Plannen.

Ik kan niet plannen. Ik kan he-le-maal niet plannen.

De meneer zegt tegen het meisje (ik dus): maak een planning. Het meisje maakt een planning en de meneer plaatst er kanttekeningen bij - het is te ambitieus, te snel. Maar dat maakt niet uit want probeer het maar gewoon. We zullen zien. En dus werkt het meisje, helemaal niet zozeer ambitieus, als een malle omdat ze heeft gezegd dat ze eind volgende week wel een eerste versie van een inleiding afheeft. (Ze weet nog helemaal niet hoe ze dat gaat doen met een reuzetentamen en een verslag wat ook nog afmoet).

Justice and Mercy.

Op de één of andere manier heb ik ineens een explosie van sociaal leven: elke week wel één of meer leuke dingen. Vaker meer dan één zelfs. (Ohappyday, ik vind dat zo fijn). Soms voel ik me zo sociaal onvaardig en tóch maakt dat ergens niet uit. Ik ben denk ik niet zo onvaardig als ik denk, overigens. Nu nog een liedje en dan ga ik in eenzame opsluiting een baard laten staan (als dat kon) en verworden tot kluizenaar om te studeren voor mijn eerste mastertentamen volgende week.

This made my day!

Kreeg ik daar ineens een kaartje uit Griekenland van een vriendin van de uni. This really made my day (samen met het idee dat ik vanavond weer wat lieve mensen ga zien). Ik hou van kaarten. Ik hou van kattenkaarten. En het idee dat iemand op vakantie aan je denkt is gewoon heel erg tof.

Schaamteopdracht #1.

Mijn zaterdagochtendmaskertje. Een beetje geestig, wel. Erger kun je er bijna niet uitzien, geloof ik.
(Ik weet trouwens niet of ik meer schaamteopdrachten ga doen hoor).

Toen ik twaalf was..

Toen ik twaalf was las ik romannetjes omdat ik de kinderboeken wel een beetje had gehad, vond ik. Op een dag kwam ik uit school en was de serie waarin ik aan het lezen was, verstopt. (Achter de handdoeken, in de kast). Niet omdat die serie nou zo verkeerd was of expliciet of gewelddadig of seksueel getint of wat ook. Maar ik was twaalf en m'n moeder had van iemand gehoord dat meisjes van twaalf die boeken niet moesten lezen. Die hoorden nog onschuldige Jip en Janneke-boeken te lezen (vooruit, iets moeilijker).

Ik heb gezeurd, kreeg m'n zin en las die boeken uit.

En gisteren was ik bij m'n zus en toen trof ik een map aan met gedichten van een heel veel jongere mij. Die volgens mij maar beter niet van die romannetjes had kunnen lezen, want het waren vreselijk sneue gedichten over onbereikbare geliefden. Misschien had m'n moeder die boeken toch maar in de kast moeten laten liggen. Als je twaalf bent en zulke gedichten schrijft.. (Wist ik veel dat m'n zus ze bewaard had. Het was een schok!)

Slaapperikelen (en een kampeerweek).

Als er iets was (en stiekem nog een beetje is) wat ik gruwelijk vond (en stiekem dus nog steeds een beetje vind) is het wel ergens anders slapen. Ik weet dat ik een aansteller ben, maar al de halve avond voordat ik dan naar bed ga, ga ik denken aan 'wat als ik niet kan slapen'? Vanzelfsprekend komen die scenario's altijd uit en kun je dan ook daadwerkelijk niet slapen. Tegenwoordig maak ik me er wat minder druk om dan vroeger en denk ik dat ik vanzelf wel een keer in slaap val. Maar als ik dan ergens logeer ben ik nog steeds altijd de laatste die slaapt. En of ik snurk weet ik niet, maar de anderen doen dat meestal wel. (Grapje, grapje - als je dit leest). Maar hoe dan ook, je kunt het altijd wel horen aan iemands ademhaling of de persoon in kwestie is afgereisd naar dromerige oorden. En dan meen ik altijd dat ik die ademhaling moet evenaren ofzo, leuk is echt een beetje anders.

Ooit, ik was dertien, gingen we kamperen met wat meiden van de klas. En zo lief, ik mocht mee. Dat wás ook heel lief hoor. Maar het is minder leuk als mensen je toch soort van het gevoel geven dat ze over hun brave borst strijken door je mee te vragen. Ik was echt sneu in klas één. Een paar weken voor de bewuste kampeerweek (bij één van de dames thuis, op het erf) werd me al even vriendelijk verteld dat ik alleen meemocht als ik me eens NIET nerveus zou gedragen. (Ik beet nieteens nagels, maar ik was altijd nogal snel gestressd. Dat ben ik overigens nog). Met die vriendelijke vermaning in m'n achterhoofd ging ik mee kamperen. Een paar dagen voor het kamperen, E., zin in het kamperen en overijverig, helpt de andere meiden mee om het bewuste huisje waarin we zouden slapen te soppen. Dat mocht ook wel, want de vloer zat onder de modder en de keukenkastjes waren nogal vies. Afijn, die kastjes zou ik onder handen nemen. Nu moet je weten, de dertienjarige ik had nog nooit een poetsdoek in handen gehad en hoe je sop maakte.. wist ik veel. Ik dus met die doek die keukenkastjes schoongemaakt.. (Een tijdje later, blijkt dat die kastjes bomvol water staan en een beetje scheefgetrokken met dank aan E., die het uitwringen niet machtig was en daar het nut niet van inzag. Degenen die het huisje twee jaar later schoonmaakten hadden het nóg over de verminkte keukenkastjes, door mij zo zorgvuldig gemolestreerd). En toen brak dus die kampeerweek aan. Ik snap eigenlijk nog niet dat ik niet zo assertief was om te zeggen dat ik naar huis wilde want ik vond het zo verschrikkelijk ellendig allemaal. Ik ben ook nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was als toen, na die week. De eerste avond was heel leuk, we stookten vuurtje in het weiland (boze ouders, waarom weet ik eigenlijk niet). Maar de eerste nacht begon de ellende. Natuurlijk snurkten degenen die als eersten sliepen (dat is denk ik een causaal verband). En ik lag dus wakker. Schaapjes tellen. (Boek lezen mocht niet want iedereen wilde SLAPEN. En ik had nog geen mobiel, ja echt). Tafels opzeggen. En melatonine-tabletjes meenemen. Die ik gretig had uitgedeeld aan al mijn mede-niet-slapenden. Zij sliepen als een blok, maar ik.. ik kon het heerlijk vergeten. (De volgende dag: de moeder des huizes belde op hoge poten mijn moeder want o foei, ik had slaappillen bij me. Vre-se-lijk!). Ik weet niet heel precies meer hoe die week eruitzag, wel dat m'n hormonen me teisterden en dat iedereen dat niet leuk vond want toen konden we niet zwemmen. (O, stomme spelbreker was ik). En dat we naar een concert gingen en gingen fietsen. En naar de markt. En dat ik diep vanbinnen heel hard juichend naar huis fietste aan het einde van die week. (Mezelf voornemend dat ik dat nooit en nooit en nooit meer zou doorstaan).

Het jaar erop. Ik had toegezegd weer te gaan. Want 'nee zeggen' is redelijk onmogelijk. Toch? En toen werd ik halfziek en toen heb ik gezegd dat ik later kwam. Waarop het miepje aan de telefoon zei dat ik dan misschien maar beter helemaal niet kon komen. Juichkreten alom, want ik hoefde niet. (Ik vind het nu zo bizar dat ik gewoon van plan was tegen m'n zin zoiets te gaan doen). Dat was eind juni, 2004. Ik was nog steeds sneu, maar een klein beetje minder, al. Aan het einde van de week kreeg ik een kaart met: "Het is erg jammer dat je er niet was joh! Het was erg gezellig en we misten je echt!". Check de kaart. Ik vond hem onlangs. (Overigens is het later wel goedgekomen, in de derde was ik eigenlijk al niet meer sneu en kon ik stukken beter met die meiden opschieten).

Mooie dingen.

Sommige dingen zijn gewoon mooi. (En je hoeft niet altijd te weten waarom). Afgelopen zondag heb ik voor het eerst in m'n leven een doopdienst in een baptistengemeente meegemaakt. Was echt wel heel tof om mee te maken - mooie symboliek enzo. En ik heb me redelijk verbaasd over de warmte van sommige mensen. Ik geloof dat ik ergens de overtuiging heb dat het redelijk onmogelijk is dat anderen me normaal of leuk vinden. (Als dat dan wel zo blijkt te zijn ben ik een beetje confused, maar dan op de goeie manier). Als mensen die elkaar kennen van een kamp met elkaar op de foto willen is dat tof. Ik had zoiets van: prima, maar ik doe niet mee, want ik hoor er niet bij - ik was niet op dat kamp geweest; degenen waar ik mee ging wel. Maar van sommige mensen mag je dingen als 'ik hoor er niet bij' niet denken. En nu wordt een foto er heus niet mooier van als mijn snufferd erop staat, maar het was toch lief dat ik dat 'ik hoor er niet bij' gevoel niet mocht hebben.

Set apart this dream..

Omdat hij mooi is :)

Dingen die ik denk.

1.) Te vaak denk ik 'o help'. En maak ik hele neutrale prima situaties 'o help' situaties. Nu we aan het therapieën zijn, realiseer ik me pas hoe vaak ik 'o help' denk.
2.) Ik denk dat ik onzeker overkom en ik haat dat en ik wil niet dat mensen lief voor me zijn omdat ze me anders zielig vinden of wat dan ook, dan heb ik liever dat ze me uitfoeteren, want wat heb je eraan als mensen alleen maar aardig tegen je zijn op het moment dat je jezelf aanstelt? Nou? Het is alleen maar een motivatie om je vaker zielig en aanstellerig te gaan gedragen want dán.. dán.. mensen moeten gewoon in het algemeen maar wat liever en knuffeliger worden.
3.) Ik vind knuffelen fijn maar ik kom erachter dat ik geen initiatief neem. Hoe dan ook niet. Ik durf niet. Want stel dat het even niet passend is enzo. (Ik heb de scripts echt niet op een rijtje).
4.) In dat kader: In het college van vandaag ging het over schaamteopdrachten. Expres met een halve wc-rol bij je broek of rok uit een rondje gaan lopen. Bij wildvreemden aanbellen met de vraag of je bij hen in bad mag. (Of je tussenin mag slapen is misschien nóg schaamtevoller.. het is stiekem heel erg leuk om dingen te bedenken). Als ik cliënt was en één van die dingen moest doen zou ik het zo hard niet doen. Misschien moet ik eens beginnen met knuffelen, zomaar. (Maar niet met wildvreemden dan weer want dan vind ik knuffelen helemaal niet fijn).
5.) Ik verbaas me over het hoge aantal platgereden egeltjes. Liggen er dan overal overheerlijke boterhammen met jam aan de overkant van de weg als motivatie om over te steken (en dan vooral platgereden te worden?).
6.) De herfst is zo fijn. Ja, het regent en ja, het waait. Maar wacht maar, binnenkort gaan die blaadjes fijn verkleuren en gaat het lekker ruiken en zit ik heerlijk met een kopje thee binnen te studeren. (Hm. Studeren, dat is dus wel fijn, maar soms word je ook een beetje verdrietig om de bergen werk en nachtmerries over gemiste tentamens enzo).
7.) Gedrag heeft schijnbaar áltijd een functie. Het is zinvol. Nice. Dus al je luduvudu koesteren als een kostbare schat heeft ook een functie.. ben ik even blij dat ik daar geen last van heb. (Nog niet. En ik hoop van nooit meer).

Project X.

Cupcakes voor een bruiloft! Resultaat van een avondje met z'n zessen heerlijk kliederen en klodderen en vooral.. het HEEL gezellig hebben! :)

In the night (my hope lives on).

Logica.

Het is logisch dat als de buurvrouw pianoles heeft, het moment dat de pianoleraar eraankomt iets inluidt als 'er komt pianoles'. Of: 'Er komt gepingel'. (Het luidt ook iets in als 'er komen kerstliedjes' omdat beginners vaak met jingle bells enzo beginnen).

Maar ik kreeg er gisteren dus een beetje een gek gevoel bij. Ik zit in huis op de bank, boek te lezen. En vroem, daar komt meneer de pianoman. En voila, een paar tellen later horen we gepingel. Ik wéét dat het logisch is enzo, maar het idee dat iemand komt met een specifiek doel om iemand pianoles te geven en dat dat ook gebeurt. Ja, het zijn scripts enzo, net als we precies weten hoe we ons gedragen in een restaurant, maar eigenlijk is het hele idee van scripts best maf. Dat áls de pianoleraar komt er pianoles wordt gegeven. Die vanzelfsprekendheid - ik moet er stiekem om lachen, maar niemand begrijpt dat. Want het zou bevreemdend zijn als die beste man kwam om koffie te drinken en om geen pianoles te geven. Of als de beste man wel de intentie had om pianoles te geven maar het uur zou verbeuzelen met gepraat. (Arme ik, dan hoor ik geen jingle bells door de muren).

Het slaat nergens op hè, die gedachten van mij. Maar de logica, het als..dan.. Als mijn zus schoenen gaat kopen duurt het eeuwen en wordt iedereen chagrijnig - en vrolijk dartelt zij door de schoenenwinkel. ("Mooi he?" "Hm. Ja. Neem ze nu maar"). Dat kan bijna niet anders en als het wel anders zou zijn zou de wereld niet helemaal kloppen. Dingen lopen volgens een vast patroon en dat hoort ook want anders wordt het leven onvoorspelbaar en dat vinden we eng. Maar eigenlijk is die gekke voorspelbaarheid iets wat me soms de kriebels geeft. Dat sommige mensen zich altijd in sommige situaties hetzelfde gedragen. En dat de pianoleraar dus altijd komt om pianoles te geven. (Maar hij moest ook maar eens het hart hebben om met andere intenties te komen, dat dan ook weer).

Een beetje stom (een uitleg voor dummies).

Ik voel me een beetje een therapeut. Als mensen nu langskomen met iets als 'het wordt ook nooit wat met mij,' dan denk ik meteen aan cognities die niet kloppend zijn en die eens hard aangepast moeten worden. Cognitieve therapie is echt best leuk. Maar gedragstherapie..

Ik voel me dus ook een beetje stom. Want we snappen allemaal de klassieke conditionering - nu volgt een uitleg voor dummies. Je neemt een meneer, een bel, een bak voer en een hond. De begerige blik van de hond ontwaart het voer en voila, hij kwijlt - omdat hij, als hond zijnde, daar goed in is als hij eten ziet (misschien is hij er in het algemeen ook wel goed in, dat zijn kinderen ook). Nu doet de meneer iets leuks. Hij pakt een bel, tingeling, en tovert daarna de voederbak tevoorschijn. En als de meneer dat een paar keer (of heel vaak, afhankelijk van de eigenwijsheid, dan wel leergierigheid van de hond) gedaan heeft, begint hondjelief niet pas te kwijlen als hij de voerbak ziet, maar begint hij bij het getingeling al te kwijlen. Nou, dat is klassieke conditionering en wees maar blij dat je die hond niet bent. Want er zijn ook dingen met aan en afleren en stroomstoten en omgevingscues enzo. En contraconditioneren - dat je iemand iets aan en weer af kunt leren door iets anders te proberen, als een jochie bang maken voor ratten en dan met snoepjes die angst weer afleren. En er zijn ook nare afkortingen als voorwaardelijke prikkels en onvoorwaardelijke prikkels en responsen en stimuli en positief en negatief en. Dit is niet meer voor dummies. Dit gaat zelfs mij een beetje boven de pet. En daarom voel ik me een beetje stom. Vannacht droom ik vast over kwijlende honden. En als die honden niet voorbij komen kwijlen, wie weet komen dan de ratjes van Skinner wel tevoorschijn, ook al moet ik dan het hoofdstuk over operant conditioneren nog lezen.

Over ongeduld enzo.

Zo dan.

Ik ben vandaag zo productief geweest. (Nu verwacht ik loftuitingen enzo natuurlijk). Om te beginnen had ik een afspraak met de masterthesisbegeleider (ik heb zo'n leuk onderwerp, daarover later misschien wel meer, maar wie weet heb ik mijn lieve lezers nog nodig als proefkonijnen en misschien is het dan handig dat ze niet al vantevoren te goed weten waar het over gaat enzo). De beste man - hij is aardig en níet verstrooid, dus ik vind dat ik het getroffen heb, vond mijn gemaakte planning nogal ambitieus, in die zin, ik wil eigenlijk in december wel klaar zijn, terwijl er tot februari voor staat. Maar eigenlijk, daar kom ik ineens als een donderslag bij heldere hemel achter, ben ik gewoon gruwelijk ongeduldig, heb ik geen zin om eindeloos te gaan zitten broeden op een scriptie en wil ik het liefst gewoon beginnen, dat ding klaar hebben en klaar zijn dus. Slaat nergens op want je krijgt veel betere ideeën als je af en toe wel een poosje gaat zitten broeden (waarom zie ik nu een kip met een blik op oneindig voor me?). En dat stomme idee dat ik dingen af wil hebben en dat ik dus eigenlijk verdraaid ongeduldig ben, komt best vaak terug. (Ik heb mezelf tot op de draad geanalyseerd en het is echt zo, ik ben gewoon razend ongeduldig). Neem iets als tekenen of schilderen of schrijven: het moet af. En wel nu. En als ik het niet afkrijg is het niet goed of okee of wat ook. Je hoeft geen HBO-studie te doen om achter dingen van jezelf te komen. Dat gebeurt me trouwens ook met het keiharde cognitieve en gedragstherapie oefenen..

(Ik vraag me alleen wel meer en meer af hoe al die professionele therapeuten het allemaal voor elkaar krijgen. Ik ben geloof ik veel te chaotisch om een normaal gesprek te voeren, want dan spring ik nóg harder van de hak op de tak dan in een blogje als dit. Krijg maar vast medelijden met mijn arme cliënten).

Mijn productiviteit verder vandaag? Mijn extra cijferlijst opgehaald. E. heeft 232.5 studiepunt gehaald tijdens de bachelor terwijl er 180 verplicht waren om het diploma te halen. (Okee, ik geef toe dat het masteruitstellend gedrag was en dat ik daarom een extra bachelorjaar heb gedaan). En ik heb, het is vast stom om daar trots op te zijn, maar weer eens de lift gepakt in het hoogste universiteitsgebouw om een formuliertje op te gaan halen. En veertien verdiepingen in zo'n supersnelle zoeflift in je eentje.. nou.. ik durfde dat eerst echt niet alleen. En nu dus wel. En dat is zo fijn ofzo. Thuis heb ik als een malle weer cognitieve therapie gelezen. Best leuk enzo.

Maar vanavond is het tijd voor Project X. Waarover misschien binnenkort wel meer.

Somber days..

Ik ben dankbaar voor de lieve mensen in mijn leven. Ik geloof dat het soms haast niet beter kan.
--
Dat is om de blog positief te beginnen. Verder voel ik me niet al te fijn, al een paar dagen. Het is een terugkerend iets - en heel rot. Het gevoel dat ik alleen maar in bed wil blijven. Het koud heb. (Terwijl ik normaal juist van kou hou!). Een akelig gevoel van lusteloosheid en een hoop gepieker over het leven enzo - het gaat niet zozeer om mensen in het leven, voordat iemand dat dacht, maar meer om 'is dit alles?' En waar is God als je hem nodig hebt? (En het verdraaide niet kunnen eten en me hondsberoerd voelen af en toe). Gelukkig gaat het 's avonds altijd beter - maar het idee dat je 's avonds naar bed gaat om 's ochtends weer met zo'n rotgevoel wakker te worden.. beter sliepen we maar gewoon even niet. (Terwijl slapen juist zo fijn is omdat die wereld tenminste maar eens niet de echte is).

Mevrouw. U bent depressief. Maar niet echt want dan moet het twee weken duren enzo. Mevrouw, dit is naamloos. Dit is niets.

Maar weer eens over fobietjes enzo.

"M-m-mevrouw. D-d-d-it is een s-s-spin. Hij doet niets. Hij is helemaal niet eng (ril). Maar vindt u het niet erg als ik hem op een afstandje houd?" (Nee, dat vindt de mevrouw die behandeld wordt voor een spinnenfobie helemaal niet erg. Maar heel praktisch is het dus ook niet als je iemand met een spinnenfobie wilt behandelen en je hebt er zélf één). Dat was één van de dingen die gisteren in m'n eerste werkgroep naar voren kwam. En eigenlijk zie je zoiets wel een beetje voor je, een doodsbange therapeut die een even doodsbange cliënt hoopt te helpen maar daarin jammerlijk faalt. Ken je zwakheden luidt dan de regel. En ik ken de mijne een beetje te goed.

Wel grappig hoor, in de werkgroepen mogen we elkaar therapie gaan geven voor een probleem - een echt bestaand probleem nog wel, wat ook weer niet te ernstig mag zijn natuurlijk. Op zich is dat niet grappig, maar wat me opvalt is dat veel mensen naar voren komen met iets wat lijkt op sociale fobie (dat mag ik denk ik wel zeggen) "maar," zeggen ze dan, "als je het heel sterk zou uitvergroten zou het een sociale fobie zijn.". Nou, geloof mij, in mijn geval hoef je echt niet zo enorm uit te vergroten. En ik vraag me dus af of al die mensen echt maar iniminibeetjes fobie bij zich dragen of dat ze stiekem net zo fobisch zijn als ik.

(Of misschien praat ik het mezelf aan. Maar het is niet hip om te gaan hyperventileren als je nieuwe mensen ontmoet en buiten adem en met een knalrode kop begint aan een gesprek. Gelukkig gaan die dingen gaandeweg beter en moet je ze blijven doen, maar ik ben echt bang voor een stagesollicitatiegesprek waar ik nooit als een stabiele keurige persoon naar binnen kan stappen hierdoor - terwijl me dat best essentieel lijkt voor een psycholoog. Maar ho eens, ik ga zo'n droom niet laten verzieken door zo'n stomme angst).

Verder - ik geniet van het weer begonnen zijn. Hoe hectisch het ook is met al die hoofdstukken gedrags- en cognitieve therapie (wat verdorie nog op elkaar lijkt ook). En daarnaast dus de thesis *brainstormfase*. Wat is druk zijn toch eigenlijk weer heerlijk!

(Oja, een tip: Ik ben al studerende aan het luisteren naar 'Wintersongs' van Tangarine. Best wel heerlijke muziek eigenlijk. Check Spotify!).

Baking with me..

Een tijdje geleden maakte ik een aardbeiencake met witte chocola. (Heb er zelf eigenlijk niet echt van gegeten omdat ik niet zo dol ben op zoetigheid. Maar hij was wel mooi!). Daaronder mijn creatie van afgelopen zaterdag: een paprikabrood! (Even laten zien dat ik soms best huishoudelijk ben aangelegd :P).

Dat is het dus.

Dinsdag ben ik weer naar school geweest (ach toe, sta me toe om over school te praten al is het al vier jaar geen school meer maar een uni, maar school klinkt écht leuker). Dinsdag kreeg ik een magazine met een testje 'wat voor student je nu eigenlijk was'. Volgens die test ben ik een 'liefhebber', iemand die het leuk vindt om dingen te leren en die de studie razend interessant vindt, maar die het cv eigenlijk niet zo boeit. Volgens mij klopt dat. Ik krijg echt de rillingen van het woord 'ambitieus'. Ik krijg er een  beetje een 'ik zál carriere maken en of het over de ruggen van anderen is maakt me niets uit' gevoel van. Dus. Ik ben een liefhebber. Dat moest ik maar even kwijt.
-
Gisteren bedacht ik me dat het wel slim was om vast een start te maken met studeren. Ik bedoel, ik heb 8 oktober een tentamen over welgeteld zestien hoofdstukken (ja, dán al) en ik moet alles nog lezen. Ze adviseerden om er ook nog tien bijlagen bij te lezen, dus die heb ik nu bijna uit. En ondertussen luister ik continu the tallest man on earth omdat dat echt fijne muziek is voor tijdens het studeren. Ik realiseer me eigenlijk weer hoe gelukkig studeren me maakt. Het leven is mooier met doelen. (Ook al zijn sommige doelen, als onderzoek doen en een thesis schrijven DOODENG).
-
Niet grappig is dat ik me in tig stoornissen herken die in m'n cognitieve therapie-boek beschreven worden.
-
Ik word echt keihard beïnvloed door andere blogs. Gisteren plaatste ik een liedje wat ik ontdekte via een andere blog. Eerder deze week reserveerde ik een boek van Murakami (die ik vanmiddag op kan halen bij de bieb, hoera!) omdat ik op deze blog erover las. (Die blog beïnvloedt me nog meer want ik krijg zoveel zin in handschreven brieven schrijven als ik haar brieven die ze regelmatig plaatst, zie). En tot slot, onlangs kwam ik een geweldig gedicht van Toon Tellegen tegen (hier) en die MOEST ik gewoon even op facebook delen omdat het zo herkenbaar en mooi is. Dus zie allen, u beïnvloedt mij.
-
Sommige mensen die je in het echte leven kent beïnvloeden je ook. Niet zozeer bewust denk ik. Als ik sommige mensen spreek heb ik meer zin om te leven en om mijn angstige grenzen te overschrijden - niet negatief grenzen overschrijden, maar positief: ervaringen opdoen, leven.

Wind and Walls.

Soms ontdek je ineens iets.. dankjewel Brand New Days!

Over hoofdpijn en iets fijns.

Ik ben moe. (En zeg nou niet dat ik dat niet mag zeggen want ik zeg heel vaak tegen mensen dat ik moe ben, of duf, zodat mensen het me niet kwalijk nemen als ik iets doms zeg of lusteloos overkom of wat dan ook). Ik. ben. echt. moe.

En ik kan ook wel vertellen hoe dat komt. Ik ben 'gezegend' met hoofdpijngenen (eigenlijk noemen ze het migraine, maar ik vind het zo'n enorm zeikwoord. Dat aine aan het eind dat doet het hem, dat doet al bijna pijn). Het betekent dat zodra je hormonen een beetje vervelend worden, je hoofdpijn krijgt en niet zomaar hoofdpijn maar verlammende hoofdpijn die ervoor zorgt dat je geen hap door je strot krijgt en alleen maar in bed kunt liggen en wensen dat je kon slapen want dan voel je het tenminste niet. Aan het einde van de dag heb je aan niemand zo'n hekel als aan jezelf omdat je stinkt en er niet uitziet. (Gelukkig bestaat er zoiets als douchen). Mijn migrainedag is nu voorbij en ik hoop met mijn hele hart dat het voorbij blijft en dat het niet geniepig en gemeen terugkomt. (In dat opzicht zijn triptanen een uitkomst, maar vandaag wilden ze niet erg helpen).

Dat klinkt allemaal dramatisch en zielig en zo voelde ik me ook. (De meeste mensen hebben geen zin om dramatische en zielige blogs te lezen en veel mensen vinden migraine ook je reinste onzin - ik herinner me dat mensen vroeger dachten dat ik voor de fun eens in de zoveel tijd thuisbleef van school. O ja, hoera, wat had ik een plezier terwijl ik daar op de bank lag).

Maar behalve dramatische en zielige verhalen: Ik ben nu een masterstudent. Ik vind het verschrikkelijk eng klinken en ik heb het gevoel dat ik zonder dat ik kan zwemmen in een hele diepe zee ben gesprongen (ergens in het midden, waar je met geen mogelijkheid terug kunt zwemmen naar de kant). Maar hoe dan ook, ik haat dingen regelen enzo maar ik heb gisteren de stoute schoenen (dat klink best fout) aangetrokken en heb een docent gemaild die een leuk onderzoeksproject in de aanbieding had. En het allerleukste was dat hij meteen terugmailde dat ik langs mag komen voor een afspraak. Dus. Hoera enzo, mijn eerste half jaar van de master is gevuld met twee vakken en een thesis. Nu zoek ik nog iemand die goed is in sollicitatiebrieven schrijven, want ik moet dus solliciteren voor een stageplek voor het tweede half jaar en ik vind het DOODENG. Ik zie m'n sterke kanten nog niet zo en dat is natuurlijk wél heel belangrijk! En ik voel me niet capabel enzo, maar dat voel ik me ook niet voor het onderzoek. En toch. Het idee dat je iets geregeld hebt, al is het maar een onderzoeksproject, voelt toch wel echt heel goed :). En het voelt zo goed om dingen te doen die je eigenlijk eng vindt.

Faking my own suicide..

Wat je al niet kunt doen om aandacht te krijgen.. (maar mensen die van mensen houden zijn tot gekke dingen in staat).

Intelligentie en rondlummelen.

Vorige week las ik in twee dagen (ik lees te snel want ik vergeet alles meteen weer) het boek 'teveel mens, te weinig dier'. Het kwam er in dat boek op neer dat veel intelligente mensen teveel nadenken over dingen en daarom best neurotisch kunnen zijn. Pfoe, ik vond dat een opluchting, want ik ben hartstikke neurotisch (iedereen irriteert zich aan mij). Maar toen ik wat verder ging lezen, ging het vooral over hoogbegaafdheid enzo en dat is leuk natuurlijk - maar toen voelde ik me ineens buiten de boot vallen. Okee, ik ben intelligent als het op taal aankomt. Bovengemiddeld. Maar zodra het over rekenen en ruimtelijk inzicht gaat, wordt het een compleet ander verhaal. In groep 8 scoorde ik een stuk onder het gemiddelde wat mijn wiskundigheid betrof. Op IQ-testen ben ik altijd gemiddeld. Gewoon. Omdat cijfers en ik een slechte combinatie is en ruimtelijk inzicht en ik een natuurramp. (En misschien ook omdat ik barstende faalangst heb, maar dat nog steeds eigenlijk niet toe wil geven).

Maar goed, dat boek dus en intelligente mensen. De moraal van het verhaal was dat we eigenlijk hier op aarde zijn om wat rond te lummelen en 'laat niemand je iets anders wijsmaken'. Het is natuurlijk wel een lekkere gedachte, die op zijn tijd ook nog best van pas kan komen - soms even lekker rondlummelen is niet zo verkeerd. Maar ik vraag me af of, als iedereen gaat rondlummelen (stel je voor, bij ieder muurtje staat wel iemand te hangen, iedereen drinkt eindeloos koffie en blijft uuuuuuuren in bed liggen en en..) hoe dat er dus uit zou zien. (Okee, ik gaf net al een beetje het antwoord). En het boek gaf een blaatverslag over de 'Theorie van Niets'. Er is niets. En het leven is zinloos enzo. En dat zou heerlijk moeten zijn. Maar als je iets een theorie noemt, moet je niet daarna ineens gaan impliceren dat die theorie hartstikke waar is. (Theorieën zijn volgens mij meestal 'voorlopig waar'; waar totdat er iets beters is ontdekt). En voor mij hoeft dit nieteens voorlopig waar te zijn. Maar - wie ben ik? (Soms is het inderdaad wel verdraaid lastig om continu te denken over zingeving enzo. Want ik ben me er aldergruwelijkst van bewust dat ik zingeving meestal niet uit de goede dingen haal en ook niet uit de dingen die nou zo blijvend zijn.. Met depriheid tot gevolg, zo af en toe, want zandkastelen bouwen is een rotkarwei met die zee die ze steeds wegspoelt - en als de zee het niet is, is het de regen wel *waarom heb ik nu een associatie met de drie biggetjes waarbij de huisjes van biggetje 1 en 2 werden weggeblazen door de Grote Boze Wolf? De oplossing is om gewoon huisjes - beter dan kastelen - van steen te bouwen*).

Afijn, omdat iets, als zingeving dus, een beetje heel erg lastig is, wil het niet zeggen dat het niet bestaat, toch?

De herfst! (In aantocht geloof ik..).

Heel soms, als je 's ochtends niet te lang in bed blijft liggen (wat ik graag doe - dat lang in bed blijven liggen dus) neem je het waar. Een heel klein beetje - in de wind misschien of in de stilte. Heel soms, als het de avond ervoor nog geregend heeft. Het heet herfst en soms kun je het ruiken. Zo veelbelovend.

Ik dacht altijd dat ik niet van de herfst hield. Ik vind regen en wind heel gezellig zo lang ik binnen zit, maar als je weg moet wordt het minder grappig. En de Nederlandse Regen en Wind heeft soms de neiging om te overdrijven en veel te veel voor te komen in de herfst. Maar ik kwam er vorig jaar achter dat ik wel van de herfst houd. Eindelijk weer zin in veel thee drinken (kaneel, caramel, whatever, als het maar een beetje winters klinkt). En vorig jaar was het zo mooi zo mistig. Het heeft allemaal iets. Net als wanneer er sneeuw valt. Ik hou sowieso van boswandelingen.

Alsof de zon alleen maar voor oppervlakkigheid en onrust zorgt. En de mist en de sneeuw en de stilte voor een heerlijke rust - en diepere gedachten en meer creativiteit. Maar ik spoor dan ook niet.

Irritant.

Ik ben hartstikke irritant als het om muziek gaat.

Soms zit je in een café. (Ik wil opschrijven een rokerig café, omdat dat zo mooi klinkt, maar dat mag niet meer en eigenlijk ben ik er blij om maar ik vind het jammer dat ik die waas van rook dus niet mag beschrijven in deze blog). Hoe dan ook, je zit in een café en de mensen voeren gesprekken. Soms diepzinnige en soms wat oppervlakkige gesprekken.

En dan ik. Neem mij mee. Leuk.

Middenin het gesprek - misschien wilde iemand wel nét een onthutsende onthulling doen - spits ik mijn oren (ik kan er niets aan doen, soms neem je kattengedrag over). En zeg ik: "Sorry. Ik kén dit liedje. Jullie ook?" (Baalstemming alom misschien, ook al zegt niemand dat, want de draad van een gesprek terugvinden is best lastig, later, veel later als ik uitgeblaat ben over hoe mooi ik die muziek wel niet vind).

Of in een film. Kijk een film met mij. Mensen zijn onder de indruk, ontroerd. Pinken haast een traantje weg. En daar ben ik. "Hoor die viool". Of: "Dat liedje ken ik!". (Maar wees niet bang, ik kan vreselijk goed janken bij films, dus de ontroerende stukjes film verpruts ik hoogstens met gesnik of dom gelach in die zin van 'ikmoetenzalenganietjanken').

Ben ik nou de enige die soms zo eigenaardig is?

Close your eyes.

(I don't know no lovesongs..)

Kiezen.

Ik droom zo vaak over vroeger. Over ons oude huis. Nu moet je weten, het nieuwe werd voor het oude gebouwd en we wonen dus eigenlijk nog bijna op dezelfde plek, maar op de één of andere manier dringt dat oude huis wat niet eens meer bestaat zich nog regelmatig aan me op in m'n dromen. En in m'n dromen weet ik nooit wat ik moet kiezen. Kiezen voor het huis van toen of kiezen voor het huis van nu. Ik haat kiezen. Laat me nou niet kiezen. En zeker niet als ik slaap. Normaal doe je dat namelijk om uit te rusten en niet om onverwerkte jeugdtrauma's als een verhuizing op je zeventiende te verwerken. Toch?

Slaapgebrek en een logeerpartij.

Zohow. Ik geloof dat ik mijn blog een paar dagen een beetje verwaarloosd heb, dus het is maar weer eens tijd om een verhaal erop te knallen. Vergeef me als het een beetje een saai verhaal wordt, mijn oogjes zitten bijna dicht omdat ik zo ongelofelijk veel zin in slapen heb. (Ja echt). Vorige week moest ik voor het eerst in m'n leven he-le-maal alleen in huis slapen en vroeger vond ik dat soort dingen gruwelijk en nou, ik ben veel minder bang dan toen en ook helemaal niet gestresst, maar alleen in huis slapen vind ik niet zo fijn. Heb daarom ook maar gewoon tot een uurtje of drie niet geslapen. De nacht erop ging ik logeren (daarover zodadelijk meer) en de combi mij en een ander bed is ook heel verkeerd: ik sliep alweer laat. (Ook al waren we ook al laat naar bed gegaan). Van zaterdag op zondagnacht sliep ik perongeluk een keer goed. En vannacht was het weer bagger want het was niet gewoon warm boven, maar snikheet. Uiteindelijk op een matrasje op de grond beneden gaan slapen - (weer de combi mij + een ander bed). Dus. Verbaas je niet als ik onzin opschrijf of uitkraam.

Maar goed, die logeerpartij. Meidendingetjes zijn echt wel fijn. Vrijdagmiddag ging ik met de trein naar Groningen. Stap ik in Amersfoort in, blijkt er tussen Zwolle en Meppel een aanrijding te zijn. Ik weet dat ik later ga werken met mensen met psychische klachten (en misschien wel stoornissen) maar op de één of andere manier word je me toch kwaad als er zoiets is. Wellicht zou m'n trein niet verder rijden dan Zwolle en moest ik dan maar zien hoe ik verder kwam. Gelukkig - verhoring op schietgebedjes denk ik - reed de trein ineens wél naar Groningen. Ik zat in de stiltecoupé met een boek. Naast me een moeder met twee zoontjes die haar het bloed onder de nagels vandaan haalden - maar ergens waren ze ook wel weer schattig. (Normaal zou ik me echt opvreten in de stiltecoupé maar nu was ik allang blij dat die trein reed). Nou, in Groningen meette ik vriendin C. Samen gingen we iets kopen voor M. In de bloemenwinkel kregen we ineens alletwee een bos gele chrysanten. (Het is LEUK om bloemen te krijgen!). Afijn, we zijn naar M. gegaan, hebben daar gegeten, 'The help' gekeken en gekletst. Risotto is trouwens lekker, maar prei kan er soms voor zorgen dat je jezelf niet écht heel prettig voelt. Zaterdag hebben we eerst maar eens uitgeslapen en op ons gemak ontbeten. Daarna 'Fiddler on the roof' gekeken en dat is echt wel een aanrader! 's Middags gingen we gedrieën met een kleedje en bevroren druifjes naar buiten naar een heel klein parkje waar we lekker hebben gezeten en een spelletje halli galli hebben gedaan. (Me likes!). Uiteindelijk zijn we in de stad Japans wezen eten (met stokjes!) wat heerlijk was, maar wel veel te veel. Toen nog een ijsje gegeten (jawohl) en toen stapte ik op de trein. De volgende stiltecoupé die maar gewoon in z'n geheel in gesprek was. Heb al die mensen maar eens heerlijk buiten gesloten door muziek te luisteren en een beetje in m'n boek te lezen.

Thoughts. Maar weer eens.

Ik was aan het nadenken over een paar dingen (en ze gaan van heel serieus tot best wel heel oppervlakkig):

1.) We (= stromingen in het christendom) denken dat een almachtige God die macht ook altijd stevig in handen wil hebben - zo stevig dat we eigenlijk niet heel vrij meer zijn en dus marionetjes aan touwtjes. Hartstikke deterministisch allemaal en alles staat al helemaal vast. Maar houdt macht altijd in dat je die macht ook ten volste gebruikt? Misschien is God niet minder machtig als Hij niet altijd ingrijpt en als Hij soms ook gewoon dingen aan ons overlaat en ons dingen laat beslissen. En we dus gewoon volkomen vrij zijn om te kiezen. (Ik denk nog steeds dat datgene wat we vrije wil noemen misschien eigenlijk alleen keuzevrijheid is). Anyway, iemand kan er ook voor kiezen om macht af te leggen dus. En ik weet helemaal niet of deze gedachten kloppen en misschien zit ik wel keihard verkeerde dingen te denken. Maar toch.

2.) Weer een heel andere gedachte. Is het per se zo dat mensen met bindingsangst (o je wordt erdoor omringd vandaag-de-dag) iemand niet leuk genoeg vinden? Ik zie bij mezelf ook een bepaalde vorm van bindingsangst. Ik kan iemand absoluut leuk genoeg vinden en wel willen kiezen voor die persoon op zich, maar gewoon het idee hebben dat een relatie een beetje benauwend is - vooral het altijd bij elkaar op de lip zitten. Is dat bindingsangst? Of is bindingsangst een vuile smoes van mensen die gewoon niet toe willen geven dat ze je aardig vinden maar meer ook niet? Dat gevoel krijg ik namelijk ook. Ik zelf zou best voor iemand willen kiezen dus. Maar niet volle mep een relatie beginnen want dan word ik gek.
daarom vind ik

3.) datingsitemannen zo eng. Je kunt met twee intenties denken over relaties en dergelijke (volgens mij). Je kunt denken ikwileenrelatieenwelmeteen (je meldt je acuut aan op een datingsite!). Mensen die dat denken willen steeds weten of iemand geschikt is of niet. Vtje of Xje. Zoiets. Maar als je met die intentie met mensen omgaat..Nou. Ril. Dat vond ik dus zo eng aan mijn twee weken proefabbo op een datingsite (ik was gefrustreerd toen - het is lang geleden- en ik had zin om te lachen en ik wilde weten hoe het werkte maar ik doe het nooit weer en ik schaam me er dus voor want ik wil niet in de ikwileenrelatieenwelmeteen-categorie vallen). Misschien zijn dat ook de mensen die met tig mensen tegelijk daten. Gruwelijkheid. Ik ben veuls te conservatief hoor, maar ik ga niet daten met iemand die al met tig liefjes tegelijk date. Hoe dan ook, er is nog een intentie en dat is gewoon met mensen omgaan en áls er dan een bepaalde chemie is of iets.. dan is dat geweldig. Maar geen vinkjes en xjes in hokjes zetten. Doe mij die categorie maar dus.

4.) Bouzoukimuziek is best fijn. (Jaha het niveau van mijn gedachten wordt steeds lager. Maar ik vind Griekenland en Griekse muziek in het algemeen gewoon nice).

5.) Hoort u ook de krekels zo heerlijk zingen 's avonds in de bermen? <3

6.) Ik weet niet of je van katten houdt of ze haat, maar ik heb deze week een brief aan de kattenhaters geschreven.

7.) Ik heb snelweg gereden gisteren en ik weet dat als je bijna drie jaar je rijbewijs hebt, je dat gewoon feilloos moet kunnen maar ik vind het eng en ik ben dus trots want het ging hartstikke goed.

8.) Misschien moet ik in therapie bij Sigmund. Want zie een sms-icoontje op m'n telefoon als ik 'm aanzet maar na een paar tellen verdwijnt m'n icoontje en heb ik géén sms. Dus ik wil weten of er ergens verborgen wel een sms schuilt (die dan niet in de inbox staat in ieder geval) of dat er helemaal geen sms is. Bah. Dit noemen ze neurotisch zijn, maar ik ben al de hele dag chagrijnig want om iedereen die ik gisteren gesmst heb af gaan smsen met de vraag of ze me toevallig teruggesmst hebben voelt ook een béétje stom. (Doe ik ook maar niet). *ik maak me te druk om te kleine dingen*.

Van de hak op de tak springen kan ook in je gedachten.

De tijd.

Een week geleden was mijn allergeweldigste feestje en ik haat het dat ik niet de klok even een week kan terugzetten. Maar desondanks zijn herinneringen ook altijd maar weer heel fijn!

(Ben ik de enige die nog steeds de illusie heeft dat, als ik de wijzers van de klok echt terugdraai de tijd ook even hard terugvliegt? En ben ik de enige die die illusie in stand wil houden door het maar niet uit te proberen want stél dat het niet werkt?). Misschien geldt dat dan wel weer niet alleen voor de tijd.

*I feel confused sometimes*.

Who likes mint-tea?

Want ik heb genoeg munt voor een weeshuis vol mint-minnende-mensen :).

Joehoe, het is er weer.

Ik heb weer zin in dingen. (Dit klinkt alsof ik als een depressieve vrouw met snorharen en een knot dagenlang achter een voorraadje uitgedroogde bloemetjes achter een beregend raam heb zitten foeteren en staren en nadenken over alle naarheden des levens, af en toe verzuchtend hoe zielig ik wel niet ben). Wees niet bang, de bloemetjes zijn niet uitgedroogd, het regent niet en m'n kat is de enige met snorharen!

Maar wat ik dus zeggen wilde: ik heb weer zin in schrijven. Ik weet niet of ik per se zo heel veel meer ga bloggen want om te bloggen moet je ook nog eens een beetje inspiratie hebben of grote avonturen beleven, maar hoedanook, ik heb weer zin in schrijven. Dus ik ben emailconversaties aan het bijwerken en heb twee brieven aan twee Compassionkindjes geschreven en en en en en.

Heel stiekem heb ik ook al wel een klein beetje zin in school. Mijn studieboeken zijn al binnen en het zijn twee dikke pillen die in een maand tijd al getentamineerd gaan worden (straks ga ik toch maar echt even depressief achter het raam staren, ook al ontbreken die snorharen en knot en regen dan). Maar toch..

(Denk nu trouwens niet dat ik echt heel hard stuiter van energie want ik slaap nog steeds elke ochtend uit tot half 10. Ofzo).

Het leven.

"Ze zeggen dat het leven niet bestaat uit het aantal keren dat je ademhaalt, maar uit de dingen die je de adem hebben benomen", Chris Fabry in 'Dochterlief'."

Sommige citaten zijn zo mooi dat iedereen ze een keer gezien moet hebben! :)

It's good to be alive :).

'It's good to be alive,' galmt het door mijn armetierige laptopspeakers en ik ben het er even heel erg mee eens. Gisteren heb ik grenzen overwonnen. Ik ben bang voor vanalles en nog wat (het meest voor mensen, echt), maar ook voor hoogtes dus en gisteren heb ik - schouderklopjes mogen straks - samen met een vriendin geschuurd, schoongemaakt en geverfd. Ik ben normaal superonhandig met vanalles en denk altijd dat ik dingen niet kan en nu had ik maar eens tegen mezelf gezegd dat ik moest leren om door te zetten. En klusjes doen wordt heel leuk als je er een soort van therapie van maakt in die zin dat je je grenzen overschrijdt. Daar stond ik dus te bibberen op een ladder met een kwast in mijn tamelijk witgeverfde handen, bovenop het balkon. Grenzen hoef je niet altijd te overschrijden, maar een succesgevoel is fijn. Me likes dus. Ik was best trots op mezelf. En samen met vriendinnen werken is ook enorm tof!

En wat ik ook enorm fijn vind: het feestje afgelopen dinsdag was zo heerlijk. Het is fijn als bijna iedereen komt die je had uitgenodigd en het is fijn om reeksen kaarsen aan te steken en een vuurkorf en om zo'n vuurkorf heen te zitten en om voor het eerst in je leven te leren om bier te drinken - het blijft vies, maar het is ook grappig om het te proberen. En gitaar spelen en liedjes zingen en tot diep in de nacht (overdrijven noemen ze dit) napraten - wazig vanwege het bier (of moeheid?) is allemaal zo onbetaalbaar.

I will wait.

De boskrekel, maar dan ontploft.

O lieve help.

Meestal ben ik heel aardig en als mensen een beschrijving van mijn goede eigenschappen moeten geven dan zeggen ze meestal dat ik zo lief ben. (Yak ja). Maar ik ben niet altijd heel lief. Vandaag bijvoorbeeld ben ik best wel keihard ontploft en als je me nu zou zien zitten dan zag je een wolkje stoom uit m'n oren komen.

Ik blogde pas over Poesje. Ik was dol op Poesje, want hoewel het beest steeds buiten liep, was hij er altijd als ik er was en kon ik 'm heerlijk knuffelen. (En hij mij). Vanmorgen nog, ik was de garage aan het opruimen omdat ik morgen zomaar een feestje geef en het beest liep de hele tijd gezellig om me heen en gaf kopjes en spon alsof er niets beters bestond. En ik wist weer waarom ik van katten hield.

En nu ineens, heeft de buurvrouw het beest naar het asiel gebracht want o, hij loopt overal en hij poept en.. bladiebla. Van katjes kunnen ze niets hebben. Van kinderen daarentegen..

Dus ik heb daarnet even fijntjes verteld dat ik het prima vind dat ze zo'n beest wegbrengen maar dat ik wél even afscheid wil kunnen nemen en dat ik dit heel stom vind.

Toen kreeg ik een veeg uit de pan. 'Sommige mensen hebben niets met katten zoals jij niets met kinderen hebt'. Wat krenk je mensen toch verschrikkelijk door niet continu heel hard te roepen hoe allergeweldigst hun kinderen wel niet zijn en door gewoon in het algemeen niet zoveel met kinderen te hebben.

En kinderen lopen ook overal, poepen ook en schreeuwen bovendien. En ze kunnen niet spinnen en kopjes geven en zijn ook niet zacht.

A warm body doesn't mean I'm alive..

I wanna thrive not just survive.

Geluk komt aangewaaid (of aangelopen).

Ziehier, Poesje.

Kwam onlangs aanlopen, waarop mijn broer en schoonzus besloten dat Poesje (die eigenlijk nog een naam moet krijgen, maar we kunnen nog niet zo goed vaststellen of het een hijtje of een zijtje is) wel leuk was voor hun kids 'want die vinden een poesje zoooo leuk'. Niet heel veel later vinden die kids een poesje geen klap meer aan en broer en schoonzus zijn helemaal geen dierenliefhebbers. Ik vrees dus voor het lot van poesje. (Kies niet voor een kat als je er niet van houdt is eigenlijk best wel een goed advies, katten kunnen best oud worden - tenzij ze, zoals hier dan helaas ook weer vaak gebeurt, platgereden worden).

Maar in de week inmiddels dat ze hem dan toch half-om-half geadopteerd hebben (door hem te voeren) heb ik wel leuke veranderingen gezien. Eerst was z'n vacht dofzwart en was het beest zo mager als wat. Nu begint hij al zwarter te worden. En Poesje bleef eerst uit de buurt en was bang. Nu mogen we poesje aaien, oppakken. En bij mij komt het beest zelfs op schoot. (Ik had het pas toch over m'n kattenmagneet?). En Poesje kan recordhard spinnen en dartelt door de dagen heen in jeugdige onbezorgdheid. Ik voel me zelf zelfs een beetje geadopteerd. Maar desalniettemin - ik weet nog niet wat er van Poesje-die-nog-een-naam-moet-krijgen moet gaan worden. Als je verhalen hoort over 'op marktplaats zetten' enzo weet je ook maar weer nooit of zo'n beest een goeie baas krijgt. Dus áls er iemand is die veel van katten houdt en in het bijzonder van koetjespatroonkatten: Smelt u niet bij de aanblik van dit kattenwezen?

Jaloezie.

Een tijdje geleden kwam bij ons een katje aanlopen die half-om-half geadopteerd is door m'n broer - die ook maar even onze buurman is. (Over dat katje blog ik nog wel eens!). Onze kat vindt buurkatje he-le-maal niks. Opgeblazen als een kogelvis zit madam voor de hordeur om te laten zien wie hier de baas is en wie de meeste rechten heeft en nou ja, zeg. Wáág het eens om in de buurt te komen. (Dat maak je vooral duidelijk door te blazen en heel gemeen en geniepig te mauwen). Die kat wordt er niet mooier op zo - en ik vind het er best monsterlijk uitzien. Maar tegelijkertijd voelde ik me maar weer heel verwant met het beest. Ik kan namelijk ook enorm jaloers zijn - en dat is niet zo'n goeie eigenschap. (En nee, ik blaas me niet op en ik blaas niet en ik mauw ook niet).

Jaja ooit was ik muzikaal (een geschiedenis).

Het muziekstuk hiernaast werpt traumatische herinneringen bij me op. Mocht je auditief zijn ingesteld, het gaat om 'Reigen Seliger Geister' van Glück en het plaatje laat een fragment daaruit zien. (Mocht je het muziekstuk willen horen: link). Het zat eigenlijk zo: Toen ik twaalf was mocht ik, o hoera, op dwarsfluitles. Voor mij bestond er niets leukers en als een topautist kon ik ook de eerstvolgende drie jaar over niets anders praten. Vroeger, toen ik klein was en reeksen cd's met klassieke muziek kocht (kreeg) bij de Kruidvat wilde ik niets anders dan viool spelen, maar dat mocht niet. En jawel, toen ik in groep vier en vijf zat (ofzo) heb ik twee jaar blokfluitles gehad, maar ik mocht nooit oefenen thuis want mijn grote broers vonden het letterlijk 'kattengejank', zat ik daar in mijn eentje met de fluit en zo'n heerlijk oefenboekje op de gang zodat hun arme oren niet geteisterd werden door mijn gebalk op dat ding. (Misschien zei dat indertijd al iets over mijn muzikale kwaliteiten..). Toen ik twaalf was mocht ik dan eindelijk op dwarsfluitles.. en dat hebben ze geweten.

Toen ik vijftien was speelde ik bovenstaand stuk op een uitvoering. Dat was meteen het einde van mijn muzikale carrière-die-nooit-bestaan-heeft. Ik faalde jammerlijk ergens in dat stuk - niet omdat ik het ritme niet kon of de noten - met oefenen ging het best-, maar meer omdat ik gewoon een onbenul was in het hele fluitspelen en niet goed blies enzo en zo'n massa mensen doodeng vond. En zo ging ik af en heb ik nooit meer voor publiek gespeeld. Gelukkig in dat opzicht dat ik les had bij een gewone docent die niet aan examens en dergelijke deed.. ben nog tot mijn achttiende doorgegaan met lessen. En toen was het over. Ik had mijn examens gehaald, het was tijd voor rijlessen en studeren.. dus mijn fluit mocht vanaf dat moment gaan verstoffen, ergens in een hoekje.

En nu, achterliggende jaren telkens weer in de zomervakantie bedenk ik me dat ik wel weer op les zou willen. Vorig jaar had ik dat gevoel heel sterk, nu weer wat minder. Maar iedere keer ben ik dus wel weer als een malle aan het spelen en het klinkt nog steeds als een verkouden kat dus ik ga het niet aan iemand laten horen ofzo en zodra ik ook maar half het idee heb dat iemand het wél kan horen klinkt het al nergens meer naar. Maar hoe dan ook, ooit was ik muzikaal. (Of ik deed alsof).

In de kerk.

Wauw. Soms lukt het je ineens uit het niets wél om een beetje te luisteren in de kerk.

(Nu eerst een verhaal tussen twee haakjes over mijn heerlijke aandachtigheid in de kerk. Meestal zit ik onderuitgezakt, eet wat snoepjes, vang af en toe wat op en droom verder hele luchtkastelen bij elkaar. Pas was dat zó erg dat de dominee na een sacrament een formuliergebed ging bidden - en ik dacht dus dat hij dat allang aan het doen was - en zo zat ik daar heerlijk te mediteren.. (ja foei) en ineens hoor ik hem zeggen dat hij overgaat tot het gebed. Tamelijk beschamend als je daar met je oogjes dicht al half hebt zitten slapen).

Wat geloven betreft: Er zijn drie soorten mensen. Mensen die continu zich dingen afvragen en twijfelen: wat wordt aangeduid met quest (misschien valt hier iedereen onder die niet per se gelooft?). Mensen die persoonlijk geloven - een relatie met God hebben noemen ze dat: dit wordt een intrinsiek geloof genoemd. Tot slot is er ook nog zoiets als een extrinsiek geloof, wat ik heel veel zie in de kerk waarin ik zit: Mensen 'geloven' in God, ze doen en laten een hoop dingen voor Hem, maar totaal niet uit liefde maar meer uit angst en eigenlijk is hun hele geloof vooral gebaseerd op het volgen van de regels.

Gisteren ging ik met broerlief mee naar de kerk. Een gezellig klein kerkje, in tegenstelling tot onze enorme tempel. De dominee aldaar zag het nut niet zo in van alle tradities en regels - natuurlijk konden ze waardevol zijn, maar als je dingen alleen maar doet omdat het moet.. nou.. wat heb je er dan aan? Hij preekte onder andere over hondjes en kwam met een verhaal wat ik weleens eerder gehoord had, maar wat er gisteren ineens best wel voor zorgde dat ik dacht: oeps. Slapen in de kerk is niet alles, maar huilen in de kerk staat wel héél erg overemotioneel. Nou, het verhaal. Dat ging over een jongetje wat bij een boer hondjes ging kijken en eigenlijk wilde hij er één kopen. Maar goed, eigenlijk had hij daar dus niet genoeg geld voor. Toen mocht hij even kijken van de boer. Vier schattige doddige hondjes kwamen eraangerend. En toen, in slow motion even later, een vijfde hondje, langzaam. En wat je niet zou verwachten: Het jongetje wil juist dát hondje hebben. De boer begrijpt daar natuurlijk niets van - zo'n hondje wordt niet oud en je kunt er niet mee rennen en spelen. Waarop het jongetje zijn broekspijp iets optilt en een constructie aan zijn been laat zien: hij wíl helemaal geen hondje wat kan rennen want "zo passen we precies bij elkaar". En dat was uiteindelijk ook wat de dominee verder zei. We kunnen wel een hoop rottigheid in ons leven hebben; nare dingen meemaken, slechte dingen doen - maar Jezus wil ons juist zó hebben 'we passen precies bij elkaar'. Jezus draagt de wonden van al onze ellende met zich mee.

Okee, genoeg gepreekt - en dat was ook niet zozeer m'n bedoeling. Stel dat ik dit op iemands blog zou lezen, dan zou ik denk ik mijn schouders ophalen en denken: je doet maar. Of: Fijn voor je. Maar toch was het op de één of andere manier indrukwekkend om te horen over een God die om je geeft en die niet figuurlijk gesproken zijn schouders ophaalt omdat Hij geen interesse in je heeft. Die boodschap had ik heel lang niet meer gehoord.

Overigens, toen de kerk uitwas zijn we onder de prachtigste regenboog sinds Noach (ha, overdreven vast wel) naar huis gereden. Was dat nou een knipoog?

Over gisteren enzo.

Het is warm en ik zit binnen in m'n enige echte allerdunste zomerjurkje. Om het maar niet al te warm te krijgen ga ik denk ik ook maar gewoon niet naar buiten. Het ziet er allemaal zo heerlijk benauwd uit. Maar desalniettemin (ha) was de week eigenlijk wel mooi. Nee, ik hou nog steeds niet van heet weer, maar 's avonds op een terrasje zitten is wel heel erg heerlijk. En gisteren was zuslief jarig en toen ik weer met nichtjelief naar huis reed zag je zo'n mooie grote ondergaande zon en hoorde je, jawel (dit is belangrijk natuurlijk) allemaal krekels in de berm. Nu ben ik zelf een krekel - als pseudoniempje dan - en dat komt gedeeltelijk door een vriendinnetje die mij in Toon Tellegensferen de boskrekel noemde en ook gedeeltelijk omdat ik de krekel in 'de genezing van de krekel' wel een geniaal beest vind - en ook nog wel een beetje omdat ik krekels in het algemeen wel geniaal vind omdat ze een leuk geluid produceren! Heb gisteravond toen ik thuiskwam nog heerlijk in m'n eentje buiten gezeten - het waaide best wel ineens - en met M. gemsnt. Zij vroeg zich af wat zij had met bepaalde mensen, waarom ze bepaalde mensen aantrok als het ware. Toen zei ik dat mensen soms magneetjes hebben voor andere types mensen en dat ík die magneetjes voor katten heb. (Eigenlijk moet je dat zielig vinden, ik trek geen mensen aan, nee, maar wel hele reeksen katten - just imagine).

En verder ben ik gisteren eens heerlijk decadent (ook alweer zo'n mooi woord) bij de kapper geweest. Normaliter is daar niets decadents aan, maar á la beautyblogjes-die-ik-ook-niet-schrijf-want-ik-heb-er-geen-verstand-van-en-loop-er-de-halve-vakantie-bij-als-een-slons mag ik wel even vertellen dat ik een haarolie heb gekocht waar je haren van ten berge rijzen (figuurlijk hoor) omdat het dus best wel decadent was. Letterlijk krijg je er juist heel mooi haar van en dat was ook de reden dat ik ineens wat ik nooit doe zoiets koop. Ik doe sowieso dingen die ik nooit deed. Ooit word ik nog hartstikke impulsief. In het kader van ineens een uurtje van tevoren besluiten dat ik best nog even weg kan gaan, 's avonds als ik al hartstikke duf ben.. normaal moet ik dat minstens twee dagen van tevoren weten (misschien was ik altijd wel rigide tot en met - rigide vind ik óók al een mooi woord).

En nu luister ik een beetje Owl City. Niet omdat ik het altijd allemaal even mooi vind, maar wel omdat ik er een beetje blij van word. Check dit (en ja, er komen krekels in voor):

I'd rather waltz than just walk through the forest
the trees keep the tempo and they sway in time
quartet of crickets chime in for the chorus
If I were to pluck on your heartstrings
would you strum on mine?

Is het trouwens erg kansloos om toe te geven dat je in je vakantie op youtube Disneyfilms kijkt? (a) Ik maak me wijs dat het goed is voor m'n Engels, maar eigenlijk vind ik het gewoon LEUK.

Ben je..

Soms schiet ineens de vraag door m'n hoofd: "Ben je gelukkig?"
(Eigenlijk komt die vraag altijd alleen maar als ik echt gelukkig ben. Het kan prima zo zijn dat ik dat het ene moment wel ben en het andere niet, maar hoe dan ook, ik heb zo ontzettend veel om wél dankbaar voor en gelukkig mee te zijn. En ik vind het dus grappig dat mijn gedachten die vraag af en toe op me afvuren).

(Het is trouwens ook wel verdraaid mooi weer he.. ik realiseer me ineens dat de zon nog helemaal zo verkeerd niet is).

Kattenprobleem.

Vrijdagmiddag, half drie. Mooi weer en dus besloot ik maar eens buiten te gaan zitten. Twee tellen later hoor ik gemauw. En ja hoor, daar komt bij de sloot een kat aangesprongen. En daarna nog één. En nog één. Een klein hummeltje wat duidelijk ondervoed is. En mauwen, want de beestjes wilden eten. En natuurlijk mocht ik niet voederen van m'n moeder, want 'dan zouden ze blijven in plaats van weer weggaan'. Maar goed, mijn arme voor katten kloppende hart kon het niet laten en dus moest ik het kleintje wat zo duidelijk ondervoed was en er zo slecht uitzag wel stilletjes en stiekem even een beetje voeren achter de garage. Toen begon het rondvragen: van buurman 1 waren ze niet. En de andere buren waren op vakantie - dus dat schoot ook alweer lekker op. Afijn, uiteindelijk bleken de katjes toch van die buren te zijn en hebben mijn mama en ik katje twee en drie erheen gebracht - katje één hoorde er niet bij - zag er ook veel beter uit. Katje twee en drie liepen weer vrolijk achter mijn mama en mij aan, want oh, wij hadden wél eten. Dus mijn mama daar gebleven en ik een handvol brokjes gehaald, hun bak vol gegooid. Toen kwam er eindelijk iemand aan die daar in dat huis bezig was - en die ging dus maar even bellen voor verzorging voor de beestjes. En toen zijn wij naar huis gelopen en nu hopen we heel hard dat ze niet wéér onze kant opkomen.

(En toch blijf ik vinden dat als je dan op vakantie gaat en je hebt huisdieren je er op z'n minst iemand voor kunt laten zorgen).

Stilte.

Ik blog bijna niet.

Gekke gewaarwording, dat je weken achtereen bijna elke dag wel iets te bloggen hebt. En dan, ineens, is het vakantie en kun je met de beste wil van de wereld niet bedenken waar je toch eens over zou moeten schrijven. Ik gok dat dat patroon nog wel een paar weekjes duurt. Over het algemeen ben ik wel hard aan het genieten van even he-le-maal niets hoeven. Jawel, ik werk. Maar niet alle dagen. En verder slaap ik dus echt heel veel en lees ik - scháám je, zeg ik tegen mezelf - heel veel Donald Ducks - en af en toe een flutroman tussendoor. Ik kijk Bestemming Onbekend. Ik hang kruiden te drogen en kruiden die gedroogd zijn doe ik in potjes zodat ik ze komende winter kan gebruiken. Ik plak foto's in. Ruim rotzooi op (want ik ben er erg goed in, helaas, om troep te maken). En wat wel heel erg heerlijk is: er is tijd om receptjes uit te proberen en te koken. En soms doe je leuke dingen: uit eten gaan met studiegenootjes bij de Griek. Want Grieks eten is en blijft zo onvoorstelbaar lekker (en Griekse muziek op de achtergrond is totaal niet verkeerd). Soms doe je nog meer leuke dingen: bijbelstudies, zondagen doorbrengen bij zuslief, boswandelingen bij een dalende zon en talloze mugjes die om een boom heen dansen in dat zonlicht, een hond die je bijna van je sokken rent omdat een stok zo belangrijk is (jánken, het lijkt Idefix wel). Vriendschappen sluiten. (Niet eindigen, maar juist beginnen). O en ik luister al mijn cd's maar weer eens, om de beurt. En ik ben continu gefrustreerd als ik weer naar mijn blog kijk en zie dat ik wéér geen inspiratie heb om een blog neer te schrijven. Toen ik onlangs opgesloten zat met mijn laptopje en een stapel studieboeken had ik wel inspiratie. Oh, ik bedacht me de gedichten, het boek en wat ik eens allemaal zou gaan schrijven in deze vakantie. Maar ik had beter moeten weten want in de vakantie ben ik gewoon niet productief.

ps: Vannacht droomde ik dat ik aan het trouwen was. Wat wás ik blij toen ik wakker werd en het allemaal gelukkig helemaal niet waar was. Ik ben net zo ver dat ik vriendjes leuk vind - maar relaties nog steeds eng en een beetje een stap te ver (nu nog wel). Dan moeten die stomme dromen dus me niet gek maken door me te laten trouwen. *ril*.

I want to live on a boat..

Citaten.

"Hoe kan ik het laatste restje verschil opheffen tussen dat wat ik me voorstel en dat wat er is?"

".. het komt erop neer dat ik een denkbeeldig moment, dat nooit zal plaatsvinden, eeuwig wil laten duren."

".. en als ik een krekel was, ik zou een wals voor jou tsjirpen, die je zou doen verlangen naar mijn ogen, mijn dekbladen en de tedere structuur van mijn voelsprieten.."

".. de regen tikt op mijn schouders, maar niet om mij iets te zeggen. De regen tikt op alles, waarschuwt alles en zegt niets."

- Als je verliefd kon worden op personages uit boeken.. nou.. die Prins uit de Brieven aan Doornroosje is echt wel een goede kandidaat. Bovenstaande citaten vind ik zo ongelofelijk mooi. Ze zijn wel waar ook.

Donderdag.

Het is donderdag. Ik ben Amy Grant aan het luisteren (verdraaid, als ik iemand kende die ervan hield.. morgen is ze in Nederland). En ik heb een hoed gekocht. (Alsof ik er niet genoeg had).
(Oja en het is bloedheet. Maar het onweer staat al te popelen als ik de lucht in de verte zo bekijk).

Over bier enzo.

Openingszinnen in gesprekken kunnen dan een ramp zijn (google maar eens), maar een eerste regel voor een blogje blijf ik ook altijd tamelijk ingewikkeld vinden. Okee. Het is vakantie en ik ben een beetje aan het tekenen en recepten inplakken geweest. (Heel raar, zodra ik vakantie heb, héb ik me toch een zin om allerlei recepten uit te gaan proberen..). Oja en ik moest gisteren naar mijn grote vriend. De tandarts. Ik stap dus binnen en zeg maar meteen dat ik een mooi gaatje in m'n kies heb. Maar tandartsen kunnen dingen soms echt wel mooi formuleren: "Je moet het geen gaatje noemen, maar een breukje, want een gaatje impliceert (ja echt) dat je het niet goed verzorgt en dat doe je wel!". Toen was ik dus weer goeie maatjes met de tandarts. Zo goed dat ik over een maandje gezellig nog een keer mag. Afijn. Ik had nog niet verteld dat we afgesloten zijn van de buitenwereld momenteel. Ze zijn met de weg bezig (allemaal van die mooie kuilen waar je maag van ondersteboven gaat hangen als je erdoorheen wilt rijden. Ik heb het geprobeerd, maandag). En weet je, eigenlijk is het best lekker als ze niet met honderdtwintig over je tachtigkilometerweg komen scheuren. Heel veel rust dus.

Gisteravond, m'n boek was saai, ik had alle blogs al wel weer gelezen en op facebook was ook al niets te beleven, kreeg ik ineens uit het niets de bevlieging om maar eens een biertje te proberen. Nu moet u weten, ik ben zo'n beetje geheelonthouder. Ik vind alcohol smerig en omdat ik nogal eens migraine-aanvallen moet wegwimpelen met sumatriptan ga ik liever niet drinken in combinatie daarmee. Maar gisteravond, nou, waarom niet een keer een glaasje Wieckse Witte proberen. Dat heb ik geweten. Halverwege het glas had ik geen zin meer. (Het glas was halfleeg hoor. Niet halfvol, soms moet je juist pessimistisch zijn). Maar wist ik veel dat je van een half glas al een beetje raar gaat doen. Heel hard lachen om stomme dingen en een knalrode kop krijgen, bijvoorbeeld. (Ik had het kunnen weten gezien de wijngeschiedenis van een paar weken geleden, maar toch..).

En vannacht droomde ik dat ik uren achtereen met een kat liep te zeulen. (Plaatsvervangende kater?)



 

The Dancing Bear.

Pas zat ik even een romanmagazine door te bladeren en ergens, in de één of andere column, werd melding gemaakt van Natalie Merchant. En vandaag dacht ik er eindelijk weer aan en besloot ik om er eens naar te luisteren. En hoewel ik het wel wennen vind, is het ook wel weer genieten.
*stuiter*.

5 anekdotes.

En toen was het zo ontzettend vakantie. (Raar hoor). Anekdotes van de laatste paar dagen:

#1: Ik hou nog steeds niet van Bach. Nee, Shostakovitch, Stravinsky, Sibelius en Dvorak vind ik wel cool. Maar barok. Mwah. Maar toch en desalniettemin enzo, afgelopen zaterdag ging ik met E. en W. richting een concert van allereerstgenoemde componist. En ergens was het wel gewoon heel erg relax om met je neus bovenop het orkest te zitten, de mascotte - een beer - van het orkest prominent bovenop de preekstoel geparkeerd. Afijn, ik had me bedacht dat vriendjes en of wannahave-vriendjes in een koor of orkest helemaal niet zo verkeerd zijn, want het zou een goede gelegenheid zijn om eens ongegeneerd te staren. Staren is best fijn, wist u dat? (W. had de avond van haar leven in dat opzicht dan wel weer). Buiten dat soort geneuzel, het concert was relax, de sfeer was fijn, de kerk was mooi en in zo'n oude kerkbank weggezakt zitten met uitzicht op het orkest en een meneer met een Garfunkel-kapsel.. dat was wel een like! (Ook een like voor voorafgaand aan het concert met elkaar eten bij Le Journal, buiten op het Neude. Ik moet hard oefenen, want ik krijg de kipsaté nog steeds niet op -_-).

#2: Na afloop van het concert gingen we met de trein terug. En toen in een helverlicht transferium de auto opzoeken. Alles best. W. en E. thuisgebracht. En toen naar huis. En toen zag ik het allergruwelijkste zo'n beetje wat ik ooit gezien heb - en ik wil zo graag dat iemand tegen me zegt dat het écht gruwelijk is in plaats van nonchalant de schouders op te halen. Ik reed naar huis, diepduister en eigenlijk was het al best laat. Rustig aan de weg. De weg glansde van de zopas gevallen regen. Ineens denk ik: oh, daar ligt een plastic zak. En toen deed ik even mijn grote licht aan. Heeft de plastic zak ogen.. een kat dus. Middenop de weg, aangereden. Maar niet dood. Ik ben er omheen gereden en heb tot drie uur liggen piekeren wat ik béter had kunnen doen. (Maar als ik hem had geholpen was ik er ook aan blijven denken. Het is ook nooit goed). Maar: Ik heb niet gejankt. In dat opzicht gaan we wel vooruit. (Maar ik geloof dat ik wel de naam van de Heer heb misbruikt toen ik die kat zag.. of misschien was het toch meer een soort van gebed in de trant van: red die arme kat - breng hem desnoods in de kattenhemel, laat die bestaan).

#3: Ik heb last van een schuldgevoel. Dag in dag uit staat de straatkrantverkoper ons op Utrecht Centraal een mooie dag toe te wensen. (Daarbij vertellend dat we mooie dames (of heren) zijn). En nu wordt de krant opgeheven. Ik heb spijt dat ik nooit contant geld bij me heb. En dat ik dus nooit een krantje heb gekocht. De man stond verdraaid zaterdagavond om elf uur nog steeds z'n krant te verkopen...

#4: Als je slaapt doe je rare dingen. Mijn moeder is snotverkouden en vannacht werd ik wakker en hoorde ik een tamelijk benauwd geluid. Ik dus, gewapend met een flesje neusspray die kant op om levens te redden. Dacht ik. Maar mijn moeder was het niet. Dus ik, suf en slaperig, maar weer naar bed gegaan. Toen werd ik iets wakkerder en hoorde ik het geluid nog eens goed.. was het gewoon een koe een eindje verderop die vrolijk (of niet) aan het loeien was. Stom beest.

#5: E. en ik hebben ons voorgenomen om eens een brief aan de mannen van vroeger of een brief aan de ridders of iets te schrijven. Omdat mannen echt stomme wezens zijn. Althans de Nederlandse. Moeite doen voor vrouwen kennen ze niet. Vroeger, toen alles beter was, gingen ze met elkaar op de vuist voor een vrouw, kreeg je zo'n mooie gebutste man aan je zijde. Tegenwoordig gaan dat soort dingen andersom - ze leunen relax achterover met stinksokken en een biertje; de vrouwen slaan elkaar de hersens in. (Volgens mij zijn duellerende vrouwen gevaarlijker dan duellerende mannen. Snel de oude tradities weer herstellen dus).
Over het algemeen zou het ook leuk zijn als Nederlandse mannen wat complimenteuzer werden (desnoods verzin je maar iets. Ik bedoel, als ik (jaha, dit is sneu en bijna vragen om een complimentje wat jullie nu dus even NIET moeten doen) een hele dag 'ik ben vandaag zo vrolijk' in m'n hoofd heb omdat één keer iemand zegt dat m'n haar leuk zit, is het wel té zeldzaam om een compliment te krijgen. Dit is overigens alweer een hele tijd geleden, kun je nagaan. (Overigens moet me ook van het hart dat het niet bepaald complimenteus is als mannen van vijftig plus met bierbuik naar je fluiten).