Mythen.

In de krant las ik vandaag een artikel over ‘de ware die niet bestaat’. En andere mythen. Dat je het meestal niet meteen weet of iemand het wel of niet is. (O, o, de mythe van liefde op het eerste gezicht). En dat je er niet vanuit moet gaan dat je iemand kunt veranderen (soms wel jammer). En dat afwezigheid van vlinders in het begin helemaal niet negatief hoeft te zijn. En dat je niet per se op een bepaald type hoeft te vallen. En dat het okee is om te daten en dat je daar niet te hooggespannen verwachtingen van moet hebben.

En nu beweer ik dus al best lang dat ik ‘de ware’ onzin vind. Maar tegelijk lijkt het me een ramp om al die mythen los te laten. Ik bedoel, als je in liefde op het eerste gezicht (zo ongeveer) gelooft, is het best lastig om iemand die je al langer kent een kans te geven. Wel bizar hoor, want iemand kan voor de één liefde op het eerste gezicht zijn (voor iemand die er amper in gelooft, natuurlijk, zo gaat het meestal) en de ander, die er sterk in gelooft, vindt iemand niet meteen leuk (En die heilige overtuiging..o wreed lot).

Dat je iemand niet moet willen veranderen is iets wat ik mezelf altijd voorhoud. Maar zeg, met iemand afspreken zonder dat je er iets voor voelt of het idee hebt dat dat zou kunnen komen.. mwah. En de ware.. ik vind het een rotterm, maar dat komt vooral omdat anderen wel in de ware geloven (met de nodige consequenties). Maar ik kan me serieus niet voorstellen dat er ergens nog aardigere mensen rondlopen als ik iemand leuk vind, dus geloof ik er stiekem ook niet een beetje in?

(Dat zijn beperkende gedachten, echt waar! Ook al zijn ze misschien wel heel normaal en goed als je je ooit echt wilt binden aan iemand of als je aan iemand verbonden bent – het zal wel iets als vreemdgaan voorkomen, het is ook vervelend omdat je dus niet echt openstaat voor mensen en ze geen kans wilt geven, ook niet op momenten dat het beter is van wel. En maar cognitieve dissonantie wegpoetsen als je iemand heel aardig vindt en hij eigenlijk niet bij je past).

Afijn, ik ben wel benieuwd naar gedachten over de ware en over het loslaten van mythen,  want ik ontdek dus dat ik dat helemaal niet per se leuk vind en het weerstand oproept (maar tegelijk wel van anderen soort van verwacht dat ze dat doen, dus ik meet een beetje met twee maten). Relationship Science is in ieder geval best wel onromantisch, kwam ik een jaar geleden achter bij Interpersoonlijke Processen. In vrijwel elke relatie zou zoiets als een stormfase zitten waarin mensen moeten beslissen of ze ervoor of ervandoor gaan (letterlijk zo geciteerd door de docente). Dus. En daarna zou een relatie normaal worden.Dat zou kunnen in ieder geval.

Waar komen al die rare illusies dan vandaan en waarom is het zo moeilijk om ze los te laten? Misschien is dat de reden wel dat ik niet op datingsites pas. Je moet ze laten varen, die illusies – en o help, straks wordt iemand echt verliefd op je. En vanzelfsprekend is dat iemand die niet binnen je kadertjes van ‘die zou ik leuk kunnen vinden’ past. O, o, nu ik dit blogje typ ontdek ik pas wat een mythologie er ook in mijn hoofd zit. Rare ontdekking.