Gisternacht. Ik kon niet slapen. Het bijbehorende symptoom is trek. Allesoverheersende trek. Dus op blote voeten sloop ik naar beneden, pakte de laatste voorraad karamelpepernoten en kroop mijn bed weer in. Met pepernoten. Toen het symptoom trek een beetje bestreden was ging ik een poging doen om te slapen. Tot ineens een gekrijs losbarstte. Ik dacht aan huilende buurkindertjes. Maar die zouden dan in één nacht wel enorm hard hebben leren huilen. Toen was mijn eerste gedachte dat het de kat zou kunnen zijn. Dus. Ik loop langs het dakraam en hoor nog meer gejammer. Beneden gekomen tref ik het volgende aan. Mijn kat. Een plumeau-staart. Een zwarte kat die zit te glimlachen op de stoep. Met zijn kop naar het glazen raampje onderin de deur schrijdt. Mijn kat die dat ontwaart (luid mauwend natuurlijk) en vol vaart met z'n kop tegen het glas duikt. Inbrekers? Okee. Honden? Nah. Maar katten? Die jaag je natuurlijk met gevaar voor eigen leven weg. Zelfs als je gescheiden bent door glas. (Als je wilt weten hoe het afliep: uiteindelijk is de dikke zwarte door ons weggejaagd, zodat ook onze katlief weer rustig werd). Soms zijn katten 's nachts niet zo relax.
Vannacht. Ik kon niet slapen. Soms ben je te druk in je hoofd. Had ook best wel hoofdpijn (tentamens zijn niet relax). Dus. (Ik houd wel van dus, al is het wetenschappelijk niet verantwoord, evenals waarom). Ik loop mijn bed uit en denk, wat ligt daar voor zwarts in mijn stoeltje. Zou het poes zijn? (Nu moet je weten, het beest slaapt 's zomers veel op mijn kamer, maar zodra de temperaturen iets lager uitvallen is dat te koud en blieft madam mijn kamer niet). Ik loop naar het stoeltje toe (nog steeds in de verwachting dat het een stapel hemden ofzo was). Totdat de stapel hemden ineens mrauw zei toen ik per ongeluk een kattenkop aaide. Als er iets fijn is, is het wel zo'n kattenbeest wat op jouw slaapkamer gezellig bij je ligt.
De voor en nadelen van het kat-hebben dus :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten