Het toonbeeld van treurigheid (of toch niet?)

Een uitgebloeide zonnebloem

Vandaag schrijf ik een klein verhaaltje. En ja, het heeft met die arme zonnebloem van de foto te maken. Een zonnebloem die er heel zielig uitziet, omdat het herfst wordt en hij is uitgebloeid. Wie zou daar niet somber van worden?

Nou. Ik. Want deze zonnebloem heeft een verhaal. Een verhaal van hoop.

Je kunt het niet zien als je naar zijn steel kijkt, maar toen het nog een klein zonnebloempje was, was de steel gespleten. Dusdanig dat ik het plantje achteloos weggooide, met het idee: deze gaat nooit groeien. Ik weet niet meer waarom ik op andere gedachten kwam. Ik dacht denk ik zoiets als: Kom, ik geef hem een kans. Een kleintje. En dus pakte ik hem weer bij het GFT-afval vandaan, drukte hem in de grond en gaf hem een slok water.

De bloem maakte dankbaar gebruik van die kans. Hij is uitgebloeid nu, ja. Maar hij zit bomvol pitten. Hij is heel ver gekomen.

Gisteren moest ik dat even in mijn positieve dagboek schrijven.