Vandaag ga ik iets schrijven waarvan ik vind dat het waar is - maar natuurlijk hoeft het daarom nog niet waar te zijn.
Mijn beeld van de mensen om me heen is altijd dat iedereen heel zelfverzekerd is. Dat iedereen het prima vindt om in een bomvolle kamer met vreemde mensen naar binnen te lopen, zich dan niet onhandig gedraagt en dat iedereen gevat antwoordt als iemand anders wat tegen hen zegt. Ik denk ook dat alle andere mensen nieuwe dingen niet (of hoogstens even) spannend vinden en dat het vloeiend gaat als ze ermee beginnen. En ik denk dat anderen zich niet doorlopend vergelijken met anderen die het in de omgang met wéér anderen veel beter doen.
Dit beeld van anderen laat ook iets zien over mijn beeld van mezelf.
Ik ben niet zelfverzekerd (maar soms ook wel). Ik hou er helemaal niet van om ergens naar binnen te lopen als ik de mensen niet ken. Als het dan toch moet, dan het liefst achter de andere mensen aan. Je zult net zien dat ik iets op een verkeerd moment zeg en als iemand iets grappigs vertelt, weet ik absoluut niet hoe ik daarop moet reageren. En al helemaal niet hoe ik daar grappig op moet reageren. (Mijn standaard, in mijn hoofd, is dat ik wél grappig moet reageren want kom nou iedereen is grappig). Ik vind nieuwe dingen zo spannend dat ik er gewoon niet aan hoef te beginnen (wat niet altijd met vermijding te maken heeft, maar ook met de twijfel van anderen aan mij).
Mijn beeld van anderen blijkt niet te kloppen. Iedereen is weleens onzeker en er zijn veel meer mensen die het helemaal niet per se fijn vinden om een kamer binnen te lopen waar ze de meeste mensen niet kennen. Anderen voelen, na werkervaring van jaren, nog steeds weleens de kriebels.
Mijn standaarden zijn misschien wel te hoog. Maar het ontdekken dat anderen dingen ook spannend vinden. Dat is een goede ontdekking.
-
En eigenlijk zou ik het wel fijn vinden als de mensen het wat meer toe zouden geven dat ze onzekerheid ervaren. Dat ze zich van hun kwetsbare kant laten zien.
Nou, ik ben dus ook niet zo zelfverzekerd hoor. Ik vind het ook doodeng om een kamer binnen te lopen waar het vol met mensen zit. En een jarige op het werk met gezellig taart eten in de kantine met al je collega's? Liever niet... Stel je voor dat het gebakje net van mijn vorkje glijdt als ik een hap wil nemen.
BeantwoordenVerwijderenMijn baas (heus wel een man die altijd een praatje klaar heeft) vertelde me ooit dat hem in een sollicitatiegesprek (voor een hoge functie bij een bedrijf van naam) werd gevraagd: "wat heb je geleerd van je vorige banen?"
BeantwoordenVerwijderenZijn antwoord: "de rest weet het ook niet." Moraal: iedereen doet maar alsof. Ik vind dat een erg fijne houding, want dan weet je dat je gewoon mag zijn zoals je bent zonder daarover onzeker te zijn.
Maar je hebt wel gelijk. Het zou het een stuk makkelijker maken als anderen er daadwerkelijk even bij zeggen dat ze onzeker zijn.
You're not alone. Ik ben in veel situaties dodelijk onzeker. En dat durf ik wel toe te geven, maar die behoefte voel ik niet altijd. Het zou natuurlijk best fijn zijn om onzekerheid te kunnen delen. Aan de andere kant ben ik ook wel van Fake it till you make it. Dat werkt wel aardig en dan hoef je je niet kwetsbaar op te stellen. Want dat vinden we allemaal moeilijk.
BeantwoordenVerwijderen