This made my day!

Kreeg ik daar ineens een kaartje uit Griekenland van een vriendin van de uni. This really made my day (samen met het idee dat ik vanavond weer wat lieve mensen ga zien). Ik hou van kaarten. Ik hou van kattenkaarten. En het idee dat iemand op vakantie aan je denkt is gewoon heel erg tof.

Schaamteopdracht #1.

Mijn zaterdagochtendmaskertje. Een beetje geestig, wel. Erger kun je er bijna niet uitzien, geloof ik.
(Ik weet trouwens niet of ik meer schaamteopdrachten ga doen hoor).

Toen ik twaalf was..

Toen ik twaalf was las ik romannetjes omdat ik de kinderboeken wel een beetje had gehad, vond ik. Op een dag kwam ik uit school en was de serie waarin ik aan het lezen was, verstopt. (Achter de handdoeken, in de kast). Niet omdat die serie nou zo verkeerd was of expliciet of gewelddadig of seksueel getint of wat ook. Maar ik was twaalf en m'n moeder had van iemand gehoord dat meisjes van twaalf die boeken niet moesten lezen. Die hoorden nog onschuldige Jip en Janneke-boeken te lezen (vooruit, iets moeilijker).

Ik heb gezeurd, kreeg m'n zin en las die boeken uit.

En gisteren was ik bij m'n zus en toen trof ik een map aan met gedichten van een heel veel jongere mij. Die volgens mij maar beter niet van die romannetjes had kunnen lezen, want het waren vreselijk sneue gedichten over onbereikbare geliefden. Misschien had m'n moeder die boeken toch maar in de kast moeten laten liggen. Als je twaalf bent en zulke gedichten schrijft.. (Wist ik veel dat m'n zus ze bewaard had. Het was een schok!)

Slaapperikelen (en een kampeerweek).

Als er iets was (en stiekem nog een beetje is) wat ik gruwelijk vond (en stiekem dus nog steeds een beetje vind) is het wel ergens anders slapen. Ik weet dat ik een aansteller ben, maar al de halve avond voordat ik dan naar bed ga, ga ik denken aan 'wat als ik niet kan slapen'? Vanzelfsprekend komen die scenario's altijd uit en kun je dan ook daadwerkelijk niet slapen. Tegenwoordig maak ik me er wat minder druk om dan vroeger en denk ik dat ik vanzelf wel een keer in slaap val. Maar als ik dan ergens logeer ben ik nog steeds altijd de laatste die slaapt. En of ik snurk weet ik niet, maar de anderen doen dat meestal wel. (Grapje, grapje - als je dit leest). Maar hoe dan ook, je kunt het altijd wel horen aan iemands ademhaling of de persoon in kwestie is afgereisd naar dromerige oorden. En dan meen ik altijd dat ik die ademhaling moet evenaren ofzo, leuk is echt een beetje anders.

Ooit, ik was dertien, gingen we kamperen met wat meiden van de klas. En zo lief, ik mocht mee. Dat wás ook heel lief hoor. Maar het is minder leuk als mensen je toch soort van het gevoel geven dat ze over hun brave borst strijken door je mee te vragen. Ik was echt sneu in klas één. Een paar weken voor de bewuste kampeerweek (bij één van de dames thuis, op het erf) werd me al even vriendelijk verteld dat ik alleen meemocht als ik me eens NIET nerveus zou gedragen. (Ik beet nieteens nagels, maar ik was altijd nogal snel gestressd. Dat ben ik overigens nog). Met die vriendelijke vermaning in m'n achterhoofd ging ik mee kamperen. Een paar dagen voor het kamperen, E., zin in het kamperen en overijverig, helpt de andere meiden mee om het bewuste huisje waarin we zouden slapen te soppen. Dat mocht ook wel, want de vloer zat onder de modder en de keukenkastjes waren nogal vies. Afijn, die kastjes zou ik onder handen nemen. Nu moet je weten, de dertienjarige ik had nog nooit een poetsdoek in handen gehad en hoe je sop maakte.. wist ik veel. Ik dus met die doek die keukenkastjes schoongemaakt.. (Een tijdje later, blijkt dat die kastjes bomvol water staan en een beetje scheefgetrokken met dank aan E., die het uitwringen niet machtig was en daar het nut niet van inzag. Degenen die het huisje twee jaar later schoonmaakten hadden het nóg over de verminkte keukenkastjes, door mij zo zorgvuldig gemolestreerd). En toen brak dus die kampeerweek aan. Ik snap eigenlijk nog niet dat ik niet zo assertief was om te zeggen dat ik naar huis wilde want ik vond het zo verschrikkelijk ellendig allemaal. Ik ben ook nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was als toen, na die week. De eerste avond was heel leuk, we stookten vuurtje in het weiland (boze ouders, waarom weet ik eigenlijk niet). Maar de eerste nacht begon de ellende. Natuurlijk snurkten degenen die als eersten sliepen (dat is denk ik een causaal verband). En ik lag dus wakker. Schaapjes tellen. (Boek lezen mocht niet want iedereen wilde SLAPEN. En ik had nog geen mobiel, ja echt). Tafels opzeggen. En melatonine-tabletjes meenemen. Die ik gretig had uitgedeeld aan al mijn mede-niet-slapenden. Zij sliepen als een blok, maar ik.. ik kon het heerlijk vergeten. (De volgende dag: de moeder des huizes belde op hoge poten mijn moeder want o foei, ik had slaappillen bij me. Vre-se-lijk!). Ik weet niet heel precies meer hoe die week eruitzag, wel dat m'n hormonen me teisterden en dat iedereen dat niet leuk vond want toen konden we niet zwemmen. (O, stomme spelbreker was ik). En dat we naar een concert gingen en gingen fietsen. En naar de markt. En dat ik diep vanbinnen heel hard juichend naar huis fietste aan het einde van die week. (Mezelf voornemend dat ik dat nooit en nooit en nooit meer zou doorstaan).

Het jaar erop. Ik had toegezegd weer te gaan. Want 'nee zeggen' is redelijk onmogelijk. Toch? En toen werd ik halfziek en toen heb ik gezegd dat ik later kwam. Waarop het miepje aan de telefoon zei dat ik dan misschien maar beter helemaal niet kon komen. Juichkreten alom, want ik hoefde niet. (Ik vind het nu zo bizar dat ik gewoon van plan was tegen m'n zin zoiets te gaan doen). Dat was eind juni, 2004. Ik was nog steeds sneu, maar een klein beetje minder, al. Aan het einde van de week kreeg ik een kaart met: "Het is erg jammer dat je er niet was joh! Het was erg gezellig en we misten je echt!". Check de kaart. Ik vond hem onlangs. (Overigens is het later wel goedgekomen, in de derde was ik eigenlijk al niet meer sneu en kon ik stukken beter met die meiden opschieten).

Mooie dingen.

Sommige dingen zijn gewoon mooi. (En je hoeft niet altijd te weten waarom). Afgelopen zondag heb ik voor het eerst in m'n leven een doopdienst in een baptistengemeente meegemaakt. Was echt wel heel tof om mee te maken - mooie symboliek enzo. En ik heb me redelijk verbaasd over de warmte van sommige mensen. Ik geloof dat ik ergens de overtuiging heb dat het redelijk onmogelijk is dat anderen me normaal of leuk vinden. (Als dat dan wel zo blijkt te zijn ben ik een beetje confused, maar dan op de goeie manier). Als mensen die elkaar kennen van een kamp met elkaar op de foto willen is dat tof. Ik had zoiets van: prima, maar ik doe niet mee, want ik hoor er niet bij - ik was niet op dat kamp geweest; degenen waar ik mee ging wel. Maar van sommige mensen mag je dingen als 'ik hoor er niet bij' niet denken. En nu wordt een foto er heus niet mooier van als mijn snufferd erop staat, maar het was toch lief dat ik dat 'ik hoor er niet bij' gevoel niet mocht hebben.

Set apart this dream..

Omdat hij mooi is :)

Dingen die ik denk.

1.) Te vaak denk ik 'o help'. En maak ik hele neutrale prima situaties 'o help' situaties. Nu we aan het therapieën zijn, realiseer ik me pas hoe vaak ik 'o help' denk.
2.) Ik denk dat ik onzeker overkom en ik haat dat en ik wil niet dat mensen lief voor me zijn omdat ze me anders zielig vinden of wat dan ook, dan heb ik liever dat ze me uitfoeteren, want wat heb je eraan als mensen alleen maar aardig tegen je zijn op het moment dat je jezelf aanstelt? Nou? Het is alleen maar een motivatie om je vaker zielig en aanstellerig te gaan gedragen want dán.. dán.. mensen moeten gewoon in het algemeen maar wat liever en knuffeliger worden.
3.) Ik vind knuffelen fijn maar ik kom erachter dat ik geen initiatief neem. Hoe dan ook niet. Ik durf niet. Want stel dat het even niet passend is enzo. (Ik heb de scripts echt niet op een rijtje).
4.) In dat kader: In het college van vandaag ging het over schaamteopdrachten. Expres met een halve wc-rol bij je broek of rok uit een rondje gaan lopen. Bij wildvreemden aanbellen met de vraag of je bij hen in bad mag. (Of je tussenin mag slapen is misschien nóg schaamtevoller.. het is stiekem heel erg leuk om dingen te bedenken). Als ik cliënt was en één van die dingen moest doen zou ik het zo hard niet doen. Misschien moet ik eens beginnen met knuffelen, zomaar. (Maar niet met wildvreemden dan weer want dan vind ik knuffelen helemaal niet fijn).
5.) Ik verbaas me over het hoge aantal platgereden egeltjes. Liggen er dan overal overheerlijke boterhammen met jam aan de overkant van de weg als motivatie om over te steken (en dan vooral platgereden te worden?).
6.) De herfst is zo fijn. Ja, het regent en ja, het waait. Maar wacht maar, binnenkort gaan die blaadjes fijn verkleuren en gaat het lekker ruiken en zit ik heerlijk met een kopje thee binnen te studeren. (Hm. Studeren, dat is dus wel fijn, maar soms word je ook een beetje verdrietig om de bergen werk en nachtmerries over gemiste tentamens enzo).
7.) Gedrag heeft schijnbaar áltijd een functie. Het is zinvol. Nice. Dus al je luduvudu koesteren als een kostbare schat heeft ook een functie.. ben ik even blij dat ik daar geen last van heb. (Nog niet. En ik hoop van nooit meer).

Project X.

Cupcakes voor een bruiloft! Resultaat van een avondje met z'n zessen heerlijk kliederen en klodderen en vooral.. het HEEL gezellig hebben! :)

In the night (my hope lives on).

Logica.

Het is logisch dat als de buurvrouw pianoles heeft, het moment dat de pianoleraar eraankomt iets inluidt als 'er komt pianoles'. Of: 'Er komt gepingel'. (Het luidt ook iets in als 'er komen kerstliedjes' omdat beginners vaak met jingle bells enzo beginnen).

Maar ik kreeg er gisteren dus een beetje een gek gevoel bij. Ik zit in huis op de bank, boek te lezen. En vroem, daar komt meneer de pianoman. En voila, een paar tellen later horen we gepingel. Ik wéét dat het logisch is enzo, maar het idee dat iemand komt met een specifiek doel om iemand pianoles te geven en dat dat ook gebeurt. Ja, het zijn scripts enzo, net als we precies weten hoe we ons gedragen in een restaurant, maar eigenlijk is het hele idee van scripts best maf. Dat áls de pianoleraar komt er pianoles wordt gegeven. Die vanzelfsprekendheid - ik moet er stiekem om lachen, maar niemand begrijpt dat. Want het zou bevreemdend zijn als die beste man kwam om koffie te drinken en om geen pianoles te geven. Of als de beste man wel de intentie had om pianoles te geven maar het uur zou verbeuzelen met gepraat. (Arme ik, dan hoor ik geen jingle bells door de muren).

Het slaat nergens op hè, die gedachten van mij. Maar de logica, het als..dan.. Als mijn zus schoenen gaat kopen duurt het eeuwen en wordt iedereen chagrijnig - en vrolijk dartelt zij door de schoenenwinkel. ("Mooi he?" "Hm. Ja. Neem ze nu maar"). Dat kan bijna niet anders en als het wel anders zou zijn zou de wereld niet helemaal kloppen. Dingen lopen volgens een vast patroon en dat hoort ook want anders wordt het leven onvoorspelbaar en dat vinden we eng. Maar eigenlijk is die gekke voorspelbaarheid iets wat me soms de kriebels geeft. Dat sommige mensen zich altijd in sommige situaties hetzelfde gedragen. En dat de pianoleraar dus altijd komt om pianoles te geven. (Maar hij moest ook maar eens het hart hebben om met andere intenties te komen, dat dan ook weer).

Een beetje stom (een uitleg voor dummies).

Ik voel me een beetje een therapeut. Als mensen nu langskomen met iets als 'het wordt ook nooit wat met mij,' dan denk ik meteen aan cognities die niet kloppend zijn en die eens hard aangepast moeten worden. Cognitieve therapie is echt best leuk. Maar gedragstherapie..

Ik voel me dus ook een beetje stom. Want we snappen allemaal de klassieke conditionering - nu volgt een uitleg voor dummies. Je neemt een meneer, een bel, een bak voer en een hond. De begerige blik van de hond ontwaart het voer en voila, hij kwijlt - omdat hij, als hond zijnde, daar goed in is als hij eten ziet (misschien is hij er in het algemeen ook wel goed in, dat zijn kinderen ook). Nu doet de meneer iets leuks. Hij pakt een bel, tingeling, en tovert daarna de voederbak tevoorschijn. En als de meneer dat een paar keer (of heel vaak, afhankelijk van de eigenwijsheid, dan wel leergierigheid van de hond) gedaan heeft, begint hondjelief niet pas te kwijlen als hij de voerbak ziet, maar begint hij bij het getingeling al te kwijlen. Nou, dat is klassieke conditionering en wees maar blij dat je die hond niet bent. Want er zijn ook dingen met aan en afleren en stroomstoten en omgevingscues enzo. En contraconditioneren - dat je iemand iets aan en weer af kunt leren door iets anders te proberen, als een jochie bang maken voor ratten en dan met snoepjes die angst weer afleren. En er zijn ook nare afkortingen als voorwaardelijke prikkels en onvoorwaardelijke prikkels en responsen en stimuli en positief en negatief en. Dit is niet meer voor dummies. Dit gaat zelfs mij een beetje boven de pet. En daarom voel ik me een beetje stom. Vannacht droom ik vast over kwijlende honden. En als die honden niet voorbij komen kwijlen, wie weet komen dan de ratjes van Skinner wel tevoorschijn, ook al moet ik dan het hoofdstuk over operant conditioneren nog lezen.

Over ongeduld enzo.

Zo dan.

Ik ben vandaag zo productief geweest. (Nu verwacht ik loftuitingen enzo natuurlijk). Om te beginnen had ik een afspraak met de masterthesisbegeleider (ik heb zo'n leuk onderwerp, daarover later misschien wel meer, maar wie weet heb ik mijn lieve lezers nog nodig als proefkonijnen en misschien is het dan handig dat ze niet al vantevoren te goed weten waar het over gaat enzo). De beste man - hij is aardig en níet verstrooid, dus ik vind dat ik het getroffen heb, vond mijn gemaakte planning nogal ambitieus, in die zin, ik wil eigenlijk in december wel klaar zijn, terwijl er tot februari voor staat. Maar eigenlijk, daar kom ik ineens als een donderslag bij heldere hemel achter, ben ik gewoon gruwelijk ongeduldig, heb ik geen zin om eindeloos te gaan zitten broeden op een scriptie en wil ik het liefst gewoon beginnen, dat ding klaar hebben en klaar zijn dus. Slaat nergens op want je krijgt veel betere ideeën als je af en toe wel een poosje gaat zitten broeden (waarom zie ik nu een kip met een blik op oneindig voor me?). En dat stomme idee dat ik dingen af wil hebben en dat ik dus eigenlijk verdraaid ongeduldig ben, komt best vaak terug. (Ik heb mezelf tot op de draad geanalyseerd en het is echt zo, ik ben gewoon razend ongeduldig). Neem iets als tekenen of schilderen of schrijven: het moet af. En wel nu. En als ik het niet afkrijg is het niet goed of okee of wat ook. Je hoeft geen HBO-studie te doen om achter dingen van jezelf te komen. Dat gebeurt me trouwens ook met het keiharde cognitieve en gedragstherapie oefenen..

(Ik vraag me alleen wel meer en meer af hoe al die professionele therapeuten het allemaal voor elkaar krijgen. Ik ben geloof ik veel te chaotisch om een normaal gesprek te voeren, want dan spring ik nóg harder van de hak op de tak dan in een blogje als dit. Krijg maar vast medelijden met mijn arme cliënten).

Mijn productiviteit verder vandaag? Mijn extra cijferlijst opgehaald. E. heeft 232.5 studiepunt gehaald tijdens de bachelor terwijl er 180 verplicht waren om het diploma te halen. (Okee, ik geef toe dat het masteruitstellend gedrag was en dat ik daarom een extra bachelorjaar heb gedaan). En ik heb, het is vast stom om daar trots op te zijn, maar weer eens de lift gepakt in het hoogste universiteitsgebouw om een formuliertje op te gaan halen. En veertien verdiepingen in zo'n supersnelle zoeflift in je eentje.. nou.. ik durfde dat eerst echt niet alleen. En nu dus wel. En dat is zo fijn ofzo. Thuis heb ik als een malle weer cognitieve therapie gelezen. Best leuk enzo.

Maar vanavond is het tijd voor Project X. Waarover misschien binnenkort wel meer.

Somber days..

Ik ben dankbaar voor de lieve mensen in mijn leven. Ik geloof dat het soms haast niet beter kan.
--
Dat is om de blog positief te beginnen. Verder voel ik me niet al te fijn, al een paar dagen. Het is een terugkerend iets - en heel rot. Het gevoel dat ik alleen maar in bed wil blijven. Het koud heb. (Terwijl ik normaal juist van kou hou!). Een akelig gevoel van lusteloosheid en een hoop gepieker over het leven enzo - het gaat niet zozeer om mensen in het leven, voordat iemand dat dacht, maar meer om 'is dit alles?' En waar is God als je hem nodig hebt? (En het verdraaide niet kunnen eten en me hondsberoerd voelen af en toe). Gelukkig gaat het 's avonds altijd beter - maar het idee dat je 's avonds naar bed gaat om 's ochtends weer met zo'n rotgevoel wakker te worden.. beter sliepen we maar gewoon even niet. (Terwijl slapen juist zo fijn is omdat die wereld tenminste maar eens niet de echte is).

Mevrouw. U bent depressief. Maar niet echt want dan moet het twee weken duren enzo. Mevrouw, dit is naamloos. Dit is niets.

Maar weer eens over fobietjes enzo.

"M-m-mevrouw. D-d-d-it is een s-s-spin. Hij doet niets. Hij is helemaal niet eng (ril). Maar vindt u het niet erg als ik hem op een afstandje houd?" (Nee, dat vindt de mevrouw die behandeld wordt voor een spinnenfobie helemaal niet erg. Maar heel praktisch is het dus ook niet als je iemand met een spinnenfobie wilt behandelen en je hebt er zélf één). Dat was één van de dingen die gisteren in m'n eerste werkgroep naar voren kwam. En eigenlijk zie je zoiets wel een beetje voor je, een doodsbange therapeut die een even doodsbange cliënt hoopt te helpen maar daarin jammerlijk faalt. Ken je zwakheden luidt dan de regel. En ik ken de mijne een beetje te goed.

Wel grappig hoor, in de werkgroepen mogen we elkaar therapie gaan geven voor een probleem - een echt bestaand probleem nog wel, wat ook weer niet te ernstig mag zijn natuurlijk. Op zich is dat niet grappig, maar wat me opvalt is dat veel mensen naar voren komen met iets wat lijkt op sociale fobie (dat mag ik denk ik wel zeggen) "maar," zeggen ze dan, "als je het heel sterk zou uitvergroten zou het een sociale fobie zijn.". Nou, geloof mij, in mijn geval hoef je echt niet zo enorm uit te vergroten. En ik vraag me dus af of al die mensen echt maar iniminibeetjes fobie bij zich dragen of dat ze stiekem net zo fobisch zijn als ik.

(Of misschien praat ik het mezelf aan. Maar het is niet hip om te gaan hyperventileren als je nieuwe mensen ontmoet en buiten adem en met een knalrode kop begint aan een gesprek. Gelukkig gaan die dingen gaandeweg beter en moet je ze blijven doen, maar ik ben echt bang voor een stagesollicitatiegesprek waar ik nooit als een stabiele keurige persoon naar binnen kan stappen hierdoor - terwijl me dat best essentieel lijkt voor een psycholoog. Maar ho eens, ik ga zo'n droom niet laten verzieken door zo'n stomme angst).

Verder - ik geniet van het weer begonnen zijn. Hoe hectisch het ook is met al die hoofdstukken gedrags- en cognitieve therapie (wat verdorie nog op elkaar lijkt ook). En daarnaast dus de thesis *brainstormfase*. Wat is druk zijn toch eigenlijk weer heerlijk!

(Oja, een tip: Ik ben al studerende aan het luisteren naar 'Wintersongs' van Tangarine. Best wel heerlijke muziek eigenlijk. Check Spotify!).

Baking with me..

Een tijdje geleden maakte ik een aardbeiencake met witte chocola. (Heb er zelf eigenlijk niet echt van gegeten omdat ik niet zo dol ben op zoetigheid. Maar hij was wel mooi!). Daaronder mijn creatie van afgelopen zaterdag: een paprikabrood! (Even laten zien dat ik soms best huishoudelijk ben aangelegd :P).

Dat is het dus.

Dinsdag ben ik weer naar school geweest (ach toe, sta me toe om over school te praten al is het al vier jaar geen school meer maar een uni, maar school klinkt écht leuker). Dinsdag kreeg ik een magazine met een testje 'wat voor student je nu eigenlijk was'. Volgens die test ben ik een 'liefhebber', iemand die het leuk vindt om dingen te leren en die de studie razend interessant vindt, maar die het cv eigenlijk niet zo boeit. Volgens mij klopt dat. Ik krijg echt de rillingen van het woord 'ambitieus'. Ik krijg er een  beetje een 'ik zál carriere maken en of het over de ruggen van anderen is maakt me niets uit' gevoel van. Dus. Ik ben een liefhebber. Dat moest ik maar even kwijt.
-
Gisteren bedacht ik me dat het wel slim was om vast een start te maken met studeren. Ik bedoel, ik heb 8 oktober een tentamen over welgeteld zestien hoofdstukken (ja, dán al) en ik moet alles nog lezen. Ze adviseerden om er ook nog tien bijlagen bij te lezen, dus die heb ik nu bijna uit. En ondertussen luister ik continu the tallest man on earth omdat dat echt fijne muziek is voor tijdens het studeren. Ik realiseer me eigenlijk weer hoe gelukkig studeren me maakt. Het leven is mooier met doelen. (Ook al zijn sommige doelen, als onderzoek doen en een thesis schrijven DOODENG).
-
Niet grappig is dat ik me in tig stoornissen herken die in m'n cognitieve therapie-boek beschreven worden.
-
Ik word echt keihard beïnvloed door andere blogs. Gisteren plaatste ik een liedje wat ik ontdekte via een andere blog. Eerder deze week reserveerde ik een boek van Murakami (die ik vanmiddag op kan halen bij de bieb, hoera!) omdat ik op deze blog erover las. (Die blog beïnvloedt me nog meer want ik krijg zoveel zin in handschreven brieven schrijven als ik haar brieven die ze regelmatig plaatst, zie). En tot slot, onlangs kwam ik een geweldig gedicht van Toon Tellegen tegen (hier) en die MOEST ik gewoon even op facebook delen omdat het zo herkenbaar en mooi is. Dus zie allen, u beïnvloedt mij.
-
Sommige mensen die je in het echte leven kent beïnvloeden je ook. Niet zozeer bewust denk ik. Als ik sommige mensen spreek heb ik meer zin om te leven en om mijn angstige grenzen te overschrijden - niet negatief grenzen overschrijden, maar positief: ervaringen opdoen, leven.

Wind and Walls.

Soms ontdek je ineens iets.. dankjewel Brand New Days!

Over hoofdpijn en iets fijns.

Ik ben moe. (En zeg nou niet dat ik dat niet mag zeggen want ik zeg heel vaak tegen mensen dat ik moe ben, of duf, zodat mensen het me niet kwalijk nemen als ik iets doms zeg of lusteloos overkom of wat dan ook). Ik. ben. echt. moe.

En ik kan ook wel vertellen hoe dat komt. Ik ben 'gezegend' met hoofdpijngenen (eigenlijk noemen ze het migraine, maar ik vind het zo'n enorm zeikwoord. Dat aine aan het eind dat doet het hem, dat doet al bijna pijn). Het betekent dat zodra je hormonen een beetje vervelend worden, je hoofdpijn krijgt en niet zomaar hoofdpijn maar verlammende hoofdpijn die ervoor zorgt dat je geen hap door je strot krijgt en alleen maar in bed kunt liggen en wensen dat je kon slapen want dan voel je het tenminste niet. Aan het einde van de dag heb je aan niemand zo'n hekel als aan jezelf omdat je stinkt en er niet uitziet. (Gelukkig bestaat er zoiets als douchen). Mijn migrainedag is nu voorbij en ik hoop met mijn hele hart dat het voorbij blijft en dat het niet geniepig en gemeen terugkomt. (In dat opzicht zijn triptanen een uitkomst, maar vandaag wilden ze niet erg helpen).

Dat klinkt allemaal dramatisch en zielig en zo voelde ik me ook. (De meeste mensen hebben geen zin om dramatische en zielige blogs te lezen en veel mensen vinden migraine ook je reinste onzin - ik herinner me dat mensen vroeger dachten dat ik voor de fun eens in de zoveel tijd thuisbleef van school. O ja, hoera, wat had ik een plezier terwijl ik daar op de bank lag).

Maar behalve dramatische en zielige verhalen: Ik ben nu een masterstudent. Ik vind het verschrikkelijk eng klinken en ik heb het gevoel dat ik zonder dat ik kan zwemmen in een hele diepe zee ben gesprongen (ergens in het midden, waar je met geen mogelijkheid terug kunt zwemmen naar de kant). Maar hoe dan ook, ik haat dingen regelen enzo maar ik heb gisteren de stoute schoenen (dat klink best fout) aangetrokken en heb een docent gemaild die een leuk onderzoeksproject in de aanbieding had. En het allerleukste was dat hij meteen terugmailde dat ik langs mag komen voor een afspraak. Dus. Hoera enzo, mijn eerste half jaar van de master is gevuld met twee vakken en een thesis. Nu zoek ik nog iemand die goed is in sollicitatiebrieven schrijven, want ik moet dus solliciteren voor een stageplek voor het tweede half jaar en ik vind het DOODENG. Ik zie m'n sterke kanten nog niet zo en dat is natuurlijk wél heel belangrijk! En ik voel me niet capabel enzo, maar dat voel ik me ook niet voor het onderzoek. En toch. Het idee dat je iets geregeld hebt, al is het maar een onderzoeksproject, voelt toch wel echt heel goed :). En het voelt zo goed om dingen te doen die je eigenlijk eng vindt.

Faking my own suicide..

Wat je al niet kunt doen om aandacht te krijgen.. (maar mensen die van mensen houden zijn tot gekke dingen in staat).

Intelligentie en rondlummelen.

Vorige week las ik in twee dagen (ik lees te snel want ik vergeet alles meteen weer) het boek 'teveel mens, te weinig dier'. Het kwam er in dat boek op neer dat veel intelligente mensen teveel nadenken over dingen en daarom best neurotisch kunnen zijn. Pfoe, ik vond dat een opluchting, want ik ben hartstikke neurotisch (iedereen irriteert zich aan mij). Maar toen ik wat verder ging lezen, ging het vooral over hoogbegaafdheid enzo en dat is leuk natuurlijk - maar toen voelde ik me ineens buiten de boot vallen. Okee, ik ben intelligent als het op taal aankomt. Bovengemiddeld. Maar zodra het over rekenen en ruimtelijk inzicht gaat, wordt het een compleet ander verhaal. In groep 8 scoorde ik een stuk onder het gemiddelde wat mijn wiskundigheid betrof. Op IQ-testen ben ik altijd gemiddeld. Gewoon. Omdat cijfers en ik een slechte combinatie is en ruimtelijk inzicht en ik een natuurramp. (En misschien ook omdat ik barstende faalangst heb, maar dat nog steeds eigenlijk niet toe wil geven).

Maar goed, dat boek dus en intelligente mensen. De moraal van het verhaal was dat we eigenlijk hier op aarde zijn om wat rond te lummelen en 'laat niemand je iets anders wijsmaken'. Het is natuurlijk wel een lekkere gedachte, die op zijn tijd ook nog best van pas kan komen - soms even lekker rondlummelen is niet zo verkeerd. Maar ik vraag me af of, als iedereen gaat rondlummelen (stel je voor, bij ieder muurtje staat wel iemand te hangen, iedereen drinkt eindeloos koffie en blijft uuuuuuuren in bed liggen en en..) hoe dat er dus uit zou zien. (Okee, ik gaf net al een beetje het antwoord). En het boek gaf een blaatverslag over de 'Theorie van Niets'. Er is niets. En het leven is zinloos enzo. En dat zou heerlijk moeten zijn. Maar als je iets een theorie noemt, moet je niet daarna ineens gaan impliceren dat die theorie hartstikke waar is. (Theorieën zijn volgens mij meestal 'voorlopig waar'; waar totdat er iets beters is ontdekt). En voor mij hoeft dit nieteens voorlopig waar te zijn. Maar - wie ben ik? (Soms is het inderdaad wel verdraaid lastig om continu te denken over zingeving enzo. Want ik ben me er aldergruwelijkst van bewust dat ik zingeving meestal niet uit de goede dingen haal en ook niet uit de dingen die nou zo blijvend zijn.. Met depriheid tot gevolg, zo af en toe, want zandkastelen bouwen is een rotkarwei met die zee die ze steeds wegspoelt - en als de zee het niet is, is het de regen wel *waarom heb ik nu een associatie met de drie biggetjes waarbij de huisjes van biggetje 1 en 2 werden weggeblazen door de Grote Boze Wolf? De oplossing is om gewoon huisjes - beter dan kastelen - van steen te bouwen*).

Afijn, omdat iets, als zingeving dus, een beetje heel erg lastig is, wil het niet zeggen dat het niet bestaat, toch?

De herfst! (In aantocht geloof ik..).

Heel soms, als je 's ochtends niet te lang in bed blijft liggen (wat ik graag doe - dat lang in bed blijven liggen dus) neem je het waar. Een heel klein beetje - in de wind misschien of in de stilte. Heel soms, als het de avond ervoor nog geregend heeft. Het heet herfst en soms kun je het ruiken. Zo veelbelovend.

Ik dacht altijd dat ik niet van de herfst hield. Ik vind regen en wind heel gezellig zo lang ik binnen zit, maar als je weg moet wordt het minder grappig. En de Nederlandse Regen en Wind heeft soms de neiging om te overdrijven en veel te veel voor te komen in de herfst. Maar ik kwam er vorig jaar achter dat ik wel van de herfst houd. Eindelijk weer zin in veel thee drinken (kaneel, caramel, whatever, als het maar een beetje winters klinkt). En vorig jaar was het zo mooi zo mistig. Het heeft allemaal iets. Net als wanneer er sneeuw valt. Ik hou sowieso van boswandelingen.

Alsof de zon alleen maar voor oppervlakkigheid en onrust zorgt. En de mist en de sneeuw en de stilte voor een heerlijke rust - en diepere gedachten en meer creativiteit. Maar ik spoor dan ook niet.