Natuurlijk zei ik niet dat het een truc was.
Ik bood het vriendelijk aan.
Het was die keer dat ik kennismaakte met iemand die ik al eerder had gezien. Alleen vanuit de verte weliswaar en ook maar één keer van wat dichterbij, maar toen kende ik hem nog niet. Die ene keer nam ik het besluit dat ik hem wilde ontmoeten.
Raar is dat. Je ziet iemand en je denkt: Ik wil weten wie hij is. Ik wil met hem praten en dat ontdekken.
Dat heeft niet per se iets met romantische gevoelens te maken. Misschien alleen met het potentieel daarvan. Het heeft wel heel veel te maken met geraakt worden door iemand die je niet eens kent.
Hoe het kan weet ik niet maar ik heb hem ontmoet. Normaal zou ik jaren lang van een afstand iemand zien en denken dat ik diegene wil ontmoeten en zou ik dat al die jaren tevergeefs denken en zou ik al die jaren aan een droombeeld vasthouden. Toen ik hem de eerste keer zag, vroeg ik of hij een boek wilde lenen. Natuurlijk is dat een truc. Zorg dat je boeken bij je hebt. Dan zie je de ander weer. En weer. En nog een keer.
Dan blijf je de ander zien.
Terwijl de mier nog altijd fata morgana's ziet in de woestijn.
Gek eigenlijk. "Hee hoi, wil je één van mijn boeken lenen?" Ik zou zo iemand echt raar aankijken. Tenzij het een bibliothecaris/-esse was.
BeantwoordenVerwijderenHahaha, ja, zo kun je het ook voor je zien (a). Naar een vreemde persoon toe rennen en een stapel boeken geven ^^
VerwijderenHet was meer iemand die ik die avond al gesproken had en ik had toevallig dat boek aan iemand anders uitgeleend en die gaf 'm toen terug aan mij, dus toen besloot ik dat ik 'm best aan nog iemand uit kon lenen.