Perfectie.

I met a man who's looking for perfection
Said he'd never met a girl who's good enough
His eyes are getting old like they'd love to love again
Such a lonely man
Such a lonely man

- uit: a mirror is harder to hold, Jon Foreman.

Een eeuwige hang naar perfectie levert uiteindelijk niets op, omdat perfectie niet bestaat en omdat mensen graag imperfect willen kunnen zijn. En omdat mensen het niet volhouden als ze constant moeten proberen om te voldoen aan de hoge verwachtingen van een ander.

En omdat datgene wat eerst perfect leek uiteindelijk niet perfect blijft, omdat iedereen ouder wordt en aan verval onderhevig is (de man zelf ook, maar dat ziet hij niet) en omdat iedereen wel iets heeft of iets krijgt - een goede eigenschap die gaat irriteren, een slechte gewoonte die ontstaat, iets met donkere gedachten.. (de man zelf ook, maar dat ziet hij ook niet). 

Zijn zon kan wel alle dagen schijnen, maar ineens betrekken de wolken de horizon in zijn hoofd en wordt hij verdrietig omdat dit alles is. En natuurlijk zijn er dan weer die gedachten die bonken en zeggen dat het niet kan, dat dit alles is, en dat er meer moet zijn en dat de wereld perfect moet zijn, dat hij alles moet doen om de wereld perfect te maken, dat de meisjes perfect moeten zijn. Maar dat zullen ze hoogstens alleen maar lijken. Voor een poosje. (Laat me dromen, zegt hij als je dat zegt. Niemand wil illusies kwijtraken, daarin is hij nooit alleen).

En toch is dit alles. Voor nu. Maar alles is heel veel.

Rare rups.

Ik schrok nogal toen ik gisteren ineens een takje zag aan mijn tijmstruikje. Ik besloot het er dus af te halen en toen bleek het én vast te zitten én zacht te zijn. (Natuurlijk heb ik gegild).

Soms worden we gefopt. Rare rups was het. Denk ik.

Het leven.

Wat is het leven? Ik denk nog steeds na over de haaienfilm van m'n zwager - die heel erg van haaienfilms houdt en niet van die schattige natuurfilms waarin een haai hoogstens een ander dier verorbert, maar meer van die films waarin onnozele badgasten de zee in worden getrokken. Goed, onlangs heb ik een stukje meegekeken en ik vraag me af hoe die film nou afliep, eigenlijk. Het leven is verder een hoop domme klusjes-die-wel-nuttig-zijn-maar-niet-perse-uitdagend. Een fikse verkoudheid. De tandarts die binnen tien minuten klaar was met een controle en vullen. Ik moet over een klein maandje nog een keer. Maar voor nu is het weer even voorbij. En de EOJD, aanstaande zaterdag - en ik heb er zin in, want ik vind de muziek van Skillet heel tof. Er zitten nogal wat frustratieliedjes tussen, maar het leven is óók frustratie en onbegrip op heel veel momenten, dus laat me ervan genieten. Ik denk dat de rest ook tof wordt trouwens. Het leven is ook volgende week zelf met een vriendin het huishouden runnen. (Het leven is nu ook even heel erg gehoorschade oplopen omdat muziek soms alleen fijn is als het HARD is.. oh, ik hoop echt op heel veel emotie, zaterdag).
Verder ontdek ik ook heel erg dat ik me teveel fixeer op dingen en als dingen niet zo lopen als ik wil dat ik dan meen dat mijn hele wereld instort, maar dat is echt onzin. Het leven is vooral mooi als je leert om van elk moment te genieten. Als je dan al niet geniet van een stom klusje op zich, kun je er wel van genieten dat je het tenminste gedaan hebt. Het leven is ook niet continu je in alle bochten wringen om maar gewoon aardig gevonden te worden - of leuk, of lief, of..-. Soms is het heel erg goed om maar gewoon jezelf te zijn - wie dat dan ook is.

(Het leven is ook een rare opeensomming van wat het leven is, vandaag, op een regenachtige dag eind mei).

Dat dus.

Om één uur precies, lig ik in de tandartsstoel. Als ik aan nagels bijten deed, had ik ze vast al ver afgekloven nu. Meer dan 10 jaar geen echte gaatjes gehad. En nu een enorme. Ik vind het ineens vreselijk eng!

En ik kocht..

Een tijdje terug (alweer meer dan een maand om precies te zijn),
kocht ik deze blouse, een vestje en een jurkje bij H&M. De schoenen
heb ik wat later gekocht. (Ik vind goedkope schoenen wel
fijn, want dan kun je tenminste elk jaar een beetje wisselen).

Een kattenmama.

Deze ga ik dan ook nog maar even op m'n blog zetten, zodat ik 'm makkelijk terug kan vinden wanneer ik hem eens aan iemand wil laten zien. DAAROM houd ik dus van katten. <3

Story #1

Goed. Ik weet niet of iemand het gaat lezen, maar dit is mijn allereerste echte verhaal en ik zou graag willen weten of het een beetje consistent is, voordat ik het naar de correctie stuur.
(Toch is vrijwilligerswerk handig. Als je alleen maar koffie hoeft te geven en de deur open hoeft te doen, ga je toch gewoon schrijven?). Volgens mij is het enige wat je kunt doen als je wilt leren schrijven - het maar gewoon doen. Maar een beetje raar is het wel. Zeker als het minstens vijf jaar geleden is dat je voor het laatst iets geschreven hebt.

--- Nou, komtie:

Rood.

De meeste sprookjes beginnen met ‘er was eens’. Ik was er inderdaad. Maar ik ben er nu ook. En ik zal er zijn. Verder weet ik niet zoveel, behalve dan dat ik wil dat het leven een sprookje is en het er soms op een rare manier op kan lijken, maar het toch niet kan zijn. Een utopie. Dat was wat ik moest leren.

Ik ben een meisje en als ik aan sprookjes denk, denk ik aan prinsessen en aan prinsen die door het land reizen om draken te verslaan, wakker te kussen en poëtische brieven te schrijven. Als ik een prinses was en hier woonde, zou ik blauwe ogen hebben en lang blond haar. Alle prinsen van het land (als ze tenminste ongetrouwd waren) zouden me op komen zoeken, met me willen praten en samen met mij naar de maan willen kijken bij een deinend meertje. Als ik in slaap zou vallen zouden ze al voor er een jaar voorbij was, in een rij voor de deur staan om me wakker te kussen. Ze zouden moeten waarschuwen: “Niet allemaal tegelijk,” en “voorzichtig!”. In werkelijkheid houd ik helemaal niet van slapen en ben ik meestal wakker. Zelfs ’s nachts. Misschien had ik dan een prinses in een land hier ver vandaan moeten zijn, daar waar de zon altijd schijnt met een verpletterende warmte. Alle prinsen van het land (daar hebben ze ook ongetrouwde prinsen) zouden me op komen zoeken en het kasteel bestormen om me mee te nemen op hun vliegende tapijt. In werkelijkheid heb ik hoogtevrees. Ik ben dus een meisje en hoewel ik wel kan denken dat ik een prinses ben in een sprookje, ben ik eigenlijk maar heel gewoon en denk ik teveel na.

En toch, ik was er – en ik ben er nog steeds. De eerste regel van de sprookjes is op mij van toepassing. Dat is het begin. Maar het leven is geen sprookje. Dat zeiden ze. Het verhaal wat ik nu ga vertellen, was op een dag in de zomer toen ik in een klein huisje aan de rand van het bos woonde, samen met andere jongens en meisjes die moesten leren dat het leven geen sprookje was. Of die dat al hadden ondervonden en, zoals ze dat zo mooi zeggen, ermee om moesten leren gaan. Ik viel in de eerste categorie. Een oud echtpaar met veel levenservaring hielp ons daarbij. We waren altijd samen en iedereen was lief voor elkaar. Af en toe kregen we een opdracht die aansloot bij alles wat we moesten leren. De rest van de tijd leefden we in dat huisje, onderhielden de tuin, wisten dat we daar tijdelijk waren, dachten dat het eeuwig zou zijn en vergaten dat er een wereld buiten het huisje bestond. Tot die ene dag in de zomer, waarop ik een grote opdracht kreeg. “Ga naar de stad,” zeiden ze. ‘daar leer je van!’. Het laatste wat ik wilde was iets leren, maar ik moest. “Hier is geld, haal een boek wat bij je leven past,” zeiden ze. “Welk boek?” zei ik. Maar ik had het beter kunnen denken, want ik kreeg geen antwoord. De opdracht was om alles zelf uit te zoeken. Alles.

Waren ze vergeten dat ik was vergeten dat er nog een wereld buiten het huisje was? Ik wist niets. Maar ik zou niet bang zijn. Zelfs als ik onderweg verplicht zou moeten slapen. Of in bomen zou moeten klimmen, dan nog zou ik niet bang zijn. Vol goede voornemens deed ik de deur achter me dicht en liep langs de bosrand in de richting waarvan ik dacht dat het de goede was. Maar ik wist niet waar ik naar toe liep. Alleen wat ik moest doen. De eerste de beste voorbijganger moest mij maar helpen, besloot ik. Hij kwam al snel, die voorbijganger. Een oude man, witte snor, een pijp in zijn mond, liep leunend op zijn stok me tegemoet. Ik wilde wel dat hij mijn opa was. “De dichtstbijzijnde stad?” hij leek verwonderd over zoveel gebrek aan kennis. “Waar kom je vandaan?” “Kan ik iets voor je doen?”. Hij bleek te weten waar mijn huis was en begon me geïnteresseerd uit te horen. Misschien had ik niets moeten zeggen, dacht ik later.

Ik liep verder en vond een dorp, een station, de stad en zelfs een boekwinkel. Het was niet nodig om lang te zoeken – want toen ik de winkel binnenliep ontdekte ik al een tafel met boeken en ook een boek waarvan ik dacht dat het bij mijn leven zou passen. Het had een kleurige voorkant waarop in ieder geval een bos te zien was. Maar ik zag ook rood. Ik zou het boek moeten lezen om erachter te komen of het echt een verhaal was wat bij mijn leven paste. Terwijl ik in de stad koffiedronk, las ik de achterkant van het boek en bladerde erdoorheen. Het leek perfect bij mijn leven te passen, maar het was geen verhaal over hoe mijn leven tot nu toe was geweest. Ik hoopte dat, als ik thuis zou komen met het boek, de volgende levensles niet zou zijn om me te leren geduld te hebben. Het boek zou dan in de kast staan en ik zou ernaar kijken. Mezelf continu afvragen wat het verhaal zou zijn en hoe het verhaal af zou lopen. Dat wilde ik niet. Maar ik wilde wel naar huis om te vertellen dat ik mijn opdracht had gedaan. Ze zouden me wel uit moeten leggen wat de les was, want dat wist ik nog steeds niet. Ik geloofde nog steeds in sprookjes.

Het station was dichtbij, ik vond de trein en hij reed naar het dorp. Het was druk op het station, iedereen reisde naar huis en iedereen keek moe of boos. Alles duurde altijd te lang. Dat was iets wat ik was vergeten toen ik in het huisje woonde, maar wat ik me begon te realiseren toen ik van het station de weg terug naar het huisje zocht. Niet lang nadat ik was uitgestapt viel er een druppel. Het begon te regenen. Te hagelen. Ik dacht eerst dat iemand me iets wilde vragen: “Huh”? zei ik, toen ik een tik op mijn schouder voelde. Maar de hagel had me niets te vertellen. Het was een eenzijdige conversatie waaraan ik geen deel hoefde te nemen. Ik besloot harder te lopen om eerder thuis te zijn. Het was raar, ik wist de weg. Blijkbaar was de weg weten iets waar ik goed in was. En zo kwam ik thuis. Doorweekt en ik had de hagel echt helemaal niets meer te vertellen. Behalve dan dat hagelen meestal maar even duurt en dat het van mij wel op mocht houden.

In huis was het stil. Waar was iedereen? Iedereen was er altijd. Nooit was er niemand thuis. Ik was alleen. Het beangstigde me, maar ik zou niet bang zijn, dus besloot ik me te douchen en droge kleren aan te doen, omdat ik het koud had gekregen door al die hagel. Toen ik klaar was, zag ik dat het buiten donker begon te worden en dat er nog steeds niemand thuis was. De muziek die je meestal in films hoort, als er iets engs gaat gebeuren, begon te spelen in mijn hoofd. Mijn hart ging sneller kloppen. Waar was iedereen? Moest ik hen opzoeken? Ik liep naar boven en o, wat kraakte de trap. Misschien waren de meneer en de mevrouw ziek? Voorzichtig deed ik de deur open (die ook al kraakte) en ontdekte de meneer in bed. Hij sliep. Maar werd wakker toen ik de deur opendeed. Het was meneer niet. “Goedenavond,” zei hij. Mijn naam is Wolf. Ik wist wie het was, ik had hem eerder gezien. “Maar grootvader,” riep ik uit – terwijl ik wist dat ik me vergiste.

De kleren die ik droeg waren rood. Het leven was wel een sprookje. En ik wist gewoon dat het goed af zou lopen, hoe dan ook. Er was eens dus. En er is nog steeds.

Gehaakte creaties.

Ik ben al een tijdje niet meer aan het haken - omdat ik er gewoon wat minder zin in heb nu het lente is. Maar deze creaties moest ik even op de foto zetten. Inmiddels zijn ze weggegeven aan respectievelijk degene die het aaaallermeest van de Koala houdt en degene die zich identificeert met de Eekhoorn! :)

Schuren.

.. geen vingers meer over. Geschuurd vandaag - zowel met een papiertje als met een schuurmachine. Dat laatste niet van lange duur - want het was niet zomaar gewoon even voor jezelf schuren, maar op m'n werk schuren, waar alles zo netjes mogelijk moet zijn. En technische apparaten + ik = ramp. Dus ik heb de deur een ietsjepietsje verpest. (Dat wordt nog een hele klus om dat te herstellen). Gelukkig waren m'n vingers zo kapot dat ik moest stoppen met schuren. Nu dus maar even niet meer..

Doornstruiken.

waarom geen watervallen

muren en doornstruiken?

nooit is het voor niets

zij en hij maar nu niet
wij misschien nooit

wat zij niet weet
wat hij niet weet

en de kleur is
er is nog geen kleur
nog nooit is het voor niets

geweest

de man, een zwaard
door de doornstruiken
waarachter de draak wacht,

muren, het slapende meisje

dus toch watervallen
muren en doornstruiken

- Eerder geplaatst op thatpoetwantstofly.blogspot.com

Het is een heel lief hondje.

De Baby-Groenendaler van m'n zus. Verder houd ik nog altijd meer van katten hoor, maar zo'n pluizebol die op je voeten gaat liggen is best wel hartveroverend.

(Oja, vrijdag maar weer eens een kleurtje door m'n haar gedaan. Beetje donkerder).

Jurkjes! (En een verhaal eromheen).

De jurkjes ik vorige week bij Steps bestelde. Een beetje voor netjes, dat wel. (Maar ik werd er zo blij van!).


En verder ben ik superdruk geweest. Vandaag heb ik gewerkt (deuren geschuurd, wat vind je daarvan? Je wordt er smerig van en het is een rotwerk, omdat het nooit glad genoeg is en het veel te lang duurt - maar het geeft wel voldoening). Morgen word ik ingewerkt bij m'n vrijwilligersbaantje. Donderdag mag ik oefenen voor een sollicitatiegesprek (er zijn talloze mensen die ook een gesprek hebben, dus het als oefening beschouwen is wel slim). En vrijdag mag ik alweer werken. En hebben we een familie-etentje. En zaterdag een verjaardag. Veel te doen dus. Gelukkig, want er zijn momenten waarop je niets liever wilt dan in bed liggen en nadenken over het leven. Het is maar goed dan, dat dat gewoon niet kan.

March.

.. want de lente is niet altijd zo mooi.

Gedichten (TT).

Drie gedichten van Toon Tellegen die ik mooi vind. Die man weet gevoel zo ontzettend goed onder woorden te brengen. Mijn gevoel. Het gevoel van weet ik wie. En het gevoel van weet ik misschien wel wie.

 (Van poezie-leestafel.info).

1.
--
Er zijn uren
zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
zonder jou. Boten met hakkelende motoren, stroomopwaarts,
zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.
Vlinders zonder jou zijn er, en distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
er is nog geen uur voorbijgegaan. 

2.
--

Ik schreef je dat je geen illusies...
ik heb het je meteen gezegd, de eerste keer,
ik had het bij me op een briefje
en ik schreef het op de rand van een krant
en op een kalender aan je muur,
en ik zei het in je oor, in de deuropening,
en op straat, aan een kade,
ik riep het naar je over het water
in het licht van een zwiepende straatlantaarn,
en jij riep terug;
"Ik ook van jou". 

3.  (Uit: Daar zijn woorden voor, 2007).
--

Ik wil je vergeten, denkt de een
en hij vergeet de ander.

Nu denk ik niet meer aan je,
en hij loopt door zijn kamer heen en weer:
niet meer... niet meer...
de regen klettert tegen zijn ramen.

Nu ben ik je echt vergeten, denkt hij uren, dagen, jaren
 later,
en telkens als hij langs zijn spiegel komt
wijst hij met zijn vinger:
'En jou ook!'

Live.

En dit is dan de live-versie van 'Fix you' - zoals we hem gehoord hebben tijdens Symphony of Life. Het was een mooi concert.

Het is de tijd van de bloesems.

<3 :)

psje: ik heb een beetje lopen rommelen met de kleuren. Omdat het kon.

En zoals altijd..

Ik moet ieder jaar even mijn plantjes laten zien. Zo ook nu. Het grootste gedeelte kan binnenkort naar buiten. (Nachtvorst klinkt een beetje surreëel op een dag als vandaag).

Foto 1: De lieve zonnebloem. (Dat liedje Girasol van Trinity begint spontaan in mijn hoofd te zingen als ik ernaar kijk).
Foto 2: Tijm, peterselie, majoraan, kervel.
Foto 3: Bosui.
Foto 4: Ik heb radijsjes, hele mooie. Alleen maar rooie als het goed is.
Foto 5: De make-a-wish-carrots. Mijn wens gezaaid *zweef*.
Foto 6: Het muntstruikje. We hadden de oude gerooid omdat hij de hele tuin in bezit wilde nemen. Toen ik de grond daar onlangs wat omwoelde, ontdekte ik nog een stronkje - die al weer veel zin in groeien heeft.

Controle.

Vang een vogel. Voor in je mooie kleine kooi. Hou hem in leven. Dat lukt niet. Dat lukt nooit. Of ga van de maan naar de aarde naar de zon naar de aarde en terug naar de maan en verzamel al het licht wat je tegenkomt. Bewaar dat op een oude donkere zolder. Ook dat lukt niet. Nooit. Probeer de mens te  begrijpen. Af te reizen naar zijn hart – ondoordringbare muren (het is nooit anders geweest) – verzamel zijn gedachten, sorteer ze: rood, geel, grijs. Soms komen ze aangedenderd als olifanten om je te verpletteren met de waarheid. Maar begrijpen? Dat nooit.

Ik wil geen vogels vangen. Daar zou je dan staan, naast de kooi met veren. De veren, samen met de aarde in de verte als enige getuige – de mensen zouden je uitlachen als je de aarde markeert. Het was maar een vogel.(Kom nou!)

Ik wil geen licht vangen. De wereld zou donker zijn en niemand zou blijven leven. Niemand zou je uitlachen, dat zou dan ook wat moeilijk zijn. Het was niet maar het licht..

Ik wil de mens nog steeds begrijpen. De wereld zou instorten als ik de mens begreep. Misschien alleen mijn wereld. Ik wil dat niet willen. Ik wil de mens niet in woorden vatten, in zinnen, zijn gedachten verzamelen wegen, herwegen, overwegen desnoods. Ik word zo moe daarvan.

Huil maar, dat mag gerust. 

--

Omdat ik zo druk bezig ben om alles onder controle te houden, maar sommige dingen kun je niet regelen. Net zo onmogelijk als wilde vogels in een kleine kooi in leven houden. Net zo onmogelijk als het licht verzamelen. En net zo onmogelijk als de mens begrijpen. Al wil ik dat laatste nog steeds en ik ben ongekend gefrustreerd dat me dat niet lukt. Machteloosheid is een bizar iets.

de Milieufreak.

Ik ben 0.0% een milieufreak. Echt niet. Maar misschien toch wel een beetje, want sommige dingen zijn gewoon heel makkelijk te doen (ieder voor zich) en eigenlijk zijn ze best belangrijk. Ik blijf recycling ook een heel interessant proces vinden en als ik eraan mee zou kunnen werken dat meer mensen dit gaan doen.. nou.. waarom ook niet. Sinds een maandje ofzo zijn wij begonnen met plastic scheiden. De reden dat we het niet eerder deden, is omdat we dus niet in een dorp of stad wonen waar het huis aan huis wordt opgehaald. En we wisten niet waar dat plastic dan zou moeten blijven. Totdat we ontdekten dat er een container in de buurt staat - en zo af en toe brengen we ons plastic daar naartoe. En het is echt verbazingwekkend hoe ontzettend veel plastic we verbruiken, echt. Zelfs als je maar een klein huishouden hebt, kun je flinke zakken vol wegbrengen. (Waar uiteindelijk dus weer nieuwe producten van kunnen worden gemaakt).

Onlangs zag ik dit filmpje (via EO-jongeren). Het gaat over het leven van een plastic tas - en het is met best wel veel humor vormgegeven: het lijkt een beetje op een natuurfilm. Maar dan anders..

Naar het Noorden.

Gisteren was ik in Groningen. Het kon nog net. Per 1 mei (als ze lief zijn en mijn cijfer op tijd doorvoeren) ben ik een poosje geen student meer (want als ik me uitschrijf kan ik collegegeld terugvangen en dat vindt mijn bankrekening erg fijn). Als ik geen student meer ben heb ik ook geen OV meer - en dan is treinen naar Groningen ineens heel. erg. duur. Maar nu kon het nog net.

En ik weet het niet hoor, maar het is zo verschrikkelijk belangrijk om vriendinnen te hebben en te kunnen kletsen en leuke dingen met elkaar te doen. Het was heerlijk om door Groningen te slenteren, bij te praten, koffie te drinken (iets teveel, vond ik vannacht toen ik om 2 uur nog wakker was), om eindelijk eens die ontzettend lekkere bodybutter van de BodyShop te kopen, om te zien hoe de Groningse katten op het dak vergaderen (en af en toe venijnig naar elkaar sissen, dat hoort er blijkbaar bij als je kat bent). En op de terugweg (meer dan twee uur treinen) heb ik eindeloos veel ooievaars gezien. Jammer dat ik alleen het laatste stukje zon zag ondergaan (omdat het natuurlijk regende en bewolkt was). Maar het was een mooie, mooie dag! :)

Things I bought:

1.) De Mango Body Butter dus. (Plaatje gejat van de site van de Body Shop).

2.) Kaarten.. En misschien ga ik ze ook maar niet versturen ook, want ze kunnen ook wel leuk op m'n kastdeur :). (Van o.a. Marie Cardouat).

En als laatste: Ik wil al heel lang naar het échte Noorden: Scandinavië of Finland of zoiets. Gisteren kreeg ik een kaart uit Zweden :).

Schrijven.

Ik dacht altijd: Er zijn een paar dingen die ik graag wil doen. Ik wil een goede psycholoog worden én ik wil schrijven. Nou, aan dat psycholoog worden wordt gewerkt (nu even niet natuurlijk, pas als ik een stage heb kan dat weer verder), maar aan dat schrijven doe ik zo weinig. En mezelf motiveren is zó moeilijk. Toen dacht ik. Nu heb ik de tijd. En waarschijnlijk een vrijwilligersbaantje waar ik vooral aanwezig moet zijn en niet heel veel hoef te doen. Waarom dan ook niet? Dus. Ik ga een cursus verhalen schrijven doen. Heb me zojuist ingeschreven :).

Fix you.

Zaterdag was Symphony of Life en het was.. geweldig! Echt! Zoveel mooie muziek en zoveel afwisseling. Als er mooie filmpjes online komen (het wordt 9 mei op tv uitgezonden, dus daarna zal er vast wel iets op youtube te vinden zijn), ga ik hier wel wat filmpjes posten.

Eén van de mooiste liedjes die gezongen werd, vond ik 'Fix you' door Mark Masri. (Misschien moet ik toch eens Coldplay gaan luisteren?). Ik moest bijna huilen - zo mooi.

Ik voel me ambivalent steeds. Soms wordt er een spel gespeeld tussen verstand en gevoel. Het ene moment is de ene aan de winnende hand. Het andere moment de ander. En ik kan weinig anders dan zachtjes iets zeggen als: maar ik dan? Moet ik voor mezelf opkomen? Moet ik dat niet doen? Moet ik neigingen die heel vervelend en kinderlijk zijn, de kop indrukken? (Vroeger was het zo normaal om alle gevoel de wereld in te gooien door een blog. Maar ik ben volwassener geworden en eigenlijk moet ik dat dus niet meer doen).

Holy (Wedding Day).

En nu maar hopen dat ze deze ook zingen op de EOJD, want hij is echt heel erg mooi! :)

La vita e bella.

Ik kijk niet zo vaak films, maar áls ik er één kijk en hij is mooi - dan vind ik dat wel het vermelden waard. Afgelopen zaterdag ging ik samen met een vriendinnetje oppassen (heel raar, ik had het nog nooit gedaan, maar samen ging het heel goed en ineens dacht ik dat kinderen toch soms echt wel heel leuk en lief kunnen zijn want als ze lekker tegen je aan komen zitten als je aan het voorlezen bent, nou.. I like!). Goed, we gingen dus oppassen. En de kinderen lagen in bed. Toen keken we dus onderstaande film. (Ik heb serieus de namen van de acteurs even gegoogled omdat ik wilde weten of ze die film wel hadden overleefd :P). Wat ik wel grappig vind is dat het echtpaar in de film in het echte leven ook met elkaar is getrouwd.

Het verhaal? Een man. Een vrouw. Een zoontje. De Tweede Wereldoorlog. Een concentratiekamp. En de man die een held is door zijn zoontje te laten zien dat het leven hoe dan ook mooi is - hij maakt een spel van het concentratiekamp, met een tank als beloning. Hoe de film verder gaat zul je misschien al wel weten - en anders is het een tip om hem eens te gaan zien :).

ps1: Is het niet een goed idee voor mij om een cursus schrijven te gaan doen? (Al die psychologische thuiscursussen zijn toch redelijk oppervlakkig, lijkt me en bovendien weet ik het meeste al wel). En ik wil graag ooit iets schrijven en misschien kan een cursus wel een stok achter de deur zijn + dan kan ik dat vrijwilligersbaantje aannemen omdat ik dan iets te doen heb als ik daar zit.
ps2: Als iemand meer informatie over m'n thesis wil kan ik hem wel mailen. Stuur me dan maar een mailtje op elsjuhbrink [at] hotmail [dot] com. :)

Nu.

- Nog drie nachtjes en dan is het zaterdag en dan, dán ga ik met mijn lieve zus naar Symphony of Life. Wie gaat er nog meer?

- Op zich kan ik dus vrijwilligerswerk gaan doen. Het punt is alleen dat het meer een 'aanwezigheidsbaantje' is, waarbij je weliswaar mensen een beetje koffie geeft enzo, maar je bent niet continu bezig. Ik heb me bedacht dat ik het wel wil doen, als ik maar een cursus of iets anders geks kan doen zodat ik tenminste een beetje huiswerk kan maken ofzo. Weet iemand waar je leuke schriftelijke cursussen kunt doen? Ik wil namelijk heel graag weer dingen LEREN. (Vandaag heb ik leren strijken en ik vind het bagger). 

- I wish life was more simple.

Better life.

..maybe this is true.

Het onderzoek.

Mijn onderzoek is dus klaar. En daarom vind ik dat ik best even mag vertellen waar het ook alweer over ging. De titel was al een mondvol: Zelfwaardering en depressieve symptomen na een relatiebreuk: is er een rol voor initiatorstatus en ruminatie? Zelfwaardering is de mate waarin iemand tevreden is met zichzelf. Initiatorstatus betekent of iemand zelf de relatie heeft verbroken of dat de ander dat heeft gedaan. En ruminatie is het herhaaldelijk (repetitief) denken aan de oorzaken en consequenties van de breuk. In mijn onderzoek ging ik kijken of deze factoren aan elkaar gerelateerd waren in de voorspelling van depressieve symptomen. (Snap je het nog?).

In de eerste plaats verwachtte ik dat zelfwaardering de relatie tussen initiatorstatus en symptomen van depressie beïnvloedt. Het zou namelijk kunnen dat mensen met een lagere zelfwaardering het bijvoorbeeld erger zouden vinden als de ander de relatie had uitgemaakt met depressieve symptomen als gevolg. Maar deze verwachting kwam niet uit.

In de tweede plaats verwachtte ik dat ruminatie zou mediëren tussen zelfwaardering en symptomen van depressie. Dat zou dan dus betekenen dat de invloed van zelfwaardering op depressie via ruminatie zou verlopen. Makkelijker gezegd: Mensen met een lagere zelfwaardering rumineren meer wat dan weer tot depressieve symptomen kan leiden.

Dat vond ik dus in mijn onderzoek. Maar om het allemaal lekker ingewikkeld te maken mag je eigenlijk weer niet zeggen dat het één het ander beïnvloedt omdat dat een causaal verband aangeeft en dat mag eigenlijk niet. (Dus, voor dummies: je kunt eigenlijk niet zeggen dat een lagere zelfwaardering depressie tot gevolg heeft, het kan ook andersom zijn). Vandaar dat ik dus de hele tijd over voorspellen moest schrijven. En nou ja, ik raakte zelf dus ook soms gigantisch in de war van al die begrippen en ik heb het ook best wel vaak verkeerd opgeschreven. Maar dit was dus mijn onderzoek.

(Misschien mag ik snel op gesprek voor vrijwilligerswerk. Ik ben aan het contacten.. het zou binnen de ggz zijn, dus ik ben heel benieuwd).

Een dienst. Een aanval. Een thesis. En meer.

Zo. Dat was weer een paar dagen niet bloggen.. (Volgens mij heb ik eindelijk eens een beetje veel gedaan).

Zondag deed een vriendin van mij belijdenis - en het was heel erg tof om dat mee te maken in een heel andere kerk dan de mijne. Het was zo'n superoude kerk met een heel oud orgel en een koor en.. nou, gewoon een beetje een kerk zoals je ze ook weleens kunt bezichtigen haast, maar dan niet zo extreem groot. Het was sfeervol en saamhorig (wat een grappig woord is het eigenlijk) om met zoveel mensen daar te zitten - en het was ook gewoon heel erg mooi om mee te maken. Minder mooi was de migraine-aanval die ineens opdook toen de preek was afgelopen. (De belijdenis moest nog worden afgelegd, toen). Ik zat een beetje voor me uit te kijken en het leek net of de ruitjes op het bloesje van een jongen een stukje voor me een beetje begonnen te bewegen - maar dat kon natuurlijk niet. Maar toen kwamen de flikkerende Ytjes - en dat is toch vervelend want je kunt niet meer normaal kijken en je wordt er best beroerd van. En de kerk zat veel te stampvol om eruit te banjeren. Gelukkig duurt dat meestal maar een half uurtje en daarna was het allemaal toch nog heel fijn en gezellig (maar ik ben wel vrij snel naar huis gegaan en in bed gedoken en het probleem is dat ik me vreselijk rustig moet houden, anders komt die stomme hoofdpijn weer opzetten -_-). Maar verder was het toch echt wel een fijne dag en ik realiseer me altijd maar weer dat ik erg blij ben met geweldige vriendinnen. Echt.

Goed. Gister was een ander verhaal, want ik had evaluatiegesprek van mijn thesis. Ik zou dus (slik) te horen krijgen hoe het was gegaan en daar zag ik wel redelijk erg tegenop, omdat ik gewoon in het onderzoeksproces een aantal keer flink heb lopen klungelen (door een verkeerd vragenlijstprogramma te gebruiken bijvoorbeeld. Wist ik veel dat je met de ene variant veel meer kon zien dan met de andere). Stiekem was ik al een beetje trots omdat ik het tegenwoordig totaal niet eng meer vind om met de lift naar de 14e verdieping van een hoog gebouw te gaan (vroeger vroeg ik altijd of er iemand meeging als ik eens een keer daarheen moest). Maar goed. Ik ging dus op weg naar de feedback en op de één of andere manier viel het allemaal zó mee want ik heb een 7 gehaald en dat vind ik eigenlijk best wel prima. Het was professioneel en bondig geschreven (ofzo) en ik had wel heel veel geleerd. Hieronder een stukje van het verslag.

Daarna mocht ik - hoera - een tijdschrift ophalen omdat er een artikel instaat waaraan we met negen mensen (én de docent) hebben gewerkt. Wel tof, want nu kan ik een publicatie op m'n cv zetten.

En dáárna ben ik langs de studieadviseur geweest (die mensen zijn toch aardig altijd) en nu weet ik dat ik per 1 mei geen student meer ben (tijdelijk). En dat ik weer heel hard naar stages moet zoeken. Pas vijf brieven weg, dus het schiet eigenlijk niet zo op. (Ik ga toch maar eens een afspraak met de coördinator maken. Al vind ik dat soort dingen eigenlijk een beetje eng).

Hoe dan ook, daarna kon ik naar huis (of eigenlijk naar zuslief). Zij zit bij een vrouwenvereniging van de kerk (haha hoe klinkt dat?) waarin ze creatieve dingen maken. Gisteravond heb ik samen met m'n moeder een aantal dames een beetje geleerd om te haken (maar ik word geen goede handwerkjuf, want ik kan écht niet uitleggen en ik ben ook helemaal niet zo geduldig). Heb me wel suf gelachen om al die dames die 'nog wel een zoon' hadden. (Of drie). Maar koppelen is dan ook leuk, dat snap ik wel :). Nou, nog één plaatje van 'Sleepy Sarah' (link naar patroon heb ik een tijdje geleden hier gepost). Ik ga er maar een aantal maken, denk ik - omdat het zo leuk is om te doen en omdat het (niet onbelangrijk) best snel klaar is :).

Make-a-wish-carrots.

Ze komen nog op ook. Nu de wens nog ^^.

ps: Ik lust geen worteltjes.

Awkward moments.

.. wanneer je per ongeluk een zwakke plek verraadt door te mopperen op flirtende meisjes (omdat ze hoe dan ook vervelend zijn). En je daardoor mensen dus een perfecte stok aanbiedt om je mee te slaan.

.. wanneer je een kaart op de post doet naar het buitenland, keurig het bedrag wat dat altijd kost meeneemt naar het postkantoor-bij-de-supermarkt met een marge voor het geval dat het iets meer is. Sta je in de rij zie je ineens de kaart voor je neus liggen die een stuk duurder is dan je had verwacht. Je pinpas ligt thuis. Je portemonnee ook. Gelukkig staat je moeder in de naburige bloemenwinkel plantjes af te rekenen en heeft zij wél een pinpas. (En toch was het genant).

Simon's cat.

Random Facts.

Ik heb zoveel slaap dat ik nu maar koffie ga drinken zodat ik geen dutje hoef te doen (hoop ik). Waarom bestáát die stomme zomertijd? En ik kan niet met mannen omgaan. En de kat snurkt. Het liefst hard, middenin de nacht, aan het voeteneinde van m'n bed. En ik vind goede-dingen-opschrijven in het positieve dagboek heel fijn, al is het alleen maar dat de zon eindelijk weer schijnt :). En dat m'n moeder in een superflauw 1 april-grapje is getrapt.

Kwetsbaarheid.

Eén van de dingen die heel erg moeilijk is, is om kwetsbaar te zijn. Als we schrijven op een blog denken we al snel iets als 'o help, dit is veel te persoonlijk'. Vroeger was ik er ook heel erg goed in om complete dagboeken bij te houden op mijn oude blog, waardoor mensen misschien wel veel te veel inzicht kregen in wie ik was. Niet dat dat pijn doet, maar het is ook niet nodig. En het is beter dat niet iedereen altijd alles leest. Okee, op een blog moet je dus niet te kwetsbaar overkomen - tenzij je de boel afschermt. Maar inzicht geven in twijfels en zwakke punten kan soms wel verhelderend werken - omdat iedereen dat heeft en ik persoonlijk ben altijd blij als blijkt dat ik niet de enige ben met bepaalde gedachten.

En ook in conversaties onderling lijkt het erop dat we over sommige dingen niet praten. Sommige dingen zíjn ook persoonlijk en dat is honderd procent okee. Maar bepaalde ervaringen in het leven houden mensen soms ook liever voor zich omdat ze denken dat het genant zou zijn om gevoelens daarover te delen met anderen. Dat je je echt heel erg beroerd voelde toen iemand je dumpte bijvoorbeeld (niet mijn ervaring, gelukkig). En dat zijn natuurlijk ook dingen die je niet aan de grote klok hangt (en zeker niet op een blog, dat vind ik ook) en zelfs in gesprekken zou je die dingen niet per se ter sprake hoeven te brengen, maar je realiseren dat bepaalde ervaringen misschien wel universeler zijn dan je denkt.. dat is niet verkeerd.

Op Ted.com heb ik onlangs trouwens een mooie lezing over kwetsbaarheid gekeken. Voor geïnteresseerden: link.

Swedish Proverb.

Love me when I least deserve it
because that is when I really need it.

Eye.

Dit soort foto's slaat nergens op, maar je moet wat doen als je jezelf verveelt (in plaats van jezelf vermaakt :P) op een woensdagavond.

Kaarten, vlechtjes & zelfbeeld.

Ik. heb. mijn. feedback.

Maandag is mijn thesis dus zo goed als af en 8 april heb ik een afrondings- en evaluatiegesprek. Het was gruwelijk leerzaam, maar soms ook weer frustrerend dat het zo leerzaam moest zijn. (Het is fijner als je alles al weet natuurlijk). Maar goed.

Vandaag heb ik in Utrecht geslenterd en veel kaarten gekocht. (Eén van de kaarten op de foto had ik al, het is een zaadjeskaart die je in een bloempot doet, water geeft en.. waar dan bloemetjes uitkomen). Wie wordt er niet HEEL erg blij van mooie kaarten?

Ik dacht ook: Kom, ik doe eens niet zo saai. Dus deed vlechtjes in m'n haar en eigenlijk was ik wel blij met het resultaat. (Vaker doen dus!). Beetje overbelicht wel, want m'n moeder had de gordijnen buiten hangen om te luchten, dus het was ineens erg licht in huis.

En ik dacht, tot slot, dat ik mijn zelfbeeld wil verbeteren (misschien klinkt dat stom als wannebepsych). Het voelt een beetje alsof ik aandacht wil als ik zeg dat ik niet positief over mezelf denk, of alsof ik wil dat mensen positieve dingen gaan zeggen (vragen om complimentjes dus). Dat is niet per se de bedoeling. Toch kan het allemaal best onhandig zijn, omdat je er onzeker door wordt en het moeilijk vindt om het te geloven als iemand iets liefs zegt. Maar goed, bij Cognitieve & Gedragstherapie vertelde de docente, zelf psychotherapeut, dat er een methode is (Witboek) waarin je positieve ervaringen, dingen waar je trots op bent enzovoort bijhoudt. Zonder coach is het natuurlijk een beetje lastig om je aan zo'n methode te houden en ik heb de beschrijving van de methode niet, maar ik dacht: Ik kan wél een positieve-dingen-dagboek bijhouden en gewoon elke dag een paar mooie dingen opschrijven. Dat hoeft niet per se met zelfbeeld te maken te hebben, maar positief denken in het algemeen is ook niet zo verkeerd (voor mij. Mevrouw-het-glas-is-half-leeg).

*Een beetje een leuk notitieboekje is natuurlijk nodig voor de motivatie :).

 

De controlefreak.

Een controlefreak. Dat ben ik.

Ik wil weten als ik ergens aan begin dat het ook lukt - want mislukkingen: brr. Gevolg: Altijd alles helemaal uitdenken in scenario's en angsten en schema's en en en..

En ik raak in de stress als ik niet van tevoren weet wat ik moet doen en als dingen niet gestructureerd zijn. (Zo zou ik gek worden als iemand me in een kamer neerzet en zegt: Zo. Ga jij deze maar eens opruimen en schoonmaken. Want ik weet dan niet waar het begin is en waar het einde en ik ben heel snel het overzicht kwijt ofzo. Heel vervelend als je eigenlijk van tevoren precies wilt weten wat je gaat doen). 

En toen ontdekte ik dat flexibiliteit helemaal niet zo'n raar woord is en dat je soms gewoon in het diepe moet springen want dat kan het leven alleen maar mooier maken en op een fijne manier spannend. Dat het ook prima is om zomaar *verrassing* iets leuks te gaan doen wat niet al weken in je agenda staat.

En dat het ook prima is om niet alles te willen plannen, plannen, plannen. (En niet teveel bezig zijn met het later. Het is zelfs zo erg dat ik, als ik een projectje haak, ik al constant te druk in m'n hoofd ben met het feit dat het afmoet en de projecten die ik erna wil haken). Of met een boek lezen dat ik in gedachten alweer bezig ben met het volgende. Onrust soms dus.

Maar bewustwording. En dat is altijd een grote stap.

Zaaisels en een voornemen.

Gisteren was een heerlijke dag! Ben naar zuslief geweest, we zijn samen naar een vriendin van haar geweest (en het is altijd fijn om met vrouwen onderling over vanalles en nog wat te kletsen, ik hou er wel van in ieder geval). 's Middags nam een vriendinnetje van mij afscheid ergens en daar gingen we dus heen. (Ik heb worteltjes gezaaid, wat vind je daarvan? Het was een onderdeel van één van de elementen van het afscheid om als lentebegroeting iets te zaaien en een wens in gedachten te nemen. Nu is de kans groot dat er geen worteltjes uitkomen (en als ze wel uitkomen dan lust ik ze nog steeds eigenlijk niet). En ik geloof dus helemaal niet zo in rituelen (ik word er op den duur een beetje kriegel van en snak dan weer naar nuchterheid), maar het heeft wel iets grappigs, die wortelplantjes op de vensterbank. En toen dacht ik vandaag, waarom zaai ik niet al wat kruiden? Ze kunnen prima in de vensterbank.

O ja, en ik heb even uitgezocht welk afval bij het plastic afval moet. Omdat we buitenaf wonen, halen ze het bij ons niet op (stom). Maar ze hebben kort geleden heel dichtbij een container geplaatst en ik vind recyclen echt iets tofs, daar zou ik meer over willen weten. Ik vond het wel een goed excuus om even een lijstje te maken voor op het aanrecht van wat wel en wat niet gescheiden moet worden als plastic afval. (Het idee dat er van oude dingen nieuwe dingen gemaakt kunnen worden.. supergoed vind ik dat!)

Mussen.

Waarom geen liedje luisteren over mussen?


Omdat er geen één van het dak valt zonder de wil van de Hemelse Vader. En omdat je jezelf niet blij moet maken met een dood exemplaar (wat ik doe, altijd en altijd). En omdat dit liedje pijnlijk pijnlijk is. En omdat pijnlijk pijnlijk soms - iets zoets met zich meebrengt. Omdat de woorden mooi zijn. (En omdat ik echt niet verdrietig ben of wat dan ook - misschien wel juist niet. Hoogstens een beetje in een stemming om emotioneel te worden van muziek. En dat vind ik wel fijn).

Een fijne middag en een beetje gestress.

Vanmiddag had ik met vriendin E. afgesproken. Gewoon omdat het fijn is om met vriendinnen af te spreken en omdat het heel goed voelt om bij te kletsen en omdat het heel fijn is om van mensen te leren door het voeren van goede gesprekken. En inderdaad, door gewoon als vriendinnen-onder-elkaar over dingen te praten krijg je soms nieuwe inzichten - en het is gewoon heel fijn. We hebben een flinke boswandeling gemaakt en daarna (zoals dat hoort met vrouwen onder elkaar) een flinke kop thee gedronken (en appeltaart gegeten. Mét slagroom in mijn geval). De mevrouw zei: "Jullie mogen ook cheesecake?" (Vertaald naar het Nederlands zou dat Kaascake zijn, dat klinkt best smerig, vinden jullie ook niet?). Maar appeltaart was lekkerder. En dus aten we appeltaart.

En toen kwam ik thuis, opgeladen van een fijne middag en daar begon de kat ineens raar te doen. Gelukkig was dat vorig jaar al eens precies zo voorgekomen, dus ik was niet heel erg overstuur of iets (dat was ik toen wel), maar ik kon ook niet meer echt goed eten. Bovendien gebeurt zoiets altijd ver na dierenartsen-sluitingstijd. Omdat de kat de vorige keer dat hij (maar het is eigenlijk een echte zij) dit gedrag vertoonde was het blaasontsteking. En bij dieren moet je er nu eenmaal altijd snel bij zijn. En dus gingen we met de kat in een tas (met de rits niet helemaal dicht) omdat we geen vervoermandje hadden naar de dierenarts. Op naar de spoedeisende hulp. De man kwam speciaal voor ons in zijn caddy aangereden. Daarna onderzocht hij de kat en achtte het waarschijnlijk dat ons vermoeden klopte. Mevrouw kreeg twee prikken: een pijnstiller en antibiotica. En we hebben maar meteen voer gekocht wat goed voor de kat was. En natuurlijk ben je wel wat armer als je die dierenartsenpraktijk weer verlaat, maar ook emotioneel valt er een last van je af (ha, dit klinkt echt heel overdreven. Maar het is echt akelig om te zien dat een dier pijn lijdt en ze vertellen je niet wat er aan de hand is..).

En nu ga ik dus zo nog maar een poosje haken aan een projectje en dan morgen.. hoopt het wel weer een leuke dag te worden! :)

2003.

Is het echt alweer bijna tien jaar geleden dat ik de hele lente en zomer aan het bloemen zoeken was voor mijn herbarium? (Ik vond het een ramp). Klasgenoten maakten me wijs dat een miastnalp een heel erg bijzondere plant was. Natuurlijk had ik onraad moeten ruiken toen ze hem zelf niet meenamen voor hun herbarium (uiteindelijk kwam hij ook niet in de mijne, blijkbaar had ik het op tijd door). Het bleek een gewone stomme maisplant te zijn. En ik had dat dus gewoon echt niet door in het begin. Maar ik heb mijn herbarium nog wel steeds. Biologie kon leuk zijn. (Al was het uiteindelijk helemaal niet per se de bedoeling om er een zo mooi mogelijk verslag van te maken. In groep 8 werd dat gewaardeerd, werkstukken met koffie en tekeningen en mooi geknipte dingen, maar vanaf de middelbare was het eigenlijk onzin. En ik deed het toch).

What makes me happy..

what makes me smile..

-- Noorse post! :) (Met katten! <3)

-- En soms krijg je lange emails met diepe gedachten en daar geniet ik ook heel erg van!

O ja, omdat creativiteit altijd heel erg fijn is, ben ik ook maar lid geworden van de Flow. Geen idee of het een goed idee is, maar de nummers die ik tot nu toe kocht waren erg leuk. En gewoon fijn om relax te lezen. (+ al die papierwaren erbij, dat is ook fijn). Zo zat bij het laatste exemplaar een poster met 'the grass is greener where you water it'. (Over het geheim van een goed huwelijk). En nu ben ik niet getrouwd en voorlopig ga ik dat ook niet doen, maar ik vond de poster wel heel mooi en heb 'm inmiddels dus maar opgehangen. En ik had een setje 'what makes life simple' kaarten gewonnen via een actie op facebook (en ik win nooit iets. Dit is echt de eerste keer).

Gisteren ging ik eten koken (ik ben in afwachting van de feedback op m'n scriptie en nu hoef ik dus een paar dagen niets te doen totdat ik die feedback binnenheb, maar niets doen is eigenlijk helemaal niet zo fijn). Anyway, ik knip al jaren de recepten die me lekker lijken uit, uit de Allerhande en Boodschappen - en nu had ik dus gisteren ineens de bevlieging om maar eens een honing/mosterd-marinade te maken en dat rook echt heel erg lekker. Het is fijn om te koken en bakken.

(Maar toch heb ik me bedacht dat hoewel ik dingen als koken, bakken, handwerken en tuinieren heel fijn vind, ik toch meer uitdaging nodig heb dan dat en ik uiteindelijk later (als de crisis voorbij is -_-) wel echt heel graag een combi wil van psycholoog zijn en iets creatiefs doen. Schrijven, denk ik).