Goede dingen.

1. Ik wilde al zo lang weer afspreken met allemaal mensen die ik lange of korte tijd niet had gezien. Nu de vakantie voorbij is, kan dat. En dat heb ik dus gedaan. Hoeveel goedheid is dat? Het is fijn om soms diepe gesprekken te voeren, gewoon omdat het kan.
Gisteren sprak ik af met vriendin E. We wandelden en maakten wat foto's.

Kijk. Beetje Vintage.

En bij een ondergaande zon is álles mooi.

We liepen dus ergens in het bos en hoorden ineens pianomuziek. Waar zou dat vandaan komen? Dachten we. En dus liepen we in de richting van het geluid. Het zou zomaar eens uit een gebouw bij het kasteel kunnen komen. Dus we liepen daarheen. Maar daar was het niet. Mysterieus bleef het geluid voor ons uitdansen. Zou het dan uit et koetshuis komen? Maar nee, ook daar kwam het niet vandaan. Misschien staat ergens middenin het dorp een piano op straat? Of, wat ons waarschijnlijker leek: het geluid kwam uit de luidsprekers die het winkelend publiek van muziek moeten voorzien. Wel wat gek dat we het in het bos al konden horen, maar dat zou dan maar zo zijn. Toen zagen we wat mensen staan met smartphones. Ik begreep nog steeds niet waar het geluid vandaan kwam. Totdat E. naar boven wees en zei: Kijk daar. Een heel ensemble zat op het dak van het gemeentehuis mooie muziek te maken. Natuurlijk zijn we de rest van de avond bij dat café gaan zitten en hebben genoten van mooie muziek. (Zulke verrassingen zijn fijn).

2. Ik heb er geen foto's van, maar het maakte me wel heel gelukkig: een verjaardagsfeestje van iemand in de buitenlucht met heel veel kaarsjes, lampjes, een sterrenhemel en vuurkorven. De hele zomer zat ik al te hopen op zo'n avond en op de één of andere manier is het gewoon gelukt om dat mee te maken. Heel goed was dat.

Associaties en geur.

Soms bedenk je je iets stoms.

Meestal is dat wanneer je aan het werk bent en verzandt in wat gedagdroom. Omdat het werk saai is, of omdat het werk is waarbij dagdromen geoorloofd is. Zoals schoonmaken.

Ik was geloof ik een wasbak aan het uitsoppen toen ik erover nadacht dat wasmiddel vaak naar citroen ruikt en dat je citroen ook heel goed in gerechten kunt verwerken. Twee webben van gebruiksmogelijkheden dus: schoonmaak en eten. Toen dacht ik eraan hoe een op zich lekker luchtje niet lekker kan worden, doordat het geassocieerd wordt met iets niet-lekkers. Neem de lavendelspuitbus in de wc. Lavendel an sich blijft natuurlijk lekker, maar als je het associeert met een rioollucht of erger, dan zou het kunnen zijn dat het ineens niet lekker meer is. Zelfs niet als je op een zonovergoten dag in je tuin langs de lavendel loopt en ziet hoe de bijen en vlinders van bloem naar bloem vliegen. Wat maakt dan dat de 'negatieve' associatie sterker is?

Ja. Soms bedenk je je iets stoms.

Should I care - een liedje.

Ik blog niet zo vaak liedjes. Vooral omdat ik ook heel goed weet dat mensen liedjes vaak toch niet luisteren. (Ik ken mezelf). Maar af en toe mag het. Deze keer een liedje van Sea + Air (hij Duits, zij Grieks; een beetje alternatief). Hun album 'Evropi' kwam gisteren uit.

(Zomer)-ergernissen.

Het feit is dat mensen soms denken dat je een sarcastisch mens bent, omdat je toevallig af en toe een klein beetje sarcastisch schrijft. Soms is dat waar. (Soms ook niet, want niets is leuker dan een bepaalde rol aannemen als je schrijft).
Volgens mij bent ik over het algemeen genomen best wel een zeikerd. Ik bedoel, ik haat BOA's nog steeds naar aanleiding van de parkeerboete (97 euro, verdorie) die ik pas kreeg. De meeste mensen halen na verloop van tijd hun schouders hierover op en denken: Ach. Die jongens doen hun werk. Als ze niet werken zijn ze vast best sympathiek. Datkanwelwaarwezen, denk ik dan. Maaralsjesympathiekwasdankoosjewelvooreennormaalberoep.
(Zo. Dat is mijn manier van denken. Niet per se aardig dus). Sarcasme dus. En de heerlijkheid van lijstjes.

Een aantal dingen waar ik me zo af en toe een klein beetje aan irriteer.

1. Vrachtwagens. Wat? Ja. Die heb ik eerder genoemd. Soms, als de hormonen hoog zitten en mijn frustratietolerantie laag is, zit ik al middelvinger uitstekend onder het dashboard me te verbijten en k-woorden te gebruiken die niet voor herhaling vatbaar zijn. Ik moet zeggen dat dit echt hormonaal gerelateerd is.
2. Kleine kinderen. Die had ik ook al eerder genoemd. Of misschien had ik ze verstopt in een blogje over troep die ze maken die irritant is. In de zomer zijn kleine kinderen wel degelijk irritant. Je wilt buiten een boekje lezen en de kindjes zijn óók buiten en huilen al als er een scheet dwars zit. Dat is dus zo'n 10 keer op een dag per kind. Hoezee.
3. Wespen. Je mag niet naar ze slaan. Je mag niet wegrennen en vooral niet bang zijn. Maar dat ben ik natuurlijk wel. En dus is het niet echt gezellig met mij te barbequen in augustus. Lees: Jij zit te eten met een stel anderen en voor je ogen ren ik van links naar rechts en weer terug. De beestjes vinden het wel best. Die verorberen mijn eten en bij elke toenaderingspoging van mijn kant, ontsteken ze in woede.
4. De combinatie kinderen en wespen. Ik doel er eigenlijk niet op dat kinderen ook bang voor wespen kunnen zijn. Eigenlijk vind ik dat wel terecht. Wat ik wél irritant vind, is dat ik niet alleen weg wil rennen, maar de wespen ook uit wil schelden met termen die ik normaal alleen gebruik als er een vrachtwagen voor me invoegt of midden op een weg moet keren waar ik langs wil. Maar: dat. kan. niet. Er zijn kleine kinderen bij.
5. Mensen die zich niet aan de tijd houden. Waar ik zeur over kinderen, bestaat het kind in mij nog steeds. Kerkdiensten zijn prima, mits ze gewoon de tijd duren die staat voorgeschreven. Als het langer duurt, probeer ik onderuitgezakt en jengelend de predikant duidelijk te maken dat het al twee minuten over tijd is. Die dat natuurlijk niet ziet. Of wel ziet en negeert.
6. Mijn auto met kuren. Ik hoop dat dit niet een telkens terugkerend fenomeen is. Afgelopen zaterdag begon mijn auto achtereenvolgens te stinken, te rammelen en toen te roken. Hij werd opgehaald door de garagemeneer en er bleek alleen een slangetje kapot. Maar desalniettemin heb ik een beetje achterdocht opgedaan met betrekking tot die goeie beste auto.

Tot zover mijn ergernissenlijstje. Ik moest weer even spuien. Wie volgt?

Een nachtmerrie.

Soms heb ik een nachtmerrie.
Het is een nachtmerrie waarin ik wakker word en naar buiten kijk.
Daar zie ik geen geweren. Geen oorlog.
Maar huizen. In plaats van maïs. Flats in plaats van gras. Kantoren in plaats van bomen.
En ik raak in paniek. Soms is het donker en zie ik overal de verlichting branden.
Soms is het licht. Komen mannen met graafmachines om alle weilanden in de omgeving van huizen en panden te voorzien.
Die nachtmerrie. Die heb ik soms.

Hoewel dat allemaal nog lang niet aan de orde is en de maïs vrolijk staat te shinen hier tegenover, is die nachtmerrie ook een reden dat ik wél chagrijnig word van al het nieuwe huizen en wijken bouwen in Nederland. Waarom doen ze dat? Als alle mensen 1.nogwat kind krijgen, dan zou de bevolking op den lange duur niet moeten groeien. Dan zouden er niet zoveel huizen, panden en weet ik wat nodig zijn.

Waarom moet de natuur overal wijken voor ons, mensen?
-
(Misschien zou ik me serieus minder druk maken over bevolkingsgroei en immigratie als ik niet af en toe die stomme nachtmerrie had).

Mooie vrouwen.

Ik weet niet of het een man-vrouwverschil is, maar misschien wel. Ik kan namelijk prima benoemen welke vrouwen ik mooi vind. (En welke mannen, natuurlijk, dat ook, want ik val niet op vrouwen). Maar doen (heteroseksuele) mannen dat ook, onderling? Zeggen dat ze iemand (een andere man?) mooi vinden? Zonder seksuele lading? Ik denk zomaar van niet.

Want dat merk ik dus. Ik kan vrouwen heel mooi vinden, stiekem jaloers op ze zijn omdat ze zo mooi zijn en me bedenken dat ik er ook zo uit wil zien. Me laten inspireren heet dat. Vandaar dat ik soms ineens mijn haar verf (ik vind kastanjebruin of donker haar echt heel mooi). Of vandaar dat ik een pony knip - want ik vind donker haar met een pony echt heel, heel mooi. Natuurlijk ben ik dan weer chagrijnig omdat het bij de vrouwen die ik mooi vind, mooier uitvalt dan bij mij.

Er zijn verschillende categorieën mooie vrouwen. Heel erg mooie vrouwen die heel erg onzeker zijn over zichzelf. Heel erg mooie vrouwen die wéten dat ze mooi zijn (maar ik sluit niet uit dat ze eigenlijk ook in de eerste categorie thuis kunnen horen). Heel erg mooie vrouwen die helemaal niet meer heel erg mooi zijn als ze geen foundation of make-up gebruiken. Heel erg mooie vrouwen die echt Niet Aardig zijn (bitches!). En de mooie vrouwen met een Goed Hart.

Ik denk dat het typisch iets vrouwelijks is.
Elkaar kunnen haten.
Maar elkaar ook ontzettend bewonderen.

Welk type vrouw vind jij mooi?

(Ik zal ook eens bloggen over mooie mannen. Maar daarin ben ik een beetje net als de meesten, vrees ik).

Zussen aan Zee.

Samen met mijn lieve oudste zus, ging ik gisteren en vandaag naar zee. Gewoon om de branding te horen, het zand te voelen en de wind je haar in gruwelijke onkambare klitten te laten veranderen. Omdat we zussen zijn en naar zee wilden, kozen we voor de bed & breakfast 'Zussen aan zee', een aanrader! Merkwaardige dingen? Nee. Gewoon stilte en echt tot rust komen. Behalve 's nachts dan, want ik ben een neurotische idioot (ontleend aan de Sigmundstripjes) en ik kan niet tegen tikkende klokken, hanen of snurkende mensen. Ik 'sliep' met een snurkende zus. Maar dat mag de pret niet drukken. Het was fijn :).

Zo'n bed is een feestje.

Waakkat.

Per ongeluk. Echt.

Iets liefs voor de toevallige passant.

Teveel gegeten.

Avondwandeling.

Een poosje mijmeren op een bankje. De wind voelen en vergeten dat er behalve dat bankje, de zee en de wind nog een wereld bestaat.

Ik wilde altijd al eens een zwerm vogels op de foto zetten. Hier zijn ze.

Zo'n mooi ontbijtje! (Ik ben slecht in ontbijten, maar deze is te mooi om niet op de foto te zetten).

Representaties of beelden.

Op vrijdag 14 maart 2014 postte ik een brief aan de representaties in mijn hoofd. Als je geen zin hebt om die brief te lezen: met representaties bedoel ik dat ik (en iedereen) van elke persoon die ik ken een beeld heb in mijn hoofd. Een soort schaduw, maar dan één in kleur, waarmee je (in gedachten weliswaar) gesprekken kunt voeren. Eén die je uit kunt nodigen voor een gesprek, bier of thee aan kunt bieden. Soms is de persoon een zwijgzame ander en luistert naar mijn stortvloeden aan woorden. Soms praat de persoon terug (maar altijd wat ik wil dat diegene zal zeggen).

Maar alles is gebaseerd op fantasie. Verbeelding. Want ik zie de persoon zoals ik verwacht dat deze persoon zal zijn en ook -illusies, illusies- hoe ik hoop dat de persoon zal zijn. De representaties (of beelden) bestaan dus uit verwachtingen en wensen. Deze verwachtingen en wensen kunnen gebaseerd zijn op gedrag-van-de-persoon-in-het-verleden. Maar verwachtingen hangen ook samen met mijn gedachten en overtuigingen. Kortom: hoe ik een persoon zie hangt ervan af hoe de persoon eerder was én van wat ik in mijn leven heb meegemaakt (en dat variëert van opvoeding, levensgebeurtenissen tot de literatuur die ik heb gelezen en de films die ik heb gezien - dit alles bij elkaar vormt mijn overtuigingen; een theorie over mezelf, anderen en de wereld).
Dus zie ik de persoon? Misschien niet. Ik zie de persoon-zoals-ik-hem-of-haar-zie. En soms zie ik de persoon-zoals-ik-hem-of-haar-graag-zie. De grap is: de persoon, iemand anders dus, ziet mij-zoals-hij-of-zij-mij-ziet. En dat is altijd gekleurd door al die overtuigingen die weer bepaalde verwachtingen scheppen.

Nu dacht ik dat ik dat best mooi verzonnen had. Tenminste dat eerste gedeelte over representaties van anderen in je hoofd en dat je met die representaties kunt 'praten' en dat je ze kunt laten doen wat je wilt (in gedachten, voordat je denkt dat ik gek ben). Maar het blijkt een sterk staaltje fantasie te zijn. Daar kwam ik achter toen ik verder ging lezen in 'het romantisch misverstand'. Het hele verhaal van representaties en beelden was dus al eerder verzonnen. Mijn vraag, waar ik de brief toen mee eindigde (of representaties ook voorkomen in andere hoofden) kan ik dus bevestigend beantwoorden.

Maar hoe dat er precies uitziet?

(Ik ga nog eens bloggen over overtuigingen trouwens. Eén van de meest interessante psychologische onderwerpen, vind ik).

Een veilige cocon van pijn.

Gisteren stond het katten en honden te regenen en behalve kleuren had ik niet zoveel te doen. Dat is de luxe van vakantie hebben. Dus ging ik naar het dorp om boeken te kopen (je moet wat, als de bieb dichtzit). Eén van de boeken die ik kocht heet 'het romantisch misverstand'. Op het moment van schrijven heb ik één hoofdstuk gelezen (zo ongeveer), dus ik kan nog niet uitgebreid vertellen wat ik ervan vind.

Het boek. Met nóg een boek wat ik had gekocht.

Wat ik wel een beetje weet (naar aanleiding van het stukje wat ik gelezen heb en de achterkant) is dat het boek ingaat op de romantiek waarmee we zo'n beetje worden doodgegooid en hoe onrealistisch dat is.

Kies voor je gevoel. Is het idee in onze maatschappij. Niet gek, want het voelt goed om voor je gevoel te kiezen. Lieve help, ik kies het liefst vanuit mijn gevoel en dat stomme stemmetje vanuit mijn verstand kan oprotten. Maar wat ik mijn cliënten steeds vertel, is dat je je gevoel dan niet kunt sturen, maar wel je gedachten en daarmee toch indirect ook je gevoel. Dat is ook wat de auteur van dit boek wil aantonen: je hebt wél invloed op je gedachten. En altijd je gevoel achternahobbelen is niet handig - omdat je gevoel wordt gekleurd door de ervaringen die je in je leven hebt opgedaan (de boeken die je hebt gelezen, de films die je hebt gezien). Het zou ook betekenen dat je voor een romantische relatie met X. kiest en dan ineens méér gevoel krijgt voor Y. en je gevoel achternagaat, maar wanneer je gevoel wat is wegge-ebt, is Y. ook niet volmaakt. Dát.

Maar gevoel is zo veilig. Het is zo veilig om in illusies te geloven en het doet zo ontzettend veel pijn om die cocon los te laten. Erin blijven zitten doet evenveel pijn, maar dat is lange-termijnpijn. Terwijl als een vlinder je ontworstelen uit die cocon korte-termijnpijn is. Ik ben soms net een klein kind. (Wie niet?).

Zo mooi!

Ik droom er al een paar jaar van om in de winter naar het Noorden te gaan (en het Noorderlicht te zien). Gisteren had ik het er met wat familieleden over en zij vonden het niet zo'n gek idee. IJsland. Ofzo. En waarom niet? (Werk, cursus - maar sst; dromen moet je najagen). Dus wie weet, komende winter?

Hier een filmpje. Vergaap je aan het Noorderlicht.