Gewoonten, groeten, begroeten en groetjes.

Als er iets is waar ik me soms best wel ongemakkelijk bij voel, zijn het Nederlandse gewoonten. Neem een doorsnee Nederlandse verjaardag. Je komt binnen. "Hoi jarige, wat leeeeeeeeeeuk je te zien en gefeliciteerd en hier is je cadeau en ik hoop dat je het niet al hebt en als je het al wel hebt, dan heb ik het bonnetje nog zodat je het kunt ruilen". (Maar eigenlijk had je het bonnetje al bij het oud papier gegooid). Tot zover is er eigenlijk nog niet zoveel aan de hand. Maar dan. Je ziet de partner van de jarige dus ook die feliciteer je. "Hoi partner-van-de-jarige, wat leeeeeeeeeeeuk dat je partner jarig is. Gefeliciteerd hè!". Tot zover gaat het nog steeds best goed. Maar dan.
Er is een overvolle kamer. De één heeft een half gebakje naar binnen gepropt, de ander is in een druk gesprek verwikkeld.
Mijn instinct zegt op zo'n moment: Zoek een lege plek, ga rustig op je gemak thee drinken en eet taart en acclimatiseer van het binnenkomen in de drukke kamer.
Maar de Nederlandse gewoonte zegt dan nee. Néé. Je moet verplicht de hele kamer door en iedereen een hand geven om ze te feliciteren met de jarige. "Hoi ik-ken-jou-niet-maar-je-bent-vast-wel-een-bekende-van-de-jarige, wat leeeeeeeeeeeeeeeuk dat de jarige jarig is. Ook gefeliciteerd!" (In de praktijk zeg je meestal alleen 'gefeliciteerd' en maak je je uit de voeten en ik negeer de Nederlandse gewoonte vaak en maak die verplichte rondjes niet, maar het gaat om het idee).

Groeten en beleefdheid zijn met elkaar verweven. Beleefdheid is in onze cultuur dat je iedereen met een jarige feliciteert. Het is ook dat je 'goedemorgen' of 'goedemiddag' zegt, in plaats van gewoon hallo. Ook als je chagrijnig bent of als je absoluut geen ochtendmens bent en evenmin in 'goedemorgen' gelooft als in het bestaan van buitenaards leven op een willekeurige onbewoonbare planeet. Ik zei altijd 'hallo'. Of het nou een directeur was of een putjesschepper. Maar inmiddels heb ik dus geleerd om keurig een 'goedemorgen' te huichelen als iemand dusdanig kijkt dat hij of zij alleen 'goedemorgens' waardeert.

Je hebt dus de manier waarop je mensen groet. Je hebt ook een wijze van begroeten. In Nederland zijn we meestal niet zoals de Amerikanen die huggen dat het een lieve lust is. Ik hoef niet per se met iedereen te huggen - alleen goede vrienden zijn voldoende. Maar er is meer. We feliciteren iemand met drie zoenen. We groeten iemand met drie zoenen als we de persoon lang niet gezien hebben.
Dat zijn de situaties waarvan ik echt niet weet wat ik ermee aanmoet. Je zult maar mis zoenen als iemand jarig is of andere gekkigheid. Ik ben slecht in dat soort gewoonten.

Er zijn ook dingen waar ik niet per se slecht in ben, maar waar ik wel slecht tegen kan.
Groetjes. Bijvoorbeeld.
Groetjes klinkt als grutjes en grutjes klinken als iets wat in je pap kan zitten (aangenomen dat je pap eet). Het is net als met 'verliefd'. Dat klinkt net als 'verkouden'.
Toch vind ik groetjes niet verkeerd. Als ik iemand maar af en toe zie, of net ken of er gewoon niet zoveel mee heb, dan vind ik groetjes een prima afsluitingsvorm van mailtjes, smsjes en appjes.

Maar als ik iemand al jaren ken en ze sturen een smsje met (bijvoorbeeld: 'gr ma') - dan krijg ik nog steevast de neiging om aan te geven dat 'gr' het geluid is wat een agressieve hond maakt. (Mijn moeder heb ik het trouwens afgeleerd).

Dus. Nederlandse gewoonten zijn raar, er zijn verschillende manieren om elkaar te begroeten en waag het niet om als je me in het echte leven kent en me aardig vindt, een mail of sms of appje te eindigen met groetjes (en al helemaal niet met gr - want dan eet ik je op).