Ik zou psycholoog worden als ik het niet al was.

Soms voel ik me zo euforisch gelukkig bij het vak wat ik nu uit mag oefenen.
Daar zijn nogal wat redenen voor. Maar eerst:

Het is toch gek hoe je maanden achtereen denkt dat je nooit psycholoog zult worden. Ik bedoel, ja, ik was afgestudeerd, maar ik had maar een paar brieven verstuurd omdat ik solliciteren haat (en afwijzing nog meer). En ik had een paar baantjes. Dus eigenlijk had ik genoeg te doen. Bovendien was mij te vaak verteld dat ik veel te onzeker zou zijn om als psycholoog te werken. Ik geloofde dat (al zei ik van niet) en geloofde niet meer in mijn capaciteiten op dat gebied. Die studie was een mooi opstapje om wetenschappelijk te leren denken - beetje ontwikkeling is nooit weg. Zo begon ik het te zien.

Totdat ik afgelopen juni ineens op sollicitatiegesprek mocht komen, te horen kreeg dat men 'graag met me verder wilde' en ik per juli als psycholoog mocht gaan werken. Als psycholoog! Zou ik dat nou wel doen, dacht ik - want ja, als je iets niet probeert, kun je ook niet falen. Maar ik dacht dat als ik het niet zou proberen ik ook niet zou weten of ik het zou kunnen. En dus ging ik het maar gewoon doen.

Daar heb ik nog geen seconde spijt van. Ik wist niet dat het bestond: zin hebben in werkdagen, werken leuk vinden. Genieten van contacten met leuke collega's (waaronder in de stad ijsthee drinken en snacken). En ook: genieten van het cliëntencontact. Want het is zo ontzettend tof om te zien hoe mensen ontdekken waardoor hun problemen zijn ontstaan. En nog toffer is het om hen te leren dingen anders te zien. Of om zich anders te gedragen. Om hen te laten geloven dat ze de moeite wél waard zijn, ook al geloven ze van niet. O ja. Als ik niet al psycholoog was, zou ik het willen worden.
(Maar toen ik het nog niet was, wist ik niet dat ik het zo leuk zou vinden).

Ik ga ook weer aan de studie, per oktober. Yay!

(Psycholoog zijn is natuurlijk niet altijd zo idealistisch als ik het voorstel. Ik ben gewoon in een heel idealistische stemming vandaag).