Gevoel.

Er was eens iets ontastbaars wat heel groot kon zijn maar ook heel klein. De mensen noemden het gevoel. Ze vonden het een mooi woord. Gevoel was datgene wat de mensen niet zozeer voelden als ze pijn hadden of het gekriebel van een vlinder die per ongeluk op je hand landt en van daaruit de wereld een paar seconden bewondert (en jij, jij staat zo muisstil omdat je die vlinder niet weg wilt jagen). Gevoel leek wel wat op het gekriebel van die vlinder af en toe.

Er was kleine angst en grote angst. Gevoel waar de meeste mensen met een grote boog, wat aarzelend, omheen liepen. De helden liepen er met samengeknepen ogen dwars doorheen.
Er was klein verdriet en groot verdriet.Verdriet die een beetje schrijnt als een zere knie nadat je er op gevallen bent. Verdriet wat je borst doormidden scheurt (als het de kans krijgt).
Er was kleine boosheid en grote boosheid. Boosheid die zinderde als de lucht op een hete dag. Dreigend als de bliksem op diezelfde hete dag.
En er was blijdschap. En andere vormen van goed gevoel.

Klein goed gevoel. Groot goed gevoel.

En alle mensen jagen met vlindernetjes achter dat goede gevoel aan, alsof het een zeldzame vlinder is.

Het goede gevoel wanneer iemand je raakt zo diep raakt. Het goede gevoel wanneer iemand dichtbij is waar je van houdt. Het goede gevoel wanneer de zon schijnt en je in staat bent ervan te genieten. Wanneer je iets heel moeilijks heel goed hebt gedaan. Wanneer je kat je begroet.
Het goede gevoel. En als je het gevangen hebt en er even van geniet en het dan, per ongeluk, weer laat ontglippen, wil je het weer. En weer. Dat gevoel is een vereiste, want zonder. Het moet precies hetzelfde zijn als het was. En de mensen bouwen een beeld van hun gevoel en knielen. Hun knieën kapot. Heilig gevoel. Onbereikbaar heel hard lachend wegfladderend gevoel.