Minoes.

Nadat ik vanmorgen en een deel van de middag aan het klungelen (valt mee) ben geweest om alle onderdelen van de scriptie een beetje mooi op volgorde te zetten en de laatste restjes feedback heb verwerkt (in afwachting van de allerlaatste restjes die ik maandag krijg), mocht ik vanmiddag Minoes kijken. (Soms moet je lief zijn voor jezelf).

Wat een heerlijk verhaal was dat. Maar ik vond het wel een beetje spannend hoor. Mijn hart is zo gevoelig voor katten dat ik alles al zo snel zielig vind. Gelukkig loopt alles goed af. En ik vind al die katten-hebbelijkheden zo leuk. In de boom vliegen bij de eerste de beste hond. Spinnen (dat vooral! Waarom doen wij mensen dat eigenlijk niet?). Kopjes geven. Elkaar begroeten door neuzen te wrijven. Maar het einde was het allerbeste. De sneeuw en..
(Sneeuw is altijd goed. Bijna altijd. Over de rest moet ik niet teveel zeggen. Je kunt de film vinden op uitzendinggemist).