Niemand wil me. (Een blunder).

Het duizelt me echt een beetje.

Stom gezoek naar een stageplek ook. Misschien word ik toch maar gewoon putjesschepper ofzo. Daar hoef je tenminste niet voor te leren. (Of ik moet in een volgende sollicitatie zetten dat dít mijn blog is. Benieuwd of ik nog mag komen dan. Vast niet).

Anyway, ik heb nog een mooi verhaal voor iedereen die van hele domme blunders houdt. (Ik vind ze van anderen altijd een beetje leuker dan van mezelf). Ik ben dus als een malle aan het solliciteren voor die stages en ik twee afwijzingen binnen (weet ik ook eens hoe dat voelt), heb van één praktijk te horen gekregen dat 'ze niet meer aan stagiaires doen vanwege het vele werk wat het meebrengt' en heb nog twee brieven in afwachting. (En ben nadenkende voor nieuwe brieven, omdat je er minstens zeven schijnt te moeten schrijven). Ik was alleen dus een beetje gefrustreerd door dat idee dat je als wannabepsych alleen maar 'lastig' bent. En het was vrijdagavond en ik had een verjaardag.

Ik zat naast m'n zus die met m'n neefje aan het praten was. Dus ik zei tegen haar dat ik m'n hart weleens wilde luchten. Een neefje van haar, een paar jaar ouder dan ik, die tegenover me zat, zei dat ik dat dan wel even tegen hem mocht doen. Dus ik dacht, laat ik eens even er wat drama ingooien en proberen wat medelijden op te wekken. Dus ik (insert dramatiek) zei: "Ik voel me zo overbodig". Soms kijken mensen je, als je iets zegt, aan alsof ze water zien branden en boven hun hoofd knippert dan een vraagteken. Aan en uit. Dus ik dacht, laat ik me, nog steeds vol dramatiek, nader verklaren, dus ik zei: "Niemand wil me".

Op dat moment realiseerde ik me hoe dom dit was. Want ik had er nog helemaal niet bijgezegd dat het om het solliciteren ging..


Ik wist niet dat ik zo rood kon worden.