Gisteren ging ik skypen met X. (die helemaal geen X. in haar naam heeft, maar dat doet er niet toe).
Vijf jaar geleden hadden we allebei twee weken een abonnementje op een niet nader te noemen datingsite. Wat deden we? Lachen. Vooral heel veel lachen. Aardig? Nee. Ik kreeg op m'n kop van een blondine omdat ik niet van zpelvauten hield (dat had ik ook op m'n profiel gezet) en een motorrijder was beledigd omdat ik niet met hem wilde mailen. Ik ben het type wat het leuk vindt om rond te kijken, het grappig vindt om berichtjes uit te wisselen, die allemaal linea recta via de facebookchat naar vriendin X. gaan, zodat we er samen hard om kunnen lachen. Zo ben ik.
Maar goed. Toen las ik gisteren dus profielen.
Dat gaat zo:
Rookt? Hoef ik niet. Roken is smerig.
Kinderwens? Ik wil wel kinderen, maar straks wil hij er 10 en ik ben geen broedmachine. (Hoe denigrerend kun je denken).
Geen huisdieren? Mijn kat is belangrijker dan jij. Dus als jij geen huisdieren wilt, wil ik jou niet.
Profielfoto zonder baard? Een baard is de eerste vereiste!
Kledingmaat XL? Niet charmant met mijn XS.
Op zoek naar een relatie? Dus jij ben wanhopig? Ik moet wel wanhopig zijn, wil ik iets met iemand die wanhopig is beginnen.
Waarschijnlijk trouw ik met een vrachtwagenchauffeur die ik via een datingsite opdoe. Zo ben ik ook. Want het laatste wat je wilt zou kunnen gebeuren.
In de wetenschap is een kritische geest een mooi iets.
Maar op een datingsite?
Het zou toch 'es wat zijn als je onverhoopt toch iemand tegen het lijf loopt daar. Dat je opeens omslaat ofzo. Da's pas lachen. ;)
BeantwoordenVerwijderenIk bedoel, het overkwam Don in The Rosie Project ook!
VerwijderenJaa! Briljant boek!
VerwijderenHaha, ik ben nieuwsgierig! Plak ze volgende keer linea recta op je blog... ;-)
BeantwoordenVerwijderen