Buitensluiting.

Heerlijk, die sociale-psychologie-artikelen van groepsprocessen. Ik vind wetenschappelijke artikelen meestal maar droog en saai (en tegenwoordig ben ik lui en lees ik alleen de abstract, inleiding en discussie). Een van de artikelen die ik moest lezen voor groepsprocessen ging dus over buitensluiting. Men zette een proefpersoon in een hokje achter een pc en laat die persoon balletjes overgooien in een computerspelletje. De persoon denkt dat het twee andere echte personen zijn die overgooien. En ineens, wat gemeen nou toch, besluiten persoon twee en drie om alleen nog naar elkáár over te gooien. Sip kijkt de proefpersoon toe. (En zijn hersengebiedjes die met pijn zijn geassocieerd lichten op).

Okee, denk je. Kan.

Het leuke (of niet) is dat het niet uitmaakt of de persoon wéét of het echte personen zijn die dit doen - of dat het echte personen zijn die instructies opvolgen. Het maakt zelfs niet uit of de persoon weet dat het een computer is die erop afgesteld is. Hij blijft 'píjn' voelen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik dit citaat wel briljant vond uit het artikel:

"One participant (who happened to be a computer programmer) stated that he felt incredibly angry and frustrated during the game because "the computer is supposed to serve me, It's not supposed to reject me" (Zadro, Williams & Richardson, 2004).