Geluk.

Ik voel me gelukkig, maar soms ook niet.

(En wat is nou gevoel).

Op die momenten dat ik mijn cliënten behandel of heb behandeld en zie dat ze stappen vooruit maken, dat ze inzichten krijgen, dat ze dingen durven delen en dat ze durven huilen. Op die momenten dat ik met collega's lunch en hoor dat iedereen weleens ergens tegenaan loopt. Op die momenten dat ik anderen vertel over mijn werk en veel te lang doorpraat. Dan, dán ben ik gelukkig.

Het schijnt bij mij zo te werken dat ik iets nodig heb om gelukkig van te worden. Zoals het fluitspelen vroeger en mijn werk nu. Is dat een vorm van identiteitscrisis? Ik heb geen idee. Ik merk wel dat ik meer vertrouwen in mezelf krijg door het werk wat ik doe.

Maar soms voel ik me dus ook echt niet blij. Ik vertel mezelf dan dat gevoel maar gevoel is en dat ik er niet zoveel waarde aan moet hechten. Ik zou de wereld op zijn kop kunnen zetten omdat ik iets specifieks voel. Ik zou vriendschappen kunnen verbreken vanwege gevoel. Ik zou veel kunnen voelen en dan zou dat nog geen graadmeter kunnen zijn voor succes. Misschien wel juist niet zelfs. Omdat gevoel iets geks is.

Geluk dus. Wat er soms is en soms ook niet.