Cultuurbarbarig.

In het kader van 'ik ben een cultuurbarbaar,' hou ik van heel veel muziek. Dat op zich is niet per se heel cultuurbarbarig. Het is ook niet cultuurbarbarig om van pop of rockmuziek te houden. Het is zelfs misschien wel totaal niet cultuurbarbarig om van klassieke muziek te houden. Maar mijn liefde voor klassieke muziek is tamelijk beperkt. Ik hou van Scandinavische componisten. En Russische. Maar ik hou niet van barokmuziek. Misschien komt dat door het simpele feit dat ik zeven jaar dwarsfluit heb gespeeld en een docent had met, juist, een voorliefde voor barok. Ik mis structuur. Ik mis meegalmen. Want dat is natuurlijk het heerlijke aan de muziek van nu, die is zo hard dat je met een gerust hart mee kunt blèren.
Barok raakt me niet. Ik heb er een veel te eendimensionaal beeld bij. Pruiken. Zoiets. Alsof latere muziek ineens meer dimensies heeft. (Terwijl die suffe barok natuurlijk wel weer achterlijk knap in elkaar zit).

Maar vanavond, vanavond ga ik naar een concert van Bach.
(Niet omdat ik van Bach hou, maar wel omdat gewoon iets leuks doen met vriendinnetjes heel, heel fijn is).

Ik ben dus eigenlijk, wat ik maar even wilde zeggen, een simpel mens.  Heel, heel simpel.