Welke problemen je beter niet kunt hebben en waarom.

Als je depressief bent (somber bent, nergens zin in hebt, veranderde eetlust hebt, moeite met je geheugen en concentratie hebt, denkt aan de dood, veel slaapt – ik probeer even wat DSM-criteria uit m’n hoofd op te lepelen en ik ben niet zo volledig geloof ik) kun je naar de psycholoog gaan. Dat hoef je dan niet zelf te betalen. Daar zijn verzekeringen voor. 

Als je daarentegen jezelf kapot gewerkt hebt en je gaat naar de psycholoog, dan heb pech. Burn-out is een mooie diagnose (niet aanwezig in de DSM overigens) die de verzekering niet vergoedt. Als je de tijd had om jezelf kapot te werken en daar geld mee te verdienen, heb je ook wel het geld om de psycholoog te betalen. (Of beter: teveel mensen werken zich kapot en dat kost de verzekering teveel geld, dus vergoeden we het niet).

Hetzelfde geldt wanneer je aanpassingsproblemen hebt na een moeilijke gebeurtenis. Dat kan een verhuizing zijn, maar ook iets groters. Ergers. Als iemand moeite heeft om de dood van een dierbare te verwerken, moet de psycholoog puzzelen. Want welke diagnose geven we meneer X.? Als hij getraumatiseerd is, krijgt hij de behandeling vergoed (want de psycholoog kan er een mooie posttraumatische-stressstoornis van maken). Is hij gewoon verdrietig? Dan kan de psycholoog uitvragen of hij depressief is. Misschien wel. Dan zou hij de behandeling vergoed kunnen krijgen. Maar rouw? Nee joh. Komt veel te veel voor.

Als twee mensen (A. en B. Vooruit. Omdat het zo origineel is) elkaar ooit lief vonden maar nu niet meer en willen leren elkaar weer lief te vinden, dan hebben ze ook pech. Als A. daarbij gediagnosticeerd wordt met een stevige psychische stoornis, hebben ze ‘geluk’.

Alle problemen waarbij hulp niet vergoed wordt, vind je hier op een rijtje: Link. 

Het is natuurlijk behoorlijk maf. Alsof je blij bent dat je iets mankeert en dus naar de psycholoog gaat en alsof iets wat in je hoofd niet (goed) functioneert niet ECHT IETS is waar je ECHT last van hebt. 

Wat doen psychologen in reactie hierop?

De één houdt de diagnose keurig zoals hij moet zijn. “Mevrouw, u heeft een aanpassingsstoornis. Dit wordt niet vergoed door de verzekering”. Mevrouw krijgt in ieder geval de diagnose zoals hij moet zijn.

De ander past de diagnose ietsje aan. Bij wat pijn en psychische klachten kun je de ‘ongedifferentiëerde somatoforme stoornis*’ diagnosticeren. “Mevrouw, eigenlijk heeft u het niet, maar we doen het maar even zo voor de verzekering!”

Buiten dat ik vind dat psychologen soms behoorlijk hoge tarieven hanteren die wel degelijk een drempel kunnen zijn om in therapie te gaan, vind ik het ook te erg voor woorden dat de verzekering bepaalt met welke stoornissen of problemen je maar rond moet blijven lopen, omdat je ze anders teveel kost. (En let op: juist de problemen die veel voorkomen worden niet vergoed).

-

Ik weet niet of de ongedifferentiëerde somatoforme stoornis ook in 2015 nog vergoed wordt.

Bovengenoemd stuk gaat over de basisverzekering.