Ik huilde twee weken toen we van het huis van mijn jeugd (om het maar een sentimentele benaming te geven) drie meter naar voren verhuisden naar een nieuw gebouwd huis.
Ik hoop en duim dat ik mijn psychologenkamertje (mét cactussen, muntplant, gehaakte beesten, posters en omdenkenkaartjes) niet af hoef te staan aan iemand anders.
Ik krijg een rare kriebel in mijn buik als ik in mijn auto rijd. Dat is ook deels dat gevoel van 'alles bij het oude willen houden' maar deels is het ook een soort van medelijden omdat ik morgen toch écht een andere auto krijg. Als mijn empathie teveel de overhand dreigt te krijgen, denk ik aan de rode lampjes. De verwarming die niet uit wil. Het rechterwiel wat telkens tegen het spatbord aankomt. Op die manier probeer ik te dealen met het idee dat mijn autootje morgen niet meer van mij is.
 |
| Poging tot heel moeilijk kijken. |
 |
| Nou ja, die foto heb ik dan tenminste nog. |
Je nieuwe autootje went vast heel snel en dan ben je gauw gewend aan je nieuwe maatje.
BeantwoordenVerwijderenSoms moet je afscheid nemen van iets wat was... maar de herinnering blijft.