New Horizons.

Jaloezie.

Ik sprak daarnet iemand die het buitengewoon typisch vond dat ik, als vrouw, durfde te zeggen dat ik andere vrouwen knap vond. Dat had hij nog nooit gehoord. En toch is het wel zo. Ik vind vrouwen op een andere manier knap dan mannen. Ik zal nooit op een vrouw vallen of verliefd worden.  Op die manier zie ik niets in vrouwen. Maar ik zie wel of een vrouw knap is of niet. (En ook - ja, dit is slecht - of ik er wel of niet jaloers op moet worden). Want dat is de andere kant dan weer. Als ik een vrouw knap vind, word ik juist heel snel jaloers op ze. Dan wil ik er ook zo uitzien of ook zo'n uitstraling hebben. Mannen daarentegen - ik kijk wel graag naar knappe mannen. Maar het grote nadeel is dat heel veel andere meisjes dat ook doen. Dus: opnieuw jaloezie. Misschien is al dat knap zijn nog helemaal niet zo handig.

Ik zit hier stilletjes te rumineren.

Het is weer over.

Gelukkig ook maar. En volgens mij was ik vooral diep vanbinnen hartstikke kwaad op mezelf. Maar anyway, ik ben niet chagrijnig meer. Ik heb zelfs weer een mooie sollicitatie voor de stage de deur uit gedaan. #4. Pas twee afwijzingen gehad, dus we gaan vrolijk verder.

En wat ik nog even wilde zeggen en wat ik dus eigenlijk ook wel heel grappig vind is dat ik nu dus onderzoek doe (jawel) naar ruminatie. (Ik lig in mijn bedje stil te rumineren, zo. Of (deze is gejat) als iemand aan je vraagt: "wat ben je aan het doen?" dat je dan zegt "ik zit hier heerlijk te rumineren"). Ruminatie is dat je continu terug blijft denken aan iets, in mijn geval gaat het om relatiebreuken. Je blijft maar denken aan die leuke partner (ja, hij heeft je gedumpt, maar als je nou die ene keer niet zo hard je neus had opgehaald.. nou..). Op die manier. En dan blijf je daarbij ook maar denken aan hoe jij je voelt. (Ik ben er nog stééds niet overheen. Boehoe). En als iemand dan tegen je zegt "hee joh, die gast is dat allemaal niet waard en je moet er eens overheen komen (dat soort dingen)" dan ontplof je, want je was juist zo heerlijk aan het rumineren. En dat is dan dus ook meteen een leuk kenmerk van rumineren: Je kunt (denk je) en wilt je problemen niet oplossen. En daarom blijf je maar stilletjes in je hoekje rumineren. Omdat je nog een béétje een band met die persoon hebt dan. En omdat de confrontatie met de realiteit misschien een forse dreun kan zijn. Althans, daar ben je van overtuigd. (Niet fun dan dat ruminatie weer tot angst en depressie kan leiden of dit erger kan maken, maar hoe precies is niet zo duidelijk omdat het een kip/ei verhaal is. Beginnen mensen nou met rumineren als ze depressief zijn of worden ruminerende mensen depressief?). Ruminatie komt veel voor als mensen iemand door de dood hebben verloren. Maar dus ook na relatiebreuken. En ergens kán het wel herkenbaar zijn. Ik heb nul relatiebreuken (hoera, dat wil ik zo houden). Maar ik herken wel dat ik eindeloos over een situatie bleef denken (écht eindeloos) omdat ik er niet aan wilde maar ik moest wel en toen ik m'n blik op iets anders ging richten ging het zoveel beter, zoveel beter dat ik er nu geen seconde meer aan verspil. Maar ik heb dus wel bijna twee jaar zitten rumineren he. En ik was er nog aan gehecht ook. Ik denk daarom ook nog steeds dat je gedachten je beste vrienden en je ergste vijanden kunnen zijn. Soms alletwee tegelijk.

Het is er weer eens.

Soms overvalt het je.

Het kan middenop de dag zijn, het kan ook 's avonds zijn. Meestal komt het na een opeenstapeling van kleine dingetjes. En dan ineens, midden in de supermarkt realiseer je het: je bent gewoon hartstikke chagrijnig. En ergens, diep vanbinnen, weet je ook wel waarom. (De oorzaak is zich nooit van enig kwaad bewust en in dit geval is dat nog terecht ook. Dat is het erge). Maar okee. Wie mij vanavond wil zien in chagrijnige stemming - goed. Op voorwaarde dat ik je mag schoppen. Hard.

(Het is trouwens lang geleden dat ik zo chagrijnig was als nu).

The sleeping cat.

Schrijven!

Ik kom er steeds meer achter hoe heerlijk schrijven is. Gewoon echt schrijven met een vulpen op echt briefpapier. Ja, je mist emoticons (dus je moet ze tekenen - wat ik niet kan). En ja, als je iets verkeerd hebt geschreven of een gruwelijke spelfout hebt gemaakt kun je niet backspacen. Maar toch, het naar de brievenbus lopen en er een dikke brief uithalen en weer zelf een brief terugschrijven. Het geeft soort van rust - zonder al het gestress van facebook en mail. (Ook al ben ik stiekem ook gek op facebook en mail, maar ik ben een beetje té contactgefixeerd geloof ik. Ik hou sowieso van schrijven. Waarom we dat toch niet meer doen met z'n allen). Inmiddels heb ik gewoon, net als vroeger, een penvriendin. En mijn email-vriendinnetje uit Israël heb ik onlangs ook maar eens een echte brief geschreven. En een vriendinnetje van hiero ook - omdat ik haar niet zo vaak meer zie.

Ik ga later als ik groot ben en ooit een vriendje heb (muhaha), hem overladen met liefdesbrieven. (Dat doe ik niet, dat weet ik nu al, maar het blijft een grappig idee). Dat is trouwens wél irritant: de helft van mijn blok briefpapier bestaat uit hartjes met amour enzo erop. Wat moet ik daar nou mee? -_-

(Het is tijd om aan de thesis te gaan werken. Klopt).

Dingen waar ik dus echt niet tegen kan.

Om jullie maar vooral niet te laten denken dat ik helemaal geen neuroot ben die overal tegenkan. (En dat mijn zeurgehalte ook maar weer even stijgt).

-- Ik kan er niet tegen als mensen nagelbijten. Dat geluid, hoe het eruit ziet. Dat 'lostrekken' van stukjes nagel. Het gekraak. O iel. Nee dus.
-- Ik kan niet tegen fluiten. Als mensen dus op een zonnige dag 'boer wat zeg je van mijn kippen' beginnen te fluiten dan zou ik dat het liefst omturnen in 'boer wat zegt u van mijn blauwe oog'?
-- Ik kan er ook niet tegen (en dit is een belachelijke) als mensen een appel eten. Misschien dat dat een zondevalsyndroom is (al mag je daar niet mee spotten dan), maar moet je voor de grap eens op het geluid letten van mensen die een stuk van hun appel afbijten. Brr.
-- Ik vind krabben ook bloedirritant. Mensen zien krabben dus.
-- Mensen moeten niet over medische dingen praten waar ik bij ben.
-- Tot slot, ik kan écht niet tegen doodgereden dieren. Soms zou ik het autorijden er bijna om laten - zodat ik eens geen doodgereden dieren by night meer zie. Traumatisch.
(Gemakshalve vergeet ik nu de helft). Ik word ook heel kriegelig als mensen achter me aan lopen. Of als iemand z'n vingers laat knakken. Of als ik continu hetzelfde monotone geluid hoor. (Denk aan de patrijs die me elke lenteochtend wakker loeit).

Black und white.

Een dag op het strand :).

 

De maandag.

En als je dan wilt weten of een man of vrouw de juiste voor je is dan nodig je ze gewoon een weekje uit om bij je te logeren op de boerderij. Ik zal maar niet teveel zeggen voor de lezers van m'n blog die nog BzV terug willen kijken, maar ik vond dat er een heel schattig element in de laatste aflevering zat. Misschien is het inderdaad wel het beste om gewoon je gevoel op tafel te gooien en niet continu je gevoel achter je rug te verstoppen. (Ik ben deze dag begonnen met BzV terugkijken. Had wel school, maar stel, je zit in de trein en leest de Metro waarin uitgebreid wordt uitgeweid over het programma - nou - dat wil je dus niet zonder het programma gezien te hebben).

En verder was vandaag gewoon fijn want ik heb goed geslapen en had energie en we hebben elkaar weer therapie gegeven voor Cognitieve & Gedragstherapie. Om te beginnen had ik een 7 voor m'n tentamen en dat vind ik dikke prima. Verder dus therapieën en dat kun je leuk maken.. gewoon in de luie stoelen bij de Douwe Egberts met cappuccino. "Wil je er kaneel over?"

Vanzelfsprekend.

Zzoem.

Eigenlijk ben ik hartstikke chagrijnig want die sterretjesterretjesterretje-muggen, die allang dood horen te zijn, menen dat het grappig is om mij uit m'n slaap te houden door continu om m'n hoofd te zoemen en me - hoe durven ze -  helemaal lek te steken. (Mij. En ik heb al zoveel slaap nodig en zeker nu ik zo druk ben met die thesis).

Mijn wraak is zoet zo zoet. Ik denk dat ze inmiddels met hun pootjes omhoog liggen.

En het kwam goed.

Als je uuuren achtereen alleen maar bezig bent met een behandelingsverslag typen en daarnaast je thesis-inleiding en methoden schrijven, is het zo heerlijk om er even uit te gaan. (O bah, ik zal zaterdag die inleiding en methoden naar de begeleider mailen en ik vind het heul eng, want de eerste versie van m'n inleiding was een redelijk grote chaos en ik ben nog steeds niet tevreden over hoe ik mijn hypothesen nu presenteer). Anyway, er even uitgaan dus. Zuslief kwam bij ons eten vanmiddag en aangezien zij, net als ik, ook wel van een stukje lopen houdt, hebben we samen een route van drie kilometer langs het kootwijkerzand gelopen. Het was nice!

Things.

-- Ik weet niet of er meer mensen zijn die dat hebben, maar als ik in de herfst in de auto zit en om me heenkijk en allemaal kleurende blaadjes zie, dan denk ik non-stop: foto's maken. foto's maken. foto's maken. Non-stop dus. (Maar dat ga ik je niet aandoen). Vorig jaar heb ik dat wel gedaan: link en link. Nu zoek ik dus nog iemand die meewil om weer een bos af te struinen om zoveel mogelijk bos, boom en herfstfoto's te maken. Afijn, dat komt vast wel goed. (Terugkerende bevliegingen).

-- Verder kreeg ik vandaag voor het eerst in, ik denk iets van tien jaar, een handgeschreven brief binnen. Zo ontzettend leuk! You'll get an answer soon sommarsvaelja! Kan ik weer heerlijk mijn briefpapier volkladderen. :)

-- Ben een beetje decadent geweest. Heb twee dure dikke boeken met behandelprotocollen voor psychische stoornissen bij volwassenen aangeschaft. Heel stom eigenlijk, maar het voelt wel optimistisch om dat te doen. En het is lekker bruikbaar voor m'n behandelingsverslag van cognitieve en gedragstherapie. (Ik heb het gevoel dat dit vreselijk saai en stoffig klinkt, maar op de één of andere manier is het allemaal heel tof).

-- Het verbaast me dat ik nog steeds geen baard heb. Ben zo ontzettend bezig met die inleiding schrijven dat ik een beetje te weinig sociaal heb gedaan de laatste tijd. Vandaag maar even geluncht met een lieve vriendin en dat voelt goed. Als het me lukt om die inleiding fatsoenlijk af te krijgen gaan we zaterdag misschien wel een dagje strand doen. (Als het niet katten en honden regent, dan).

-- Mijn soort-van-oranje tas vordert gestaag. Alweer aan het haken dus en ik HOU van herfstkleuren.

(Op de plaatjes: mijn haakwol, hartjes & iets wat je krijgt als je verschillende kaarsen in één lantaarn zet).

Omdat zo'n paraplu wel fijn is, nu.

Een iniminicreatie van twee weken geleden (geen zorgen, hij is inmiddels allang op).

Huilen dieren ook?

Als je van zwaluwtjes, muizen en katten houdt.

--

soms zijn dingen er misschien wel, maar wil je ze niet toegeven - zul je altijd over misschien en niet-weten spreken. zelfs als iemand je letterlijk zou vragen of. zo ja. wie. wat. hoe. maar dan nog. en het is helemaal niet dat je niet wilt - maar meer die angst. altijd die verdraaide angst die besluit een dam te zijn waartegen jij, bruisende rivier, weinig anders kunt dan kabbelen. hoi dam. hier ben ik.

en als het te laat is weet je het zeker. want dat is een regel in dit leven (lijkt het). twijfelen tot je erbij neervalt en dan ineens is twijfelen niet meer nodig omdat het te laat is en dan, dán weet je het zeker. het was toch wel.

(ik twijfel al niet meer. (maar dat geef ik niet toe, nooit). en het is nog niet te laat).

Hij is er weer, die mooie herfst.

Tralala tralala..

En nu wil ik dus eigenlijk graag naar een bos waar de blaadjes écht hard verkleuren (misschien moet ik nog even wachten) om veel foto's te maken. Die bevlieging heb ik ook gewoon echt ieder jaar..

 

Hoi. Ik schrijf je hier. Op mijn eigen briefpapier.

Mijn nieuwe briefpapier! Heb gisteren om te beginnen de email van m'n penvriendin uit Israël maar eens per echte ouderwetse vulpen + briefpapierpost beantwoord. En hoera, ik heb al één iemand die een brief wil krijgen, dus die ga ik snel schrijven! (Ik voel me nu alsof ik acht ben en net kan schrijven en ook van plan ben om dat heel veel te gaan doen. Nou, ik ben veertien jaar ouder dan acht en ik hou van schrijven en ik ben ook van plan om dat te gaan doen. Nog iemand die een brief wil krijgen? Nou?). Over brieven gesproken.. iedereen mag sowieso brieven sturen naar grasshopperandants[at]gmail[dot]com, voor een mooie brief op brievenaanvanalles.blogspot.com. (De enige regel staat als disclaimer onderaan de site. Verder is het leuk als je een pseudoniempje kiest - wat een dier mag zijn, of wat dan ook).

Met z'n drietjes.

Net als de rest van Nederland blijf ik het hele Boer-zoekt-vrouw concept geniaal vinden. Tegelijkertijd word ik soms ook wel een beetje beheerst door leedvermaak, met z'n drieën bij die o-zo-leuke boer logeren, wie wil dat nou? Ik niet. Ik zou niet verliefd worden als ik iemand alleen maar op tv tussen de koeienkonten zag. En ik zou het genant vinden om te gaan janken wanneer meer dan een miljoen Nederlanders dat kunnen zien. Sowieso trouwens. Wat heeft het voor zin om te gaan investeren in de liefde (denk hier een kwijltoon bij) van die boer als er nog twee huppelende dames om je heen wandelen. En zelfs als er één afvalt wordt de spanning alleen maar groter want straks denk je dat hij op het laaatste moment zijn liefde voor jou gaat uiten (oooo schaaaat, ik hou zoooooooooveel van je), blijkt het andere trientje toch leuker. Mijniegezien dus. Maar ik geniet er wel van dat anderen er niet zo over denken. En er zijn toch ook heus leuke en minder leuke kandidaten. Over één van de minder-leuke-kandidaten is dit filmpje gemaakt. Ik heb me tranen met tuiten gelachen.

Anyway, één van de drie zijn lijkt me helemaal niet leuk. Ik denk ook dat ik zou bedanken voor een weekje boerderij dan, want where you invest your love, you invest your life (Mumford and Sons). Beter vindt iemand je maar meteen gewoon helemaal geweldig zonder al die irritante concurrentie, maar dat hoort niet bij BzV. (En bij het echte leven ook niet, ben ik bang).

Brievenschrijverij & gehaak.

Zzz. Ik heb de halve dag aan m'n inleiding zitten werken en nu heb ik to-taal geen zin meer. Maar hee, ik heb wel wat leuke dingetjes. (En ik merk dat ik bijna formeel ga schrijven omdat ik zo ontzettend keurig wetenschappelijk bezig ben geweest met die inleiding. Met die ***inleiding, hoewel dat laatste een grapje is). De leuke dingetjes? Nou, ik heb briefpapier besteld. Gewoon hoppa, zo'n blok met een hoop vellen. Omdat ik zin heb om weer eens echte handgeschreven brieven te gaan schrijven, al weet ik nog niet aan wie en waarover. (Roep maar als je van brieven schrijven en krijgen houdt). Heel stom, het kriebelt echt al langer om dat te gaan doen - en misschien komt het wel vooral door deze leuke rubriek. En dan vooral het idee dat ik ook nog - knus en kneuterig - ergens een bloemetjesvulpen heb liggen...

En het tweede leuke dingetje is dat ik vanavond een voorraad zpaghetti ga bestellen. Dat is een knoet wol van jewelste om een tas (of wat je maar wilt) mee te haken. Nu heb ik geloof ik al drie gehaakte tassen, maar één daarvan is een beetje gesneuveld toen ik er iets in deed wat een beetje zwaar was. En nu heb ik me bedacht dat ik een rode of oranje (als het maar een herfstkleur is) tas ga haken.

Ik ben wel écht een beetje kneuterig en ouderwets vandaag. Vindt u niet?

Jaha!

Geen stap voor de mensheid en een immense voor mij:

Ik ben begonnen met solliciteren voor een stageplek. Uiteindelijk kún je het natuurlijk niet meer uitstellen (al zou ik dat willen). Inmiddels al twee brieven de deur uit en aan het nadenken of ik nog meer instellingen in de buurt weet.. want je moet minstens zeven of acht brieven schrijven volgens de mevrouw. Maar hoedanook, wéér een drempel overschreden dus.

(En nu ga ik boerzoektvrouw terugkijken. Misselijk trouwens dat ze, als je de facebookpagina liket, al laten zien we eruit gaan. Niet leuk, nu weet ik het al -_-).

Zomaar een maandag.

Gisteren was ik een beetje naar de radio aan het luisteren en ineens kwam Johnny Cash voorbij. Allemensen, ik krijg soms de neiging om flink sentimenteel te worden als ik hem hoor zingen. Gewoon omdat het iets heeft. Niet dat ik altijd alles mooi vind, maar snif. Kweenie.

En nu snap ik ook weer waarom ik bindingsangst heb. (Haha, ja, ik). Dat is waarom mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en mensen met een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis eigenlijk helemaal niet zo verschillend zijn. Kent u de tegenpool van bindingsangst al? Het begint met een v en eindigt ook op angst. (Bah. Al die stomme angsten ook. Wedden dat ik stukken minder zeur over angsten als m'n therapie-vak voorbij is?). Ik herinner me de mevrouw die de persoonlijkheidsstoornissen behandelde nog die riep: Heeenk. Heeeenk. Lamenieindesteek lameniealleeeen. (En zo wil ik niet worden dus he. Zo'n claimerig wicht wat met secondenlijm aan haar liefje geplakt zit en wat naar hem kijkt alsof hij de aaaaaaaaaaaaaaallermooiste is en alsof de wereld zonder hem absoluut niet draait. Vertel mij iets, mannen hebben zonder dat al genoeg verbeelding). Overigens: ik heb geen persoonlijkheidsstoornis voor zover ik weet.

En nu heb ik een tentamen gehad vandaag en het was intensief en eigenlijk ben ik moe en daarom ga ik maar muziek luisteren en belachelijk lange zinnen formuleren omdat eindeloze zinnen wel wat hebben en verder nu ja nou niks.

I met a man..

I met a man who's looking for
perfection
Said he never met a girl who's
good enough
his eyes are getting old
like they'd love to love again
Such a lonely man
Such a lonely man
- Jon Foreman, a mirror is harder to hold.

Het kwaad (en zichzelf straffen).

Het kwaad straft zichzelf. Vol leedvermaak (stel je zo'n evil laugh voor) stuurde ik vanmorgen iemand een sms met de woorden 'het regent lekker..'. (ofzoiets). Daar is normaal weinig leedvermaak aan, behalve als je zeker weet dat zo'n persoon gegarandeerd een nat pak haalt door erdoorheen te moeten fietsen. Maar goed, het kwaad dus. En zichzelf straffen.

Ik moest naar Utrecht om een huge envelop met een naar-verhouding-van-de-envelop-te-klein-behandelingsverslag in een brievenbus te dumpen, aldaar. Ik reed dus vanmorgen naar het station, parkeerde m'n auto een stukje verderop. Pak m'n tas uit de auto (met die huge envelop en dat niet zo grote behandelingsverslag). En pak m'n.. sjt. Plu vergeten. En daar draafde ik dus, door de regen. En het plensde helemaal niet enzo, maar natregenen blijft een beetje niet-grappig. Ook al is de herfst verder wel fijn enzo (Ik blijf erbij. Als het maar niet tot januari dit weer is).

Ik weet trouwens dat ik aan de gang blijf met liedjes, maar deze is ook erg mooi. Al zou die meneer er goed aan doen z'n snor af te scheren, want krulsnorren vind ik toch niet mooi (die zie je niet in dit clipje, maar ga maar 'ns andere kijken, dan zie je 'm wel, brr). Overigens ben ik verder een voorstander van baarden en snorren. Als ik kon..

Take me for a ride..

Ik las een beschrijving op de site van xnoizz en toen dacht ik, hee, dit klinkt wel leuk, laat ik dat eens luisteren! Vind het wel een aanrader omdat het heel anders is dan alles wat ik tot nu toe luisterde. (Invloeden uit klassieke muziek bijvoorbeeld).

Plannen.

Ik kan niet plannen. Ik kan he-le-maal niet plannen.

De meneer zegt tegen het meisje (ik dus): maak een planning. Het meisje maakt een planning en de meneer plaatst er kanttekeningen bij - het is te ambitieus, te snel. Maar dat maakt niet uit want probeer het maar gewoon. We zullen zien. En dus werkt het meisje, helemaal niet zozeer ambitieus, als een malle omdat ze heeft gezegd dat ze eind volgende week wel een eerste versie van een inleiding afheeft. (Ze weet nog helemaal niet hoe ze dat gaat doen met een reuzetentamen en een verslag wat ook nog afmoet).

Justice and Mercy.

Op de één of andere manier heb ik ineens een explosie van sociaal leven: elke week wel één of meer leuke dingen. Vaker meer dan één zelfs. (Ohappyday, ik vind dat zo fijn). Soms voel ik me zo sociaal onvaardig en tóch maakt dat ergens niet uit. Ik ben denk ik niet zo onvaardig als ik denk, overigens. Nu nog een liedje en dan ga ik in eenzame opsluiting een baard laten staan (als dat kon) en verworden tot kluizenaar om te studeren voor mijn eerste mastertentamen volgende week.