Het grote tentamen, het nog grotere studieontwijkende gedrag & hyves.

Vroeger, toen ik nog onder de twintig was, nog geen psychologie studeerde en ik nog maar net een blog bijhield, was het een soort van sport om steeds weer een blog te schrijven met drie woorden als titel. Nu is dat niet helemaal gelukt vandaag, maar ik vind dat sommige tradities heel af en toe in ere mogen worden gehouden.

Gisteren was het grote tentamen - wat eigenlijk helemaal niet zo heel erg groot was. Godsdienstpsychologie. Met vrolijke meerkeuzevragen als 'als je bidt om genezing, is dat dan emotion-focused of problem-focused coping?'. (Ik vind het nog steeds stom dat dat een meerkeuzevraag was, omdat je voor alletwee de varianten wel wat kunt zeggen. Vanuit christelijk perspectief dan). Uiteindelijk toch gekozen voor emotion-focused, omdat bidden om genezing je emoties sowieso beïnvloedt. En dat bidden kan natuurlijk ook met het doel om verlichting in je gevoel te krijgen (zweef, zweef). Maar tegelijkertijd vind ik dat je ook heel erg probleem-gefocust bezig bent. Tsja. De strikvraag. Die eigenlijk niet meerkeuze had mogen zijn naar mijn nederige, bescheiden mening. Godsdienstpsychologie was trouwens wel een fijn vak. De nadruk lag achterlijk veel op psychodynamisch geneuzel (als Freud enzo) wat me totaal ontging, maar ik vond de sfeer fijn. Leuke mensen ontmoet. Les gehad in een gebouw in de binnenstad. (Stel je dan zo voor, je loopt van het station in een kwartiertje naar het gebouw - wat van pure vrolijkheid nog haast luikjes heeft ook - en wacht daar tot je college begint. Als je klaar bent loop je weer vrolijk terug). Heerlijkheid is dat, echt. Geen gedoe met jezelf een knakworstje in blik voelen in de stampvolle bussen. En dan het sfeertje, gewoon tussen het winkelend publiek doorwandelen. Mwah, dat mocht wel vaker gebeuren. (Goed. Ik verzwijg een klein nadeel. Geld gaat branden in je portemonnee als je iedere keer langs die leuke winkeltjes loopt..). Het vak was ook kleinschalig - wat bij psychologie wel anders is. Een docent. Een groep. Waarvan je aan het eind ook gewoon alle mensen wel van gezicht kent. Ja. Ik vond het wel leuk. Ook nog een verslag in elkaar geflanst zelfs, waarvan ik heus benieuwd ben hoe het uiteindelijk is geworden! Afijn. Dat was dus het tentamen van gisteren.

Overmorgen is mijn tweede tentamen. Social Neuroscience. De rol van de hersenen in sociaal gedrag (even een juichkreet laten horen, hoor!). Ik koos het vak vooral omdat het Engelstalig was - ook wel eens wijs om een vak in het Engels te volgen. En nu staat er achter me een map met artikelen en collegesheets te grijnzen. Me een schuldgevoel te bezorgen eigenlijk. Om aandacht te schreeuwen. (Ja ja, ik kom zo!).

Mijn laatste kopje van vandaag. Hyves. Goodbye Hyves. (Snif). Ik hield eigenlijk wel van hyves. Ik was nog geen zestien toen hyves begon en ik heb dus meer dan vijf jaar een account gehad. Vond het heerlijk om foto's te posten, reacties te krijgen, te krabbelen, dat soort dingen. Ook eigenlijk bijna al mijn vrienden waren wel actief op hyves, wat hyves nog leuker maakte. Ik ben zelfs via hyves bevriend geraakt met filosofie-klasgenootje Marieke. Dus. Allemaal leuke dingen. Goed voor elkaar. Wat ze ineens gingen veranderen bij hyves weet ik niet. Wel weet ik dat mijn vriendenaantal drastisch daalt omdat veel mensen ermee gestopt zijn. Dat de voorpagina gevuld is met nonsens. Met nieuws (wat me vaak niet interesseert). Polls (mateloos irritant). En dan heb je ook nog de plaatsgenootjes die hyves vooral demonstreren als middel van liefdesuitingen - laat ik de leeftijdsgenootjes met minstens twee kinderen niet vergeten. Maar goed. Dat laatste was nog te negeren. Maar aangezien alles wat op de voorpagina stond oud nieuws was. En niemand meer krabbelde of reageerde. Heb ik vanmorgen met pijn in mijn hart mijn zo'n beetje zes jaar hyves-ervaring uitgewist. En nu dus maar feestboeken. En niet meer doen wat ik nog steeds wil doen. Als ik facebook heb gezien even op hyves spieken. Dan zit ik al in het webadressenbalkje en heb al bijna het hyv.. gedeelte getypt. Maar nee. Dat is voorbij.