Kwetsbaarheid.

Eén van de dingen die heel erg moeilijk is, is om kwetsbaar te zijn. Als we schrijven op een blog denken we al snel iets als 'o help, dit is veel te persoonlijk'. Vroeger was ik er ook heel erg goed in om complete dagboeken bij te houden op mijn oude blog, waardoor mensen misschien wel veel te veel inzicht kregen in wie ik was. Niet dat dat pijn doet, maar het is ook niet nodig. En het is beter dat niet iedereen altijd alles leest. Okee, op een blog moet je dus niet te kwetsbaar overkomen - tenzij je de boel afschermt. Maar inzicht geven in twijfels en zwakke punten kan soms wel verhelderend werken - omdat iedereen dat heeft en ik persoonlijk ben altijd blij als blijkt dat ik niet de enige ben met bepaalde gedachten.

En ook in conversaties onderling lijkt het erop dat we over sommige dingen niet praten. Sommige dingen zíjn ook persoonlijk en dat is honderd procent okee. Maar bepaalde ervaringen in het leven houden mensen soms ook liever voor zich omdat ze denken dat het genant zou zijn om gevoelens daarover te delen met anderen. Dat je je echt heel erg beroerd voelde toen iemand je dumpte bijvoorbeeld (niet mijn ervaring, gelukkig). En dat zijn natuurlijk ook dingen die je niet aan de grote klok hangt (en zeker niet op een blog, dat vind ik ook) en zelfs in gesprekken zou je die dingen niet per se ter sprake hoeven te brengen, maar je realiseren dat bepaalde ervaringen misschien wel universeler zijn dan je denkt.. dat is niet verkeerd.

Op Ted.com heb ik onlangs trouwens een mooie lezing over kwetsbaarheid gekeken. Voor geïnteresseerden: link.