Thoughts. & Emotions.

My thoughts are my
biggest enemies
and still my
closest friends

Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan  mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.

Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).

En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.

En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.