Gij zult niet stelen. (Ook geen snoepjes).

Is dat niet het achtste gebod? Het 'gij zult niet stelen' waar ik mee opgegroeid ben. Dit ging zo ver dat er verhalen werden verteld van stoute jongetjes die een koekje hadden gepakt wat moeder per ongeluk op het aanrecht had laten liggen. (Ik vond het altijd heel wat dat de kinderen in de boekjes 'moeder' zeiden. Ik zei gewoon mama). Die stoute jongetjes snoepten stiekem dat koekje op. Moeder had het niet door. 's Avonds lag het jongetje op bed en dan kwamen de bittere tranen van spijt. Hij had gestolen. Op blote voeten hupte hij de trap af, biechtte aan zijn moeder (en vader) op dat hij een koekje had gestolen. Er werd om vergeving gevraagd. De moraal: niet stelen. Ook geen koekjes van je moeder. Tegen deze achtergrond heb ik een mooi verhaal.

Vandaag was een gedeeltelijk zonnige, gedeeltelijk bewolkte dag. Zoals op alle dinsdagen moest ik werken. Geen bezwaar. Het duurt niet lang meer en dan ben ik klaar. En zo zit ik dan op dinsdag bij de receptie. Ik zie mensen binnenkomen, af en toe test ik iemand of zit ik ergens bij, ik werk massa's onderzoeken uit en ik ben héél aardig tegen de mensen aan de telefoon. Mijn collega kwam een paar weken geleden op haar tenen van de trap af. "Even een snoepje," zei ze. (En ik dacht: ik ook). Nu moet je weten: in de kast bij de receptie staat zo'n plastic bak van Haribo (die kleine kinderen blij maakt en volwassenen erbij). Een plastic bak mét snoepjes. Dat werd ons guilty pleasure. Zo tegen het eind van de middag een klein snoepje. Daar is die bak in de kast bij de receptie voor.

Dachten we.

Vanmiddag was het weer zover.
Maar.. als bij toverslag was de bak verdwenen uit het kastje bij de receptie. Ik dacht slim te zijn en zei: "Hij staat vast in de keuken in de kast daar". Nou. Dat klopte. En hoe.

Ik moet er nog steeds om lachen.