Teveel willen.

Soms wil ik echt teveel. En  tegelijkertijd durf ik niet zo goed.

Nu ik dan eindelijk afgestudeerd ben, ontdek ik hoe vre-se-lijk moeilijk het is om een baan als psycholoog te vinden. Er zijn enkele werkervaringsplekken (waarbij je –ongeveer- gratis werkt) en daarnaast zijn er wel banen voor basispsychologen, maar dan moet je bij voorkeur twee tot vijf jaar werkervaring hebben. Ja. De hele arbeidsmarkt in dit opzicht frustreert me behoorlijk. Maar goed. Ik houd de vacatures in de gaten. 

En ik weet niet of ik het al geschreven had, maar ik ontdek steeds meer dat ik écht met jongeren wil werken. De laatste maanden werk ik als taalmaatje en doe huiswerkbegeleiding en het is zo ontzettend tof om iets uit te leggen, om er grapjes en verhalen en voorbeelden bij te verzinnen en om te laten zien dat veel lesstof eigenlijk heel interessant is. (Laat staan hoe tof het zou zijn om psychologische dingen uit te mogen leggen). Dat ik nu weet welke doelgroep me echt aanspreekt, vind ik heel fijn.  Ik werd echt een beetje onzeker van het idee dat ik mensen van vijftig plus-met-een-chique-baan-en-een-mantelpakje zou moeten gaan vertellen wat ze anders zouden moeten doen in hun leven.  (Ik. Meisje die van vintagejurken, flauwe grapjes en bloemen in het haar houdt).

Maar werken als psycholoog (of iets wat erop lijkt) kan dus nog niet.

En dus moet ik leren om tevreden te zijn met wat ik heb – want de baantjes die ik nu heb kunnen me helpen om misschien later iets op te zetten en om veel meer zelfvertrouwen te krijgen.