Je zult het maar hebben.

Mij als therapeut.

Je komt binnen met paniekklachten en krijgt te horen wat daar precies aan gedaan kan worden. Een deel van dat 'eraan doen' is blootstelling aan de dingen die je in je lijf voelt, met als doel dat je leert dat die dingen helemaal zo erg niet zijn en dat ze heus wel weer over gaan. Die dingen kun je op allerlei creatieve manieren opwekken. Gezellig samen hyperventileren bijvoorbeeld. Of, net als vroeger, rondjes tollen op een bureaustoel (maar dan met je ogen open). Er zijn ook andere opties. Doen alsof je astma hebt en door een rietje ademen. Fijne oefeningen zijn dat.

Nou goed. Ik kende die oefeningen en dacht dus: die ga ik even enthousiast voor doen. Met dat hyperventileren ging dat nog - al dacht ik: Hm. Ik wil wel even vijf minuten om weer te focussen op een normale ademhaling. Met de bureaustoel ging dat wat minder. Ik dacht: LEUK! Net als vroeger! (En ik vergat dat je ogen nu open moeten blijven). Lieve help. Dát was een beroerd gevoel. Gelukkig heb ik niemand ontmoedigd, maar het leerde me wel om respect te hebben voor cliënten. Al helemaal als ze mij van de bureaustoel af zien waggelen als een dronken eend en het dan tóch ook nog proberen (zij het niet zo enthousiast dat er rondjes werden getold in mijn tempo).

Misschien moet ik een volgende keer de dingen heel voorzichtig voordoen. Of gewoon niet.

Dingen die ik vroeger niet durfde en nu wel.

1. Alleen dingen doen.
Held op sokken die ik ben was, durfde ik vroeger echt niets alleen. Niet alleen met de bus, niet alleen boodschappen doen, niet alleen naar een feestje, niet alleen op de snelweg rijden. Dat soort dingen.
Toen kwam ik bij de psycholoog en daar bleek als snel dat het niet per se normaal was dat ik al die dingen niet durfde. Dus moest ik in m'n eentje boodschappen doen, in m'n eentje met de bus en in m'n eentje een broodje eten bij bakkerij Bart (dat laatste heb ik nog steeds nooit gedaan, omdat het niet goed voelt om in m'n eentje daar te gaan zitten). Waarom ik er niet van hield om dingen alleen te doen? Omdat ik altijd dacht dat de mensen dan zouden denken dat (vul maar in). Tegenwoordig ga ik in m'n eentje met de trein, met de auto, naar een feestje en boodschappen doen. Dat soort dingen. Ik wil niet de aandacht vestigen op wat ik niet durfde, maar op het feit dat je jaren later veel verder bent, dan waar je toen was.

2. Een klein beetje lak hebben aan wat de mensen denken. 
Dit is een hele moeilijke voor mij. In mijn omgeving is de sociale controle niet grappig en de mensen denken dus al snel stevig. Toch denken ze niet zoveel als ik denk dat ze denken. Mijn motto is daarom ook steeds meer dat mensen tóch wel over je denken, of je nu doet wat je leuk vindt of niet. En dus kun je maar beter doen wat je leuk vindt (als het tenminste een beetje niet al te recalcitrant is).

3. Vintage kleding.
Ahh. Ik zat al tijden te kwijlen als ik naar die swing dresses uit de jaren '50 keek op vintage-sites. Hoe cool is dat, een jurk met vlindertjes of bloemetjes waaronder je een petticoat moet dragen, zodat je eindelijk wat meer figuur hebt dan je rechte lijf. Ik draag maar heel af en toe een vintage-jurkje, maar het is fijn. Dat wilde ik maar zeggen.

4. Blij zijn met goede eigenschappen.
Geen idee of ik dat vroeger niet durfde: misschien zag ik ze wel gewoon niet. Nog steeds dreint er heel vaak iets in mijn hoofd dat ik het misschien wel goed doe, maar ánderen.. (die eeuwige anderen!). Maar anderzijds vind ik het ook wel prima dat ik hou van thee en katten en vintage en bloemetjes en kleurplaten voor volwassenen. Goede eigenschappen zijn namelijk ook de leuke dingen waar je van houdt.

5. Therapie geven.
O jongens. Een jaar geleden liep ik stage en therapie geven was niet aan de orde. Ik was een beetje onzeker (met drie uitroeptekens achter dat beetje) en ik moest er niet aan denken om drie kwartier (dat is lang hoor!) vol te moeten praten. Nu ben ik dat nog steeds, maar ik mag het ervaren en dat vind ik genieten. Eng? O ja. Maar als je niet bang bent, kun je niet dapper zijn (Pippi Langkous) en dus moet je soms gewoon de dingen doen die je eng vindt. Wat je niet doet, kan niet lukken. 

Een beetje tekenen en een flinke dot recalcitrantie.

Afgelopen weekend was ik helemaal happy aan het schrijven over de tuin en over de cranberrykoekjes die ik maakte. Naast al die leuke dingen, ging ik ook nog taalles geven (wat het in theorie heet, maar wat in de praktijk vooral betekent dat ik Nederlands praat met iemand die onderweg is het te leren - en we dus over veel dingen praten en soms eten en leuke dingen doen). Zaterdagavond deed ik dat. Ik had mijn pastelkrijt meegenomen en twee keer een canvas-doek. En zo gingen we dus tekenen. Heerlijk eigenlijk. Het wordt een bende van heb-ik-jou-daar (van tafel tot handen tot armen tot kleren), maar het is een ultieme manier van je hoofd leeg maken.

Resultaatjes.

Mijn handen vielen dan weer mee.

Deel twee van deze blog: recalcitrantie. Een mooi woord vind ik dat. Laat ik eens kijken wat van Dale ervan zegt, want in mijn hoofd betekent het 'prima weten hoe je je hoort te gedragen, maar het lekker eigenwijs niet doen' (okee, het betekent 'dwars', komt in de buurt toch?). Ik was nooit recalcitrant. Misschien als kind, maar dat is alweer even geleden. Als ik autorijd, houd ik me meestal redelijk aan de snelheid (óók op 60 kilometerwegen, waar je dan met 80 door chagrijnige automobilisten wordt ingehaald). Eigenlijk doe ik gewoon een beetje precies wat de mensen willen dat ik doe.

Maar daar kwam plotsklaps een einde aan.

Met mijn goeie gedrag reed ik pas netjes drie rondjes door een woonwijk om een parkeerplek te zoeken. Resultaat: nul. Wel een parkeerplek met een grote kar erop, maar een uitschuifbaar Willie-Wortelsysteem waarmee je je auto gewoon bóven een andere auto parkeert, bestaat nog steeds niet. Ik reed dus een paar rondjes, vond geen plek en dacht: dan maar naast de struik. Dat kan ook.

Dat kon niet. Aldus de BOA (^*%&%&% - mooi beroep is dat). En dus kreeg ik een fijne bekeuring (mijn vriendinnen met mij) van 90 euro. Fijntjes werd vermeld dat de administratiekosten daar nog bovenop komen (dat is iets waar ik dus al chagrijnig van word, want als die ^*%&%&%-BOA's geen bon uitschrijven, kun je gewoon op je kont blijven zitten koffiedrinken als administratief medewerkster, dus hoepel op met je administratiekosten). Voel je mijn recalcitrantie al? Ik wist niet dat het bestond.

Dus ik vond die bon en ramde een struik en reed te hard naar huis.
Ik nam meer kledingstukken mee in het pashokje dan eigenlijk mocht (ook zoiets wat ik normaal niet doe omdat het niet mág).
Vandaag plukten we bloemen in de tuin naast het pand waar we werken. Een praktijkruimte wordt een stuk leuker met bloemen, ook al zijn ze een beetje illegaal.

Tot zover een beschouwing over mijn recalcitrantie.

Weekend = tijd om fijne dingen te doen.

Fijne dingen zijn veel fijner als je er geen zeeën van tijd meer voor hebt :). De komende weekenden zit ik vol met barbeques (wat wil je, met drie baantjes - waarvan er twee een zomervakantiebbq hebben). Dit weekend hoef ik niet zoveel. Beetje kleuren. Beetje lezen. Beetje in de tuin werken. Koekjes bakken. (En slapen.Want elke dag om zeven uur opstaan went nooit). Gelukkig heb ik over twee weken ook even vakantie. (Wel weer jammer dat een sociale vakantie niet mogelijk is: als iedereen vakantie heeft, is iedereen ook tegelijkertijd weg).

Peultjes zijn niet alleen lekker: ze zijn ook MOOI!

Ik heb gisteren wat onderhoudsarme plantjes gekocht die ik in m'n spreekkamer (haha!) neer ga zetten. Tijd voor wat kleur en vrolijkheid!

Tussen al het groen van de plantjes door: ik bakte gisteren koekjes met cranberry's. De grap is dat ik ze in hartjesvormpjes had gedaan en ze dus als hartjes eruit moesten komen, maar de liefde is lastig en dus zijn het gewoon uit de kluiten gewassen hompen geworden.

Oregano, baby-rozemarijn en lavendel en zojuist gezaaide koriander.

Beetje paprika- en peperplantjes. O ja en tijm en salie.

De Grote Rozemarijn en Aubergine.

Mijn moeder heeft een rozenstruik!

We eten frambozen van de struik.

Lathyrus. Lijkt dan weer heel veel op de peulenplantjes :)

De Frustratie-Courgette. Hij wil niet -_-.

Een dagje in de psychiatrie.

Bij de organisatie waar ik nu twee weken werk, is ook een kliniek. Hoewel ik dáár dus niet werk, mocht ik vandaag een dag meelopen, om gewoon eens te ervaren hoe de psychiatrie nu echt is. Gezien beroepsgeheim enzo kan ik niet heel veel zeggen, maar wel dat nieuwe dingen leren altijd goed is. Zo liet iemand mij de TAT zien. Een heel erg projectieve test, waarbij degene die onderzocht wordt moet vertellen wat er te zien is op een plaatje, wat ervoor gebeurde én wat erna gebeurt. Dit zou dan iets moeten zeggen over wat je (onbewust) bezighoudt. Ik bekeek die plaatjes en dacht: oei. Want in sommige plaatjes zag ik niks en bij andere dacht ik: brr. (Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of het eng bedoeld is. Eigenlijk interpreteerde ik er een beetje veel als eng). Hoe dan ook, het was leuk om die test eens in het echt te zien. Ook al zijn wetenschappers dan wel weer sceptisch over dit soort projectieve tests, omdat normeringen vaak niet heel eenduidig zijn. (Ik ken de TAT niet goed genoeg om daar wat over te zeggen).

Wat ik ook deed, vandaag, was een sessie creatieve therapie bijwonen. Het was leuk om met cliënten te praten. De begeleidster gaf mij een opdracht (kies een woord uit en maak er maar iets van). Dus daar ging ik. Wat mij trouwens opviel was het perfectionisme.

Zoveel perfectionisme.

Het moet mooi zijn. Het kan echt niet niet mooi zijn en als het niet mooi is, is dat gruwelijk. Terwijl ik al een experiment zat uit te denken dat het misschien wel goed is om eens expres iets lelijks te maken, vonden ze dat echt heel gruwelijk klinken. En ik vond mezelf perfectionistisch (dat valt blijkbaar wel mee). Ik leerde hoe wat je maakt kan reflecteren wie je bent (want waarom kies je voor een bepaald soort materiaal? Waarom wil je iets natekenen en niet iets verzinnen? Waarom kies je voor bepaalde kleuren? Waarom moet het mooi zijn?). Wat ik ook echt heel tof vond was het vertrouwen wat langzaam groeide bij succes: soms geloofden mensen eerst niet dat wat ze gemaakt hadden écht mooi was, maar ineens ontdekten ze het. Heel mooi.

Hoe dan ook. Het was een goede dag.

Ik koos het tweede woord wat in me opkwam. Blijkbaar hecht ik veel waarde aan natuur en doe ik niet al te gek wat kleurgebruik betreft. (En ik ben niet meer zo perfectionistisch, want de meeste dingen zijn niet zo duidelijk én ik heb de tekening niet gescheurd en weggegooid).

Hoe maak je van een gewone donderdagavond een heel gezellige donderdagavond?

Zomaar een vraag. Mijn antwoord vandaag is dat het een heel goed idee is om met zomaar wat mensen te koken en samen te eten. Wat is dát een heerlijkheid zeg. Gisteravond deed ik dat met een aantal vriendinnen. We kookten Marokkaans (en dronken zelfs verse muntthee aan het einde van de avond). Er gebeurde nog meer, die avond. Iets wat niet zo grappig was. Kijk maar.

Uiteindelijk ben je goedkoper uit als je uit eten gaat. (Ik ben nog steeds chagrijnig).

Psycholoog zijn is heel tof.

En een beetje eng. Dat ook.

Vandaag ben ik precies drie dagen een-als-psycholoog-werkende-psycholoog. Spannend? Ja! Leuk? Ook! Ik heb ontdekt hoe heerlijk het is om nieuwe collega's te ontmoeten, gesprekken te voeren en te ontdekken dat het prima is dat je het doodeng vindt om je eerste behandelcontacten te gaan hebben (ja echt, binnenkort al). Gewoon omdat je (mét de cliënt) moet oefenen met het ontdekken van automatische gedachten en daarachter liggende opvattingen. Omdat de cliënt moet leren de gedachten uit te dagen en omdat je een behandeling op het goede moet richten (en cliënten daarvoor moet motiveren). Omdat je vermijding moet doorbreken (maar vermijding is een zacht bed van veiligheid).

Vandaag realiseer ik me weer de zelfvervullende profetie van jezelf niet de moeite waard vinden.
O ja. Jezelf de moeite waard vinden kan veel moeite kosten (soms) en vanzelf gaan (nog meer soms). Maar op de momenten dat het niet goed lukt, nemen anderen (soms) je standpunt over. O. Je vindt jezelf dus niet mooi? Niet gezellig? Onzeker? Dan zul je dat vast ook wel zijn. Dát. Wat je zaait zul je oogsten en helaas is dat ook bij zelfbeeld zo. (De mensen gaan mee in het beeld dat je van jezelf hebt).

Maar ik ben ervan overtuigd dat je toch als een boom zult kunnen groeien. Misschien een boom die vruchten geeft. Of een boom die schaduw biedt op hete verzengende dagen. Hoe dan ook een boom.
(Hoe je een boom wordt? Positieve ervaringen optellen. Kleintjes. Grote. En jezelf de tijd geven, omdat bomen nu eenmaal niet zo snel groeien).