sterk

weet je nog hoe we ons voornamen dat we voortaan

sterk zouden zijn sterker dan rotsen dan de zee

die tegen de rotsen beukt
-

ik weet het nog zeg je en ik herinner me

hoe je liefde nodig had en daar zonder woorden

om vroeg omhels mij zei je maar ik was verlamd

omdat ik dacht dat als ik dat deed je zou lachen

en slaan en lachen. hoe heb ik zo stom kunnen zijn
-

in feite ben ik de enige die sterk moet zijn zo

is het toch

-

weet je nog hoe we ons dat voornamen en hoe

we het voornemen ten uitvoer hebben gebracht

maar in gedachten
-

o in gedachten.

Je identiteit uit je werk halen.

Ik blog natuurlijk met regelmaat over mijn mooie werk. Mocht je me kennen, dan weet je dat ik er ook veel over praat, omdat ik nooit geweten heb dat je van werken zo gelukkig kon worden. En nou ja ontwikkelen enzo. Vanmorgen had ik even niets te doen en toen zat ik even tussen al mijn boeken te snuffelen (je hebt er nooit genoeg) en toen vond ik de beoordeling van mijn masterscriptie. Ik weet nog hoe doodeng ik het vond om daarmee te beginnen, omdat het betekende dat ik iets alleen moest gaan doen en dat ik daarop beoordeeld zou gaan worden. Niks wegkruipen. Niks verdoezelen. Uiteindelijk is dat allemaal goed afgelopen, maar het is stiekem wel maf hoe je in drie jaar tijd kunt veranderen. Ik bedoel. Nu moet ik veel alleen doen.

Soms twijfel ik wel. Niet over het werk wat ik doe. Maar wel of het okee is om daar zo van te genieten. Het is nu eenmaal een werkveld waarin we met veel te veel mensen om de schaarse arbeidsplekken heen zweven als wespen om een vuilnisbak (foute metafoor, want een arbeidsplek is heel wat toffer dan zo'n vies ding met een bananenschil er half uit). Hoewel het dan dus fijn is om daar nú in te mogen werken, weet ik helemaal niet of dat in de toekomst ook mogelijk blijft. En wie ben ik dan?

Toch is nadenken over ver weg in de tijd niet zinvol. Ik leer en geniet. Voor nu is dat genoeg.

Vandaag is zo'n mooie dag.

Vandaag is zo'n mooie dag waarop de zon schijnt, de blaadjes enorm groen oplichten, de mus tussen de bloesem naar binnen kijkt en de kat - als ze niet sliep - zeker verlekkerd naar buiten zou kijken omdat het daar zo'n groot levend restaurant is.

Ik zit binnen. Misschien ga ik zo naar buiten, omdat ik vrij ben. Maar dan toch nadat ik eerst wat updates geef over afgelopen weken.

1. Ik was dus met die CGT-cursus (ja, cognitieve gedragstherapie) bezig en dat was toch nog bést veel werk. Véél leeswerk vooral. En nou ja, ook wel stress. Wat dacht je van een videopresentatie waarin je moet laten zien hoe JIJ met een cliënt te werk gaat en hoe je een interventie uitvoert? Precies. Dat vind ik even eng als jij. Toch gedaan en eigenlijk was het ook wel weer leerzaam, al heb ik me tijdens de presentatie doorlopend voorgehouden dat ik dat niet was, nee hoor, ik niet. Naast die presentatie moesten we een casusverslag schrijven, waar ik behoorlijk de kriebels van kreeg. En een tentamen. Zo'n na-de-universiteit-tentamen waarbij je 15 van de 20 vragen goed moet hebben voor een voldoende. Precies. Maar uiteindelijk is het toch allemaal gelukt en ik ben ook héél blij dat ik die cursus gedaan heb omdat het zo ontzettend leerzaam is. Ik wilde erover bloggen, maar ik verzand een beetje in theoretische termen als ik dat doe, wat het ook allemaal niet makkelijker maakt. Wat ik geleerd heb? Betere gedachterapporten maken (want als je dan toch een gedachte uit moet dagen, is het wel handig om te weten welke en hoe je dat doet), gedragsexperimenten opzetten (tot in detail), functie- & betekenisanalyses maken, waardoor je ziet wat probleemgedrag en problematische emoties zijn, waardoor je precies weet waar je behandeling op moet richten zonder alle kanten op te fladderen. Ik leerde dat de angstige verwachting bij paniek is dat er een lichamelijke of geestelijke calamiteit gebeurt bij lichamelijke sensaties.Bij sociale angst zijn mensen bang om afgewezen te worden. Nou. Dat. Dat is best fijn om te weten als je gaat behandelen.

2. Mijn werkervaringsplek loopt tot juli. Dus ik ging afgelopen weken al aan cliënten vertellen dat ik ga stoppen en vorige week stuurde ik mijn eerste sollicitatiebrief. Totdat er gisteren een verhaal kwam over toch wel mensen nodig en nu mag ik een half jaar langer blijven. In een normale baan ook nog, dus ja eigenlijk is het tijd voor taart.

3. Nu de CGT-cursus is afgerond, mag ik starten met een basistraining EMDR, of de basiscursus schematherapie of de vervolgcursus CGT. Er kan zoveel. Wat ik qua cursussen ga doen weet ik nog niet. Ik vind schematherapie heel tof, maar het lijkt me goed om de CGT eerst goed te beheersen. Tot die tijd lees ik wel in Yalom over de therapeutische relatie. O en ja, ik mag ook in leertherapie en hoewel ik het doodeng vind om zelf in therapie te gaan (zo'n andere rol weer en straks moet ik veranderen) heb ik besloten dat ik die stap wel wil zetten.

Dat is wel weer veel werkgerelateerds, maar dat is op dit moment ook waar mijn leven het meest uit bestaat :)

Lenteplaatjes.

Zojuist bedacht ik me dat ik steevast elk jaar foto's post van de plantjes die ik heb gekocht en heb gezaaid. Dus bedacht ik me ook dat zoiets dit jaar natuurlijk niet mag ontbreken. Daarbij heb ik nog wat foto's gemaakt van bloemen uit de tuin én van wat andere lente-achtige dingen.

geheim voor de vogels, kruiden, citroentijm en zaaisel in een kopje.

andijvie, peul-, radijs-, & rozemarijnzaad, pepertjes (heet!) en koriander

de bloemetjes

de gesnoeide lavendel (twee dagen rugpijn)

het lentejurkje en de mooie kaarten

voor als 'het betoverde woud' vol is.

patronen, kuilen, cirkels.

we doen steeds hetzelfde. kijken terug naar hoe we het hetzelfde deden. twijfelen waarom we dat deden en doen het opnieuw en opnieuw. we huilen want waarom doen we dat toch maar opnieuw vallen we in de kuil die we voor onszelf gegraven hebben. of onze ouders (hebben zij gegraven?) voor ons of onze grootouders. hebben ze de regels (jij kunt niet zonder het patroon) bedacht en zullen we eeuwig in de cirkel blijven rondjes rennen.

of deden we het dan toch zelf?
of hebben de vrienden de mensen om ons heen de boeken die we lazen gezorgd dat we als honden onze staart achternazitten?
of de staarten van de anderen die in ieder geval dan toch rondjes voor ons uit blijven rennen. dezelfde boomstronk zijn we al zo vaak tegengekomen en er ontstaan geulen van het telkens telkens ons eigen spoor volgen.
of heeft de angst het gedaan. de angst? ja. laten we de angst de schuld geven. de angst heeft het altijd gedaan. arme angst.

jaren geleden deed ik wat ik deed (en jij) en jaren later weer (jij ook) en hoewel ik nog steeds geloof dat mensen die in tegengestelde richtingen heel ver uit elkaar lopen elkaar vanzelf weer ontmoeten omdat de aarde nu eenmaal rond is geloof ik dat niet altijd - want cirkels en onmogelijkheden.

en altijd neem ik me weer voor nu niet meer en dan denk ik waarom ik en jij denkt misschien hetzelfde en dus gaan we weer verder. maar ik kan nog steeds geen gedachten lezen en jij ook niet. dus volgens de regels van de cirkel zul je weer vragen wat ik denk en zal ik niet willen antwoorden en zul je het dan kwaadschiks proberen en zal ik me weer voornemen want wat je niet hebt kun je niet kwijtraken je wilt het risico dan toch ook maar nooit meer lopen maar het leven is toch mooier. ik dacht dat ik eindelijk sterk was. maar nooit sterk genoeg.

over de patronen van alle andere mensen kan ik alleen gissen.
de cirkels. de kuilen.
wie of wat ze dan ook gegraven heeft.
val er niet in.

Het Betoverde Woud - deel III

Omdat ik toch bezig was.