Voor mij is deze titel zo herkenbaar. Vandaag was ik aan het schoonmaken en ergens halverwege het dweilen dacht ik hierover na. Hoe ik het liefst administratief werk wil doen, omdat ik dat kan en omdat het routinewerk wordt (op den duur) waarin je nauwelijks fouten kunt maken (nou ja, dat kan natuurlijk wel, maar het zijn geen fouten waarbij je heel erg afgaat). Het is veilig. Veilig is zo'n sleutelwoord voor mij. Mijn passie is mensen gelukkig maken (of ze een glimpje licht laten zien) en ik vind het ontzettend tof om anderen nieuwe inzichten te laten verkrijgen. Dat is wat ik écht wil. Dat is ook wat ik ga doen, omdat ik binnenkort bij een nieuwe baan begin. Iedereen is blij voor me en ik ben zelf ook blij: want het is datgene wat ik zo ontzettend graag wil. Maar het is niet veilig. Mijn neiging is soms om onder de tafel te kruipen en de wereld de wereld te laten, want dan hoeft niemand me uit te lachen of zich terug te trekken uit de behandeling omdat ik zo'n beroerde therapeut ben. Toch ben ik wel trots: omdat ik het ga doen. Omdat angst niet altijd je raadgever hoeft te zijn.
Of het kan weet ik niet, maar ik bedacht me - opnieuw tijdens datzelfde dweilen - ook dat iets dergelijks misschien op relationeel vlak ook wel zichtbaar kan zijn. Je kunt iemand echt het allerleukst vinden, maar tegelijkertijd een beetje huiverig zijn voor een relatie. Nú heb je het leuk samen. Wat als je een relatie aangaat, het misgaat en het dan niet leuk meer is? Je datgene wat je voor je relatie had + hetgene wat je in je relatie had kwijt raakt? De mensen zeggen dat je beter van iemand gehouden kunt hebben (en die persoon kwijtraken) dan dat je nog nooit van iemand hebt gehouden. Maar het laatste doet geen pijn. (Of misschien een beetje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten