Ik vertik het om medelijden te hebben met de mensen die slecht zijn.
Met de mensen die andere mensen het leven zuur maken door hen uit te schelden, door hen te vertellen hoe níet-competent ze zijn. De mensen die geld het allerbelangrijkste vinden en die hun volledige bestaansgrond ontlenen aan hun bankrekening en die het niet uitmaakt of anderen worden gekwetst.
Om nog maar niet te spreken van de mensen met een griezelige ideologie. De mensen die andere mensen achternazitten om hen te doden.
Ik ontdekte dat ik hoop dat de slechte mensen ook slecht blijven. Laat ze zich vooral idioot blijven gedragen en laat ze daarvoor gestraft worden. Enorm gestraft worden. (Soms voel ik dan een heel klein sprankje medelijden, maar dat mag eigenlijk niet als iemand écht heel slecht is). Gedachten als: die persoon heeft misschien een slechte jeugd of een moeilijk leven gehad; of: bij die persoon konden bepaalde behoeften niet worden vervuld, daarom werd hij (of zij) zo, sta ik niet toe. Medelijden? O nee!
Want slechte mensen vindt iedereen slecht en de meeste mensen zullen hopen dat slechte mensen gestraft worden (terwijl ze nog hartstikke slecht zijn; als ze ineens heel erg goed worden is het straffen voor de slechte dingen die ze hebben gedaan allang zo 'leuk' niet meer).
Eigenlijk is het misschien zelfs een beetje niet leuk als een slecht mens ineens zijn leven betert.
(Wat natuurlijk wel goed is, maar wat op de één of andere manier niet goed voelt).
-
Ik schrijf dit natuurlijk niet om te zeggen hoe iets moet voelen, maar meer om al schrijvend na te denken over een raar verschijnsel wat ik bij mezelf tegenkwam (waar ik ook nog eens niet trots op ben).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten