Vakantie.

Vakantie is..

Veel slapen. Brieven schrijven. Alle tijd hebben om te bloggen, maar geen zin. Vogeltjes en uiltjes haken (omdat ze lief zijn en omdat het leuk is om te doen en omdat ik het begin te snappen). En me vervelen. Wat een onzin hè. Dan heb je zeeën van tijd en dan weet je gewoon niet waar je ermee heen moet. En normaal kom je het altijd tekort. Het rare aan mens zijn denk ik: altijd datgene waarderen waar we weinig van hebben. Of datgene wat buiten ons bereik ligt.

Where you invest your love..

.. you invest your life. Zoals in het liedje Awake my soul van Mumford and Sons.

En nu zit ik daar dus over na te denken hè - en ik heb zoveel mooie boeken gelezen waarin men eindeloos op elkaar wacht. Natuurlijk wordt dat wachten altijd beloond en worden ze alsnog samen oud en gelukkig. Ergens vind ik het een heel nobel streven en ik ben er ook van overtuigd dat er mensen zijn die de moeite van het wachten meer dan waard zijn.

Maar ik, voor mezelf, zou dan te graag de garantie willen hebben dat wachten ook beloond wordt, want dat hoeft natuurlijk niet, het kan zelfs heel dramatisch níet beloond worden. Desondanks vind ik het wacht-idee hopeloos romantisch en mooi en alles.

Ik denk nog steeds teveel dat het leven een roman is en dat er wel ergens iemand is die er hoe dan ook voor zorgt dat het een mooi verhaal wordt. Heel, heel soms heb ik even zo'n lichtflitsidee als ik zo'n boek lees en denk: Dit is geen realiteit. Maar eigenlijk voelt het nog steeds alsof het dat wel is.

Illusies, illusies. Dus.

Christmas songs I like #2

Net voor de kerst.

Het is zo verschrikkelijk raar dat je even helemaal niets hoeft. Alleen maar uitslapen en boeken lezen (en m'n eerste gehaakte uiltje afmaken - die eruitziet alsof hij een sok is die je aan de haard kunt hangen en dus redelijk misvormd is). En vanmiddag cupcakes maken voor kerst. (Eigenlijk is dat maf. Ik eet bijna nooit zoete dingen, je maakt me sneller wakker voor chips dan voor snoep, maar cupcakes máken vind ik dan weer heel erg leuk!). En ik moet even zeggen dat haken heel erg therapeutisch en ontspannend werkt. Zeker het pietepeuterige beestjes haken, want je moet wel zo hard tellen dat je geen tijd meer hebt om aan andere dingen te denken. Ik ben trouwens verschrikkelijk verstrooid de laatste paar dagen. Ik vergeet wat ik mensen heb gesmst - en natuurlijk heb ik mijn outbox gewist- en ga ze daarna dus maar weer spammen met de vraag wat ik ook alweer had gestuurd en ik stuur mensen compleet de verkeerde richting op als ik naast ze in de auto zit en denk de weg wel te weten (niet dus). Verder was onze waterleiding gesprongen zaterdag en heb ik van 10-3 met een gezicht als een oorwurm naar buiten zitten staren naar gravende mannetjes die ik het allerliefst plat wilde knuffelen zodra we weer water hadden. Je kunt geen thee zetten. Niet naar de wc. Niet douchen. Geen tanden poetsen. Heel vervelend. Stelletje verwende westerlingen die we zijn. Ik heb de man maar niet geknuffeld trouwens toen het water weer werkte, niet iedereen houdt ervan. Maar ik wel. Dat wilde ik ook maar weer even zeggen.

Hearts (en haakboekjes).

Ik schrok pas toen ik m'n kamer had opgeruimd en eens om me heen keek. Ik zou overweldigd moeten worden door recordhoeveelheden liefde geloof ik. Want zonder het me te realiseren (echt niet) heb ik gewoon belachelijk veel hartjes overal. Ik denk (en eigenlijk weet ik dat wel zeker) dat ik hartjes gewoon HEEL ERG LEUK vind. Maar goed, kijk eens hoe schrikbarend hartverwarmend mijn kamer is.

Note #1: Ik moet m'n fotolijstjes nog opvullen.
Note #2: Ik moet óók onze nieuwe haakboekjes even laten zien, want na vijf tassen voor mezelf wil ik wel eens iets anders en nu ga ik dus beestjes haken. (Benieuwd hoe hard ik daarvoor moet mopperen). Dus even heel erg offtopic een foto van onze nieuwe boekjes erbij.
Note #3: Van m'n moeder kreeg ik een medaillon voor m'n verjaardag. (Ik ben hopeloos romantisch geloof ik en ik vind het dan ook heel erg tof. Ik weet alleen, net als bij de fotolijstjes, nog niet wat erin moet, dus ik heb maar wat regels uit liedjes uitgeknipt en erin gepropt). Het hartje erna (roze, ik lijk wel een meisjemeisje wat ik denk ik ook wel ben) heb ik ooit eens zelf gemaakt en opgevuld (zomer 2010 geloof ik).
Note #4: Het wit/rood geruite kussentje is een handwarmkussen. Toen ik, iets minder dan een jaar geleden, eens flink aan het dippen was en het flink koud had, kreeg ik die van een vriendinnetje. Valentijnscadeautje.
Note #5: Het laatste hart is een hart wat ik voor m'n verjaardag kreeg waar lavendel inzit. *I like*.

Ik vind je lief.

De prins wil niets liever dat wanneer Doornroosje wakker wordt en zijn brieven heeft gelezen - iets zegt als: Ik vind je lief. En dat is precies wat er gebeurt na die honderd jaar. Ik vind je lief, schrijft ze.
Eigenlijk zouden we dat met z'n allen moeten doen. Ik vind je lief zeggen tegen iedereen die we heel erg of maar een klein beetje lief vinden. (Maar dat durf ik niet, want straks vinden de mensen het helemaal niet fijn dat jij ze lief vindt en vinden ze jou eigenlijk stomvervelend - daar had Doornroosje geen last van na honderd jaar snurkoverlast).

(Mijn hoofd raast en dolt en lijkt op een tornado bij middernacht, want vandaag was een lange dag).

En we cupcaken er maar op los..

Ook al is dat dan geen woord! En ik heb hele fijne Fairtradecadeautjes gehad, which I like! :)

Letting you let go.

(fragment)
Standing, standing in the doorway
I don't wanna hear a sound
If you gotta then go now

I'm saying it's now or never
I'm saying it's now or never
I'm not gonna wait forever
I don't wanna feel
So let go
It's now or never

I don't hurt forever
I don't hurt forever 

De sneeuw en ik.

Ik hou dus echt van sneeuw. Zaterdagochtend heb ik met m'n nichtje een eind gelopen - en het was sprookjesachtig. Alsof de hele wereld stukken mooier is als er maar sneeuw ligt. Ik kon ook haast een soort van euforisch gevoel niet onderdrukken toen die sneeuw nog naar beneden dwarrelde, vrijdag.

Ik weet niet of meer mensen dat hebben, maar ik heb het dus met beslagen ruiten ook altijd. Dat ik er het liefst iets op wil schrijven of tekenen. En dan het liefst hartjes omdat ik die tenminste kán tekenen - en om geen enkele andere reden. Maar daar dacht onze buurman anders over toen ik vrijdag de krant ging halen - die er nog niet was - en een paar hartjes op m'n autoruiten in de sneeuw tekende. Geen commentaar.

Ik vind het altijd prima te handelen als ze zeggen dat het weer gaat dooien 'want volgende week, dán wordt het pas echt koud en dan blijft het koud'. De weerman is mijn vriend, dan. En dan durf ik ook de gordijnen wel open te doen als ik het al hard hoor regenen - hoe moeilijk ik het ook vind om het geweldige sprookjeslandschap te zien verdrinken in een bui van hebikjoudaar. Sneeuwpoppen proberen moedig stand te houden. Dat soort visioenen. Maar ach, de weerman belooft dat het weer gaat sneeuwen en vriezen dus, wat geeft het. (Maar noem het woord 'dooi' niet te vaak, het heeft een vervelende bijklank).

En dan check je vol enthousiasme de weerberichten, want het wordt weer koud en..
het enige wat ze in de voorspelling hebben is een westenwind en een hoop regen en kou - maar niet die heerlijke tintelende vrieskou en ook geen sneeuw. Nu weet ik ook weer wat ik níet leuk vind aan de winter: kale bomen, regen, grijs, grijs, grijs en somberheid. O ja - en de westenwind. Kom zeg, oost is leuker. (Maar die wind zou wel stom zijn om naar mij te luisteren).

Saturday morning..

Omdat het het allerheerlijkst is om het bos in te gaan en veel foto's te maken :).

Kom hier, dan krijg je een hug.

Volgens mij ligt het aan het weer ofzo - het staat zo allerongelofelijkst mooi en hard te sneeuwen en het is stil buiten en de weg is wit (dus overal is het adembenemend rustig en ik vind niets zo fijn als dit soort dagen) en ik luister kerstliedjes en ben een tikje gefrustreerd omdat ik bezig ben met een essay en informatie zoek over de verweekte hedendaagse westerse mens die niet tegen z'n verlies kan. Puntje twee van frustratie is dat de chocolademelkzakjes op zijn, maar ik troost me met cappuccino met koekkruiden. Maar het is dan weer heerlijk als je met sportsokken in je schoenen (met dit weer mag dat) naar de brievenbus sjokt, de sneeuw knerpt en de postbode brengt een mooie brief. En het is ook heerlijk als je jezelf een beetje euforisch voelt, gewoon omdat het sneeuwt en omdat 'do you hear what I hear' (zie gisteren) zo mooi is. Zo mooi dat je iedereen wel wilt knuffelen want het was zo lang geleden dat een liedje je dat gevoel kon geven. Dus. Kom hier, dan krijg je een hug!

Christmas songs I like #1.

En dan stuiter je op een heel gewone donderdagmorgen naar beneden (eigenlijk stuiter je niet, want het is ochtend en het is vroeg). En dan, je kijkt uit het raam en je ziet.. sneeuw.

Je wilt niet weten hoeveel ik van dit soort weer houd en hoe hard ik ervan geniet. Laat er maar veel sneeuw vallen morgen, als ik binnen knus en warm aan mijn essay zit te werken.

En voor iedereen die van kerstliedjes houdt: Ik had deze al een paar keer geluisterd toen ik me gisteren ineens realiseerde dat hij echt MOOI is. Touching. Zeker als je 'm een paar keer heel hard luistert! (Ziedaar, op de achtergrond een lantaarn met sneeuwvlokken. Beter kan toch niet?)

De stapel groeit.

Van tassen welteverstaan. Heel stom, omdat ik haken zo leuk vind, heb ik eigenlijk gewoon veel te veel tassen nu. (Vrouwendingetje?). En daarnaast, ik heb na een jaar en twee maanden 'Les Misérables' nog steeds niet uit. Maar ik heb wel weer een reden om door te lezen, omdat binnenkort een nieuwe film ervan uit schijnt te komen.

Nerd. En een interessant onderzoek.

Misschien moet ik het maar gewoon toegeven. Ik irriteer me altijd mateloos aan mensen die hun hoge cijfers op facebook gooien - maar zelf doe ik het ook. Waarschijnlijk omdat ik maar heel af en toe echt hoge cijfers haal en meestal redelijk middelmatig (lees: ik haal zeventjes) ben. Maar nu, nu moet ik het weer even van de daken schreeuwen, want al mijn overdreven zelfonthulling (over hoe mijn 'ik vind het belangrijk hoe mensen over me denken' me tegenwerkt als ik therapie geef) en dergelijke heeft er maar mooi voor gezorgd dat alle sessies therapie geven bij de Douwe Egberts in een schijnbaar wel prima verslag hebben geresulteerd, want ik heb voor het eerst in m'n leven helemaal zelf een.. 9 gehaald. Nerdy nerdy me, maar ik ben er zo blij mee. (En toch blijven mensen die met hun cijfers smijten irritant. Heel erg irritant).

Ik heb nog een onderwerp waar ik weleens over wil schrijven. Een tijdje terug was er in 'liefs uit' van de KRO een christelijk stel wat absoluut geen seks voor het huwelijk wilde. Wat ze vooral zeiden was 'dat het niet mocht van hun geloof'. Ik denk zelf dat het prima is om die keuze te maken (misschien wel meer dan prima) maar dat het dan wel heel belangrijk is om over argumenten na te denken - want met alleen het idee 'het mag niet van mijn geloof' maak je denk ik niet per se heel veel indruk, zeker omdat de meerderheid niet snapt waarom God zou willen dat je dat niet doet terwijl je er iemand geen kwaad mee doet. Maar het grappige is dus dat het blijkbaar toch positieve gevolgen heeft - en er dus toch meerdere argumenten zijn dan alleen 'het mag niet van mijn geloof'. God (waarvan ik geloof dat Hij bestaat en meerdere lezers waarschijnlijk niet) heeft dit niet verzonnen om ons te pesten.

(Overigens, eerst een paar dingen: #1: ik denk dat de waarde die het huwelijk in christelijke kringen heeft, minder is in seculiere kringen - maar ik weet niet of het percentage echtscheidingen nu echt zoveel verschilt. Eigenlijk wordt het huwelijk dus als een soort van veilige omgeving gezien. Ik denk dat je dit in je achterhoofd moet houden, want het idee van 'als je elkaar zat wordt ga je gewoon uit elkaar' is in christelijke kringen minder aanwezig. Dat is niet stom, dat is trouw, ook als het niet makkelijk is. (*note: ik kan me voorstellen dat er situaties zijn waarin mensen die keuze wel moeten maken én ik heb er zelf geen ervaring mee, dus neem me mijn uitspraken niet kwalijk*). #2: veel christenen zullen het 'wachten' waarschijnlijk onzin vinden en het is een illusie om te denken dat de meeste christenen dat doen. Sommigen zullen de schijn ophouden maar toch. Geloof er dus maar niet in dat dit zo is. #3: ik ben vriendjesloos dus ik kan heel makkelijk moralistisch doen en lopen oordelen over wat goed is en wat niet, maar dat doel heb ik dus niet. Ik wil meer wat gedachten delen en proberen aan te tonen waarom denkbeelden soms niet zo gek zijn als ze lijken; dit betekent niet dat ik wil dat anderen zo gaan denken als ik - maar een beetje begrip is altijd wel fijn. En okee, ik hou er gewoon van om een hoop gedachten te spuien).

Ik weet eigenlijk niet of het expliciet om het huwelijk gaat, maar in het tijdschrift voor familiepsychologie (zo heet dat blad echt, maar dan in het Engels) hebben ze in 2010 een onderzoek gepubliceerd wat aantoont dat wachten met seks zorgt voor betere uitkomsten van de relatie. Grappig, omdat eigenlijk verwacht werd dat het juist heel belangrijk is om elkaar op alle gebieden te leren kennen en dus ook op dat gebied - zodat je dán kunt beslissen of je echt met elkaar verder wilt. Heel specifiek werd uiteindelijk gevonden dat hoe langer een stel wachtte met seks, hoe beter het was voor de kwaliteit van seks later, maar ook voor communicatie in de relatie, tevredenheid met de relatie en de waargenomen stabiliteit van de relatie als het stel al getrouwd was (hierbij werd gecontroleerd voor verschillende variabelen, als onder andere religie) en dan bleek het zelfs nóg zo te zijn. Het gaat dus niet specifiek om wachten tot het huwelijk (zover ik het eruit kan opmaken, al lijkt een Nederlands artikel in 'De Psycholoog' dit wel te suggereren) maar het schijnt beter te zijn om andere dingen als 'een goede communicatie' de basis van je relatie te laten vormen. Overigens, mocht je toegang hebben tot de artikelendatabase: het artikel heet: Compatibility or restraint? The effects of sexual timing on marriage relationships, door Busby, Carroll & Willoughby. Kun je het nog eens nalezen als je het interessant vindt :).

*Ik hoop dat jullie inzien dat dit meer een gedachtenproces is dan een middel om iemand ergens van te overtuigen. Ik heb ook niet de intentie om te oordelen of iemand ergens mee te kwetsen.*

Later.

Ik realiseer me weer eens hoe ontzettend ik gefixeerd ben op dingen waarvan ik wil dat ze in mijn leven gebeuren. Personen, dingen, leven. Ik weet niet of iemand dat herkent, maar dat je zo bezig bent met het idee dat als bepaalde dingen in je leven gebeuren je dan belooft gelukkig te zullen zijn. (Zó gelukkig ben ik dan).

Maar al dat gedenk aan later is zo funest want daardoor vergeet je het hele nu en als je je hele leven later blijft najagen wat heb je dan? Een leeggelopen zandloper? En stel dat je de dingen bereikt die je graag wilt. Misschien is het wel helemaal niet zo mooi als je jezelf altijd voorstelde en krijg je de soort van vervulling die je zoekt nog steeds niet. En moet je weer iets anders najagen. Altijd maar weer.

Het lijkt de wind in de herfst wel.