Relationship Science.

Soms gaat een relatie van heel veel jaar uit. Over.
Heel bizar is dat. 
Toen ik daar onlangs een gesprek met iemand over had, zei die persoon zoiets als dat je 'dan maar beter geen relatie kon beginnen - als je de ander na drie jaar toch zat was, of in ieder geval niets meer voelde bij die persoon'. Of dat je om de drie jaar zou wisselen van partner. Toen vroeg ik me af of dat handig zou zijn. Dus ik ging even zoeken in een relatiewetenschapboek. (Hoera, dit wordt een psychologisch blogje!). En inderdaad, sommige dingen worden in de loop van een relatie minder. Maar andere dingen weer helemaal niet. (Wat ik nu zeg ontleen ik aan Miller: Intimate Relationships).

Gisteren heb ik het nog allemaal opgeschreven in een mail. Als volgt (ongeveer):
Er zijn namelijk verschillende soorten liefde. Inderdaad is er romantische liefde: het gevoel dat je niet zonder iemand kunt en dat je alles voor iemand zou doen. En meestal is dat dus ook de reden dat mensen trouwen. En ja. Dat is dus ook de vorm van liefde die geen standhoudt. Meestal niet, maar soms in een andere vorm wel, soms he. Maar zelfs in die gevallen van soms wordt de liefde anders.
Misschien is of je in staat bent tot het lange tijd blijven voelen van die romantische liefde ook wel iets wat met je persoonlijkheid te maken heeft?

Maar waarom gaat die romantische liefde dan meestal wel over? Daar worden drie redenen voor genoemd: fantasy, novelty en arousal. Bij fantasy staat zoiets als dat fantasie een relatie verbetert. (Idealiseren enzo). Maar als mensen samenwonen kunnen ze dat idealiseren natuurlijk niet volhouden omdat de realiteit in tegenspraak is daarmee. Novelty: iets wat nieuw is, is natuurlijk leuk. In een nieuwe liefde zorgt het voor spanning en energie. Maar  alles wat eerst nieuw is kan routine worden. (Het boek zegt: de eerste kus is geweldig, maar na duizend kussen is het minder spannend dan in het begin). En arousal: dopamineproductie (dat belonende stofje) neemt af na verloop van tijd.

Maarr: dit gaat dus eigenlijk om één vorm van liefde. Het goede nieuws volgens die wijsneus van een boekauteur is dat intimiteit en commitment toenemen als je ouder wordt. Hij zegt dat mensen die al heel lang getrouwd zijn een bepaalde vorm van 'companionate love' voelen: meer maatjes zijn dus. Deze vorm van liefde geeft die mensen veel tevredenheid! (en het is ook deze vorm van liefde die geassocieerd is met oxytocine!). Wat de auteur dus ook zegt is dat je hoe dan ook óók vrienden moet zijn met degene met wie je echt iets aangaat. Omdat dat blijvend is. Wat hij verder meegeeft is het volgende:  

"Enjoy passion, but don't make it the foundation of the relationships that you hope will last. Nurture friendship with your lover. Try to stay fresh; grab every opportunity to enjoy novel adventures with your spouse. And don't be surprised or disappointed if your urgent desires gradually resolve into placid but deep affection for your beloved".

Misschien is het ook zo dat je die romantische liefde belangrijker vindt als je rond de 20/30 bent en dat je later andere vormen van liefde ook meer gaat waarderen? Er bestaat een vorm van depressie die mensen kunnen krijgen als hun verliefdheid over is.

Het hangt er dus misschien maar net van af waarnaar je op zoek bent. En wat je verwacht van een relatie.

Maar ik kan me tegelijkertijd voorstellen dat het heel lastig is om verwachtingen die je door de jaren heen hebt opgedaan op te geven. (Stomme heerlijke boeken en films ook). Ik gok dat dat een proces is. Kennis zal langzaam moeten integreren. (Gevoel hobbelt achter de feiten aan, zeiden ze ooit bij cognitieve therapie). Toch jammer dat je bepaalde illusies op moet geven..