Het muziekstuk hiernaast werpt traumatische herinneringen bij me op. Mocht je auditief zijn ingesteld, het gaat om 'Reigen Seliger Geister' van Glück en het plaatje laat een fragment daaruit zien. (Mocht je het muziekstuk willen horen: link). Het zat eigenlijk zo: Toen ik twaalf was mocht ik, o hoera, op dwarsfluitles. Voor mij bestond er niets leukers en als een topautist kon ik ook de eerstvolgende drie jaar over niets anders praten. Vroeger, toen ik klein was en reeksen cd's met klassieke muziek kocht (kreeg) bij de Kruidvat wilde ik niets anders dan viool spelen, maar dat mocht niet. En jawel, toen ik in groep vier en vijf zat (ofzo) heb ik twee jaar blokfluitles gehad, maar ik mocht nooit oefenen thuis want mijn grote broers vonden het letterlijk 'kattengejank', zat ik daar in mijn eentje met de fluit en zo'n heerlijk oefenboekje op de gang zodat hun arme oren niet geteisterd werden door mijn gebalk op dat ding. (Misschien zei dat indertijd al iets over mijn muzikale kwaliteiten..). Toen ik twaalf was mocht ik dan eindelijk op dwarsfluitles.. en dat hebben ze geweten.
Toen ik vijftien was speelde ik bovenstaand stuk op een uitvoering. Dat was meteen het einde van mijn muzikale carrière-die-nooit-bestaan-heeft. Ik faalde jammerlijk ergens in dat stuk - niet omdat ik het ritme niet kon of de noten - met oefenen ging het best-, maar meer omdat ik gewoon een onbenul was in het hele fluitspelen en niet goed blies enzo en zo'n massa mensen doodeng vond. En zo ging ik af en heb ik nooit meer voor publiek gespeeld. Gelukkig in dat opzicht dat ik les had bij een gewone docent die niet aan examens en dergelijke deed.. ben nog tot mijn achttiende doorgegaan met lessen. En toen was het over. Ik had mijn examens gehaald, het was tijd voor rijlessen en studeren.. dus mijn fluit mocht vanaf dat moment gaan verstoffen, ergens in een hoekje.
En nu, achterliggende jaren telkens weer in de zomervakantie bedenk ik me dat ik wel weer op les zou willen. Vorig jaar had ik dat gevoel heel sterk, nu weer wat minder. Maar iedere keer ben ik dus wel weer als een malle aan het spelen en het klinkt nog steeds als een verkouden kat dus ik ga het niet aan iemand laten horen ofzo en zodra ik ook maar half het idee heb dat iemand het wél kan horen klinkt het al nergens meer naar. Maar hoe dan ook, ooit was ik muzikaal. (Of ik deed alsof).
Komt me een klein beetje bekend voor, in ieder geval wat betreft het voorspelen. Heeeel irritant waren die voorspeelavonden, verschrikkelijk dat iedereen naar je kijkt en luistert (ik speelde trouwens piano).
BeantwoordenVerwijderen