Al ruikend naar heerlijke perzik-bodybutter (en met een heel pijnlijke rechter-middelvinger, die ik heb gesneden toen ik een envelop iets te snel open wilde maken) zit ik hier relax achter mijn laptopje. Dat mag ook wel.
Vandaag had ik het allereerste college van 'Actuele Literatuur'. Samen met een reeks neerlandici, een enkele literatuurwetenschapper, een verzameling geschiedenisstudenten, nog wat studenten en ik - met nog een andere psycholoog. Het ging over actuele poëzie en dat je wel heel goed moet zijn om je gedichten gepubliceerd te krijgen en dat mensen eigenlijk helemaal niet zoveel gedichten kopen.
Ik snap wel een beetje waarom. Ik moest gedichtenbundels kopen om te lezen voor dit vak. Dat heb ik gedaan. Een gedeelte heb ik gekocht; een ander gedeelte gereserveerd bij de bieb, omdat ik niet zo rijk ben. Als ik die doorblader, vind ik zoveel dingen zo vaag. Ik snap dat je dingen doet omwille van creativiteit en mooie taal. Maar dan denk ik dat mijn gedichten al vaag zijn - en dat zijn ze ook; en slecht bovendien omdat ze nergens aan voldoen, maar dat schijnt dan tegenwoordig ook niet meer altijd noodzakelijk te zijn. Wat ik dus wil zeggen is dat die gedichten pas écht vaag zijn. (En ik vind het stiekem zonde van gedichten om ze te proberen te snappen).
Hopelijk ga ik dus iets snappen van die gedichtenanalyse. (Als het gaat om metrumschema's heb ik echt heel slechte hoop voor mezelf).
(O ja, geesteswetenschappen in Utrecht zit over het algemeen in zulke mooie oude gebouwen.. ik weet niet of het raar is en of het mag om een fototoestel mee te nemen - ik heb niet zo'n geavanceerde telefoon - maar het is wel écht heel erg mooi!).
Waarom zou je geen foto mogen maken?
BeantwoordenVerwijderenTja, en gedichten willen verkopen is echt een onmogelijke opgave. Zelfs als je tante (inmiddels overleden) al wel een bekend dichteres is.