Het allerheerlijkste..

Het allerheerlijkst zou op dit moment zijn als er iemand was die zei: Kom, we gaan een flinke wandeling maken. Daar heb ik zo ongelofelijk veel zin in op de één of andere stomme manier. Ik heb Een. Hele. Week. om m'n ene vak in m'n hoofd te stampen voor het tentamen van volgende week maandag (half negen, barbaars!). En natuurlijk is het fijn om zoveel tijd te hebben om je voor te bereiden op een tentamen. Maar ik word helemaal gek van het idee dat ik gewoon alle dag thuis zit, omringd door m'n studieboeken (want het andere tentamen is volgende week vrijdag, waarna de lange vakantie wacht). Stom is dat. Waarom voel ik me ook in vredesnaam schuldig als ik niets doe? (Altijd maar alles moeten van mezelf).

Okee, okee, ik weet het. Als ik na morgen nóg chagrijnig ben mogen jullie me een schop geven. Me leren vliegen desnoods - want dan heb ik gewoon geen excuus meer. Nu kan ik nog steeds alles op hormonen gooien. (Langdurig excuus altijd).

Maar ik heb wel iets heeeel goeds geleerd, kwam ik achter. Want tot voor kort vond ik het altijd echt niet leuk als mensen in m'n omgeving een relatie kregen (want je weet maar nooit of je raakt mensen kwijt omdat die relatie zo akelig veel tijd opslokt *ja, egoïstisch enzo*). Maar op de één of andere manier vind ik het minder erg nu, ben ik blij voor personen in kwestie en vind ik het zelfs leuk. Dat is echt nieuw.

Wat relaties en verwante zaken betreft: Ik vraag me af of je verliefdheid ook operant kunt conditioneren en dan met name met punishment. Dat verliefdheid na meer straf, meer mislukkingen, ook gewoon niet meer mogelijk is. Of is het zo'n automatisme wat ongevoelig is voor punishment and reward? (Sowieso wel interessant om over na te denken.. is het iets waar je zelf de hand in hebt of juist helemaal niet? Is het een emotie of wat?). Is vrije wil eigenlijk niet gewoon keuzevrijheid en heb je niets te willen maar wel wat te kiezen? Maar heb je weer niet te kiezen wat te willen? (Ha, wat een chaos, sluit mij op en ik word echt gek). Als ik aan verliefdheid denk, denk ik nog steeds aan de brief van de prins uit brieven aan Doornroosje (TT): Alle sentimenten zijn voortaan verboden.. (waarom ben ik nou de rest van het fragment kwijt?). Er is altijd wel een reden om sentimenten te verbieden. Duizenden anderen bijvoorbeeld. Niet goed genoeg zijn. En als je wel goed genoeg bent, ben je dat nog steeds niet als je dénkt dat je dat niet bent terwijl je het wel bent (ik ben wel van de gekke zinsconstructies vandaag). En denk nou niet bij alles dat het op mij van toepassing is of dat ik écht vind dat alle sentimenten verboden moeten worden.

Soms, heel soms (eigenlijk mag dat niet) denk ik aan wat hij ook zegt .. dan bladdert verf van pasgeverfde muren, verliezen eeuwig groene bomen hun bladeren, wordt de hemel geel, rood en paars en leggen schapen en leeuwen samen een kaartje, zó gelukkig ben ik dan. 

Ik geloof nog steeds niet in wederzijds. Ik hoop er wel op. Ooit. Omdat de meeste van alles de liefde is.

Afijn, alle onzin ten spijt. Ik ben wel benieuwd naar gedachten over conditionering bij verliefdheid (a).