Wisselende voorkeuren.

Er zijn mannen die op zoek zijn naar een vrouw.
Hun voorkeuren wisselen voortdurend.

Wanneer ze, bij kaarslicht, dineren met een blondine, bedenken ze zich dat ze liever iemand hebben met bruin haar. Of zwart. Dat is ook mooi. Of rood. Wanneer de blondine haar haar rood had geverfd dan hadden ze toch liever iemand met blond haar. Of zwart. Of bruin. Ga zo nog maar even door.

Diezelfde mannen willen de ene keer een heel vrouwelijke vrouw. Zo één met een lijf wat een beetje op een peer lijkt. Eén die van strikjes en hoge hakken houdt en die lief en zorgzaam is. Heerlijk stereotyperend dit. Mocht je met zo'n man uit zijn en zo'n type vrouw zijn, dan zou je denken dat je daar eindelijk de perfecte match hebt. Maar nee. Ineens wisselt de voorkeur weer. Ze willen toch liever een wat androgyner type. Een stoere dame die motorrijdt en haar helm met een achteloos gebaar op tafel smijt. Maar was je een motorrijdende (ik vind het woord chick echt heel stom, is dat erg?) best wel stoere vrouw, dan zou hij willen dat je lief was. Van roze hield. Cupcakes bakte in je vrije tijd.

Soms willen ze een vrouw die diep nadenkt over het leven. Weltschmerz bij momenten. (Sommige woorden moet je niet willen begrijpen). Vrouwen die filosoferen en hun breinen pijnigen met wereldverbeterende plannen. En met zelfverwerkelijking.
Probeer niet zo'n vrouw te zijn als je met ze uit bent. Doe alsof je dom bent. Alsof je niet weet wat a capella zingen is en alsof je altijd schrijft dat iets veel voor je betekend. (Ja, die is expres). En alsof je alleen maar kan lachen, láchen tot je erbij neervalt.
Maar probeer dat ook niet, want dan willen ze weer iemand die slim is.

En zo is het nooit goed.
En zo vinden ze misschien wel nooit een vrouw.

Bindingsangst is een stom iets.