Toveren.

Ik zou wel willen dat de mensen op de goede manier konden toveren. Met een stokje en sterrenstof – waardoor een zieke hoppa weer gezond werd en een dierbare dode in een flits weer levend. Een stokje met een ster aan het uiteinde die ervoor zou zorgen dat iedereen van iedereen hield (en dat niemand zich meer achter metershoge muren zou hoeven verschansen met de angst dat iemand je hart steelt en het niet meer teruggeeft en er een verpletterend dansje op doet) en dat de bloemen bloeiden en de zon scheen en dat het genoeg regende, maar niet genoeg om somber van te worden. De muziek zou spelen en we zouden dansen. Dánsen, zoals nog nooit iemand gedanst heeft. We zouden dobberen in de golven van een warme zee die alleen nog geeft en niet meer neemt.

En we zouden toveren omdat sprookjes toch wel bestaan. Dat zou ik willen.

Maar ik wil zo veel.