Onhandig? Ik?

Bloggen met smileys (of is het smiley's?) is natuurlijk heel irritant. Toch zou ik in een blog over onhandigheid graag een onschuldig kijkend geel bolletje (waarom zijn die dingen vaak geel?) met een aureooltje erboven willen posten. Gewoon omdat dát ongeveer de manier is waarop ik de titel bedoel. Het is maar dat je het weet.

Onhandigheid. Volgens mij heeft iedereen genoegen (of juist frustratie) in de onhandigheid van anderen. Tenzij onze spiegelneuronen op de 'dat-vind-ik-zielig-stand' gaan. Dan is het niet zo grappig meer. Dan willen we degene die iets doms deed het liefst een knuffel geven.

Ik schreef al eens eerder dat ik gruwelijk onhandig ben met printers. Wil je dat ik een reclamefolder dubbelzijdig print en dat het logo precies op de goede plek komt? Ik oefen vijf keer, doe het drie keer goed, denk: nu ga ik er 50 in één keer afdrukken en dan blijk ik het ineens toch niet goed te doen. In allerijl ren ik naar de stopknop, maar de printer heeft er in de gauwigheid al minstens 30 uitgekotst. En dus sta ik onschuldig kijkend bij het printapparaat, fluit een deuntje - en moffel de mislukte papieren ergens onderop de stapel oud papier. Néé hoor, er ging niks mis.

De laatste week bewees ik maar weer eens te meer dat ik heus niet altijd handig en georganiseerd en geordend ben.

1. Op youtube zag ik een filmpje voorbijkomen over typische vrouwendingen. Nu zou het leuk zijn als een een linkje had, maar door mijn verstrooidheid ben ik de titel van het filmpje vergeten. (Het zat zo: ik zou gaan kleuren, maar zag een grappig filmpje en je kent dat effect wel: een half uur later zit je nóg filmpjes te kijken die eigenlijk nergens over gaan). In dat filmpje zag ik de volkomen onschuldige grijns van een vrouw die zojuist haar lading tampons per ongeluk over de vloer had uitgestort. Daar moest ik een beetje om lachen. Iedere vrouw heeft denk ik wel iets bij zich. Mijn advies: doe het ergens in als je het in je tas stopt. (Het voelt best wel dom als je bij de bieb in plaats van je biebpasje per ongeluk een felgeel maandverbandpakketje uit je tas tovert).

2. De zelfscanner bij de Albert Heijn. Normaal probéér ik het nieteens, omdat ik te bang ben dat ik iets vergeet en ik eruit word gepikt en de politie word opgetrommeld en ik ineens naar de gevangenis moet en daar eenzaam verdrietig zit te zijn en een strafblad krijg waardoor ik nooooooooooit meer psycholoog kan worden. (Het is therapeutisch, soms als je iets niet durft, om na te gaan wat het ergste is wat er kan gebeuren, maar ik vind dit best erg). Hoe dan ook. Donderdag was ik bij mijn zus, zij moest boodschappen doen en ik ook. Zij nam de zelfscanner en ik dus ook. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik heus niet zó onhandig was.
Maar bij de controle (die ik natuurlijk kreeg, omdat ik nog nooit eerder zo'n apparaat had gebruikt), bleek dat ik maar gewoon twee keer dezelfde thee had gescand (en een andere was vergeten). Het goede nieuws: De caissière was niet boos en ik zit niet in de gevangenis.

3. Verstrooidheid. Ik sta bij de bieb (nog steeds) en heb zojuist nieuwe boeken op mijn pasje gezet. Ik print het bonnetje, kijk eens goed en denk: Verdraaid. Die boeken heb ik zojuist ingeleverd. Waarom staan ze nog op mijn pasje? Dus ik naar de balie, waar ze zeiden dat alle boeken nog in de inleverkast stonden. Dus ik naar de inleverkast. Boeken er niet bij. Een beetje verward dacht ik: dan moet ik ze maar verlengen. Ik zocht de halve auto af of de boeken daar soms lagen.
Maar nee. Ze lagen gewoon thuis op de keukentafel.

Je mag me best een beetje onhandig vinden hoor.

Fijne thee <3 (die nu dus wel een associatie heeft met mijn geblooper).