Ik ben een mooi liedje van Leonard Cohen aan het luisteren (link). Zijn muziek helpt me om gevoel onder woorden te brengen en om dingen op te schrijven. (Mijn gedichtjesblog is veranderd, zie de link hiernaast).
De laatste paar dagen denk ik steeds na over gevoel en verstand en de onnoemlijke afstand die tussen deze twee kan bestaan. Soms moet ik denken aan deze zin uit de Bijbel: The spirit is willing, but the flesh is weak. Hoe gewillig de geest kan zijn en hoe zwak het vlees. Hier ging het over mensen die wakker moesten blijven, maar in slaap vielen. Hoe gewillig ze ook waren om niet te slapen, ze deden het toch.
Ik dacht altijd dat mijn verstand en goede voornemens heel sterk waren en dat ik er naar zou luisteren, hoe dan ook. Maar de laatste tijd realiseer ik me dat mijn gevoel soms andere dingen wil dan mijn verstand. Waar moet je dan naar luisteren? Nou? Ik, ik, blèrt mijn gevoel (wat weer op mijn gevoel werkt, gevoel is toch zo sterk). Maar zachtjes fluistert mijn verstand weer een heel ander verhaal. Tot nu toe heb ik eigenlijk naar geen van beiden echt geluisterd. (Maar wel meer naar verstand).
Want als ik naar mijn verstand luister, stel ik me voor hoe het zou zijn als.. (Hoe spijtig dat. Enzovoort).
maar ik weet dat als ik naar mijn gevoel luister ik spijt krijg.
Hoogstwaarschijnlijk dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten