Irritant.

Ik ben hartstikke irritant als het om muziek gaat.

Soms zit je in een café. (Ik wil opschrijven een rokerig café, omdat dat zo mooi klinkt, maar dat mag niet meer en eigenlijk ben ik er blij om maar ik vind het jammer dat ik die waas van rook dus niet mag beschrijven in deze blog). Hoe dan ook, je zit in een café en de mensen voeren gesprekken. Soms diepzinnige en soms wat oppervlakkige gesprekken.

En dan ik. Neem mij mee. Leuk.

Middenin het gesprek - misschien wilde iemand wel nét een onthutsende onthulling doen - spits ik mijn oren (ik kan er niets aan doen, soms neem je kattengedrag over). En zeg ik: "Sorry. Ik kén dit liedje. Jullie ook?" (Baalstemming alom misschien, ook al zegt niemand dat, want de draad van een gesprek terugvinden is best lastig, later, veel later als ik uitgeblaat ben over hoe mooi ik die muziek wel niet vind).

Of in een film. Kijk een film met mij. Mensen zijn onder de indruk, ontroerd. Pinken haast een traantje weg. En daar ben ik. "Hoor die viool". Of: "Dat liedje ken ik!". (Maar wees niet bang, ik kan vreselijk goed janken bij films, dus de ontroerende stukjes film verpruts ik hoogstens met gesnik of dom gelach in die zin van 'ikmoetenzalenganietjanken').

Ben ik nou de enige die soms zo eigenaardig is?