In de kerk.

Wauw. Soms lukt het je ineens uit het niets wél om een beetje te luisteren in de kerk.

(Nu eerst een verhaal tussen twee haakjes over mijn heerlijke aandachtigheid in de kerk. Meestal zit ik onderuitgezakt, eet wat snoepjes, vang af en toe wat op en droom verder hele luchtkastelen bij elkaar. Pas was dat zó erg dat de dominee na een sacrament een formuliergebed ging bidden - en ik dacht dus dat hij dat allang aan het doen was - en zo zat ik daar heerlijk te mediteren.. (ja foei) en ineens hoor ik hem zeggen dat hij overgaat tot het gebed. Tamelijk beschamend als je daar met je oogjes dicht al half hebt zitten slapen).

Wat geloven betreft: Er zijn drie soorten mensen. Mensen die continu zich dingen afvragen en twijfelen: wat wordt aangeduid met quest (misschien valt hier iedereen onder die niet per se gelooft?). Mensen die persoonlijk geloven - een relatie met God hebben noemen ze dat: dit wordt een intrinsiek geloof genoemd. Tot slot is er ook nog zoiets als een extrinsiek geloof, wat ik heel veel zie in de kerk waarin ik zit: Mensen 'geloven' in God, ze doen en laten een hoop dingen voor Hem, maar totaal niet uit liefde maar meer uit angst en eigenlijk is hun hele geloof vooral gebaseerd op het volgen van de regels.

Gisteren ging ik met broerlief mee naar de kerk. Een gezellig klein kerkje, in tegenstelling tot onze enorme tempel. De dominee aldaar zag het nut niet zo in van alle tradities en regels - natuurlijk konden ze waardevol zijn, maar als je dingen alleen maar doet omdat het moet.. nou.. wat heb je er dan aan? Hij preekte onder andere over hondjes en kwam met een verhaal wat ik weleens eerder gehoord had, maar wat er gisteren ineens best wel voor zorgde dat ik dacht: oeps. Slapen in de kerk is niet alles, maar huilen in de kerk staat wel héél erg overemotioneel. Nou, het verhaal. Dat ging over een jongetje wat bij een boer hondjes ging kijken en eigenlijk wilde hij er één kopen. Maar goed, eigenlijk had hij daar dus niet genoeg geld voor. Toen mocht hij even kijken van de boer. Vier schattige doddige hondjes kwamen eraangerend. En toen, in slow motion even later, een vijfde hondje, langzaam. En wat je niet zou verwachten: Het jongetje wil juist dát hondje hebben. De boer begrijpt daar natuurlijk niets van - zo'n hondje wordt niet oud en je kunt er niet mee rennen en spelen. Waarop het jongetje zijn broekspijp iets optilt en een constructie aan zijn been laat zien: hij wíl helemaal geen hondje wat kan rennen want "zo passen we precies bij elkaar". En dat was uiteindelijk ook wat de dominee verder zei. We kunnen wel een hoop rottigheid in ons leven hebben; nare dingen meemaken, slechte dingen doen - maar Jezus wil ons juist zó hebben 'we passen precies bij elkaar'. Jezus draagt de wonden van al onze ellende met zich mee.

Okee, genoeg gepreekt - en dat was ook niet zozeer m'n bedoeling. Stel dat ik dit op iemands blog zou lezen, dan zou ik denk ik mijn schouders ophalen en denken: je doet maar. Of: Fijn voor je. Maar toch was het op de één of andere manier indrukwekkend om te horen over een God die om je geeft en die niet figuurlijk gesproken zijn schouders ophaalt omdat Hij geen interesse in je heeft. Die boodschap had ik heel lang niet meer gehoord.

Overigens, toen de kerk uitwas zijn we onder de prachtigste regenboog sinds Noach (ha, overdreven vast wel) naar huis gereden. Was dat nou een knipoog?