Eén van de vragen die aan de orde kwam in college was waarom al die uitgeverijen in vredesnaam nog gedichten uitgeven, terwijl er eigenlijk weinig vraag naar is. (Stel je maar voor, als ik een gedicht op facebook zet, of hier, of op m'n andere blog dan leest geen hond het - en dat zijn dan nog amateuristische gedichten, maar ook voor de serieuzere gedichten is dat best wel waar). Het idee erachter was dat uitgeverijen soort status krijgen door het uitgeven van gedichten; een goede naam.
En verder is het ook grappig dat een goed gedicht soms een goed gedicht is omwille van mooie taal - woorden die niet bij elkaar passen, worden wel bij elkaar gezet en creëren zo een nieuwe betekenis. Dat wordt als beter gezien dan Sinterklaasrijmpjes. (Maar volgens mij is het er maar op los associëren. Ik weet niet of je kunt zeggen dat het één veel beter is, het is net waar je van houdt en welke connecties je hersenen maken). Juist de bizarre gedichten zijn goed. Dichten is dan denk ik een kwestie van loslaten. Loslaten dat het ergens op moet slaan. Betekenissen ontstaan vanzelf, in het hoofd van de lezer. Soms iets anders dan wat de dichter voor ogen had - maar dat is niet erg. Het verhaal vertelt zichzelf.
En ik hou van metaforen. Alleen niet van mijn zo eindige verstand dat metaforen wel wat beter mag begrijpen.
Leesvoer voor de cursus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten