Een veilige cocon van pijn.

Gisteren stond het katten en honden te regenen en behalve kleuren had ik niet zoveel te doen. Dat is de luxe van vakantie hebben. Dus ging ik naar het dorp om boeken te kopen (je moet wat, als de bieb dichtzit). Eén van de boeken die ik kocht heet 'het romantisch misverstand'. Op het moment van schrijven heb ik één hoofdstuk gelezen (zo ongeveer), dus ik kan nog niet uitgebreid vertellen wat ik ervan vind.

Het boek. Met nóg een boek wat ik had gekocht.

Wat ik wel een beetje weet (naar aanleiding van het stukje wat ik gelezen heb en de achterkant) is dat het boek ingaat op de romantiek waarmee we zo'n beetje worden doodgegooid en hoe onrealistisch dat is.

Kies voor je gevoel. Is het idee in onze maatschappij. Niet gek, want het voelt goed om voor je gevoel te kiezen. Lieve help, ik kies het liefst vanuit mijn gevoel en dat stomme stemmetje vanuit mijn verstand kan oprotten. Maar wat ik mijn cliënten steeds vertel, is dat je je gevoel dan niet kunt sturen, maar wel je gedachten en daarmee toch indirect ook je gevoel. Dat is ook wat de auteur van dit boek wil aantonen: je hebt wél invloed op je gedachten. En altijd je gevoel achternahobbelen is niet handig - omdat je gevoel wordt gekleurd door de ervaringen die je in je leven hebt opgedaan (de boeken die je hebt gelezen, de films die je hebt gezien). Het zou ook betekenen dat je voor een romantische relatie met X. kiest en dan ineens méér gevoel krijgt voor Y. en je gevoel achternagaat, maar wanneer je gevoel wat is wegge-ebt, is Y. ook niet volmaakt. Dát.

Maar gevoel is zo veilig. Het is zo veilig om in illusies te geloven en het doet zo ontzettend veel pijn om die cocon los te laten. Erin blijven zitten doet evenveel pijn, maar dat is lange-termijnpijn. Terwijl als een vlinder je ontworstelen uit die cocon korte-termijnpijn is. Ik ben soms net een klein kind. (Wie niet?).