De sneeuw en ik.

Ik hou dus echt van sneeuw. Zaterdagochtend heb ik met m'n nichtje een eind gelopen - en het was sprookjesachtig. Alsof de hele wereld stukken mooier is als er maar sneeuw ligt. Ik kon ook haast een soort van euforisch gevoel niet onderdrukken toen die sneeuw nog naar beneden dwarrelde, vrijdag.

Ik weet niet of meer mensen dat hebben, maar ik heb het dus met beslagen ruiten ook altijd. Dat ik er het liefst iets op wil schrijven of tekenen. En dan het liefst hartjes omdat ik die tenminste kán tekenen - en om geen enkele andere reden. Maar daar dacht onze buurman anders over toen ik vrijdag de krant ging halen - die er nog niet was - en een paar hartjes op m'n autoruiten in de sneeuw tekende. Geen commentaar.

Ik vind het altijd prima te handelen als ze zeggen dat het weer gaat dooien 'want volgende week, dán wordt het pas echt koud en dan blijft het koud'. De weerman is mijn vriend, dan. En dan durf ik ook de gordijnen wel open te doen als ik het al hard hoor regenen - hoe moeilijk ik het ook vind om het geweldige sprookjeslandschap te zien verdrinken in een bui van hebikjoudaar. Sneeuwpoppen proberen moedig stand te houden. Dat soort visioenen. Maar ach, de weerman belooft dat het weer gaat sneeuwen en vriezen dus, wat geeft het. (Maar noem het woord 'dooi' niet te vaak, het heeft een vervelende bijklank).

En dan check je vol enthousiasme de weerberichten, want het wordt weer koud en..
het enige wat ze in de voorspelling hebben is een westenwind en een hoop regen en kou - maar niet die heerlijke tintelende vrieskou en ook geen sneeuw. Nu weet ik ook weer wat ik níet leuk vind aan de winter: kale bomen, regen, grijs, grijs, grijs en somberheid. O ja - en de westenwind. Kom zeg, oost is leuker. (Maar die wind zou wel stom zijn om naar mij te luisteren).