1. Als echt best wel klein kind dwaalde ik in de tuin. We hadden toen best wel een grote tuin met mysterieuze verstopplekjes (struiken waarbij je net kon doen alsof het een hut was waar je woonde).
Naast de gewone grote tuin hadden we ook een groentetuin én een klein boomgaardje met appelbomen, perenbomen en vooral: pruimen. Vroeger liepen daar eenden en vandaar dat daar dus nog een vijvertje was. Een heel kleintje maar, met vies groen water. Als kind ving ik slakken (als je ze bij het huisje vastpakte, was dat niet zo heel vies) die ik in die vijver dumpte en oh, wat was het leuk om te zien dat er babyslakjes kwamen. (Leve afgevallen takken van de bomen waarmee je door het water kon roeren en kon zien wat er allemaal inzat).
(Ah bah, ik was wel een vies kind hoor).
2. Nog meer viezigheid? Ik hield van kippen toen ik negen was en liep hele zaterdagen in m'n alleroudste kleren tussen de kippen. Gewoon. Alleen. En ik verzon verhalen dat ik een kippenhoedster was, zoals je ganzenhoedsters had in sprookjes. De kippen hadden namen en ik voedde ze op door ze te vertellen waar ze mochten lopen en door ze eten te geven. (Hoe kon ik ooit in vredesnaam een hele dag tussen die beesten lopen?).
3. Er zijn meer manieren om je te verstoppen. Boeken. Sprookjes.
Disney. Eerst lazen we de sprookjes over Doornroosje en Sneeuwwitje en daarna?
Daarna speelden we de verhalen na.
Lezen vond ik het fijnst op een donkere plek - een soort hut, het liefst van dekens. Later las ik geen Disney meer, maar vond ik échte prinsessen en koninginnen veel interessanter. En dan vooral die van zwart-witfoto's uit de negentiende eeuw. Ze moesten bij voorkeur een beetje tragisch zijn. We hadden een abonnement op Vorsten en ik omringde mezelf met plaatjes van al die mooie majesteiten (waarbij ik me altijd bedacht dat ik er ook zo uit wilde zien als ik later groot was).
Wat een fantasie eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten