Vriendschap (gedachten).

Vriendschappen maken het leven de moeite waard. Vind je niet? Wat ik er zo mooi aan vind is dat je ontdekt dat je van dezelfde dingen houdt en dat je bij vrienden jezelf mag zijn. Ook als dat je niet zo gezellige, door hormonen geteisterde, chagrijnige zelf is. Daarnaast zijn vrienden vaak degenen waarbij je terecht kunt als het niet zo goed met je gaat en met wie je het als eerste wilt delen als er iets moois is gebeurd. En vrienden moedigen je aan om een betere versie van jezelf te worden. Ja. Ik hou ervan om vrienden te hebben.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit dingen verkeerd doe. In het verleden had ik de neiging om teveel afhankelijk te zijn van vriendinnen. Omdat ik weet dat ik dat deed (en omdat het geen positief effect heeft op de relaties onderling) probeer ik dat niet meer te zijn, maar daardoor word ik weer te afwachtend af en toe.

Ik hecht dus veel waarde aan de vriendschappen die ik heb en ik zou ze voor geen goud kwijt willen. 

Wat ik wel bizar vind is dat vrienden in periodes komen en gaan. Deze week las ik oude brieven en mails van vroegere klasgenoten en het is wel raar dat je jarenlang bevriend bent met mensen en ze tegenwoordig niet alleen nooit meer ziet, maar dat je ook al jaren niet meer schrijft of mailt. Dit is geen verwijt. Ik ben blij met de vrienden die ik nu heb. Degenen die dat niet meer zijn, zullen waarschijnlijk ook blij zijn met de vrienden die zij hebben. In dat opzicht is het goed. Maar ik vraag me wel af wat maakt dat mensen die jarenlang close met elkaar zijn, dat later niet meer zijn. 

Ik heb weleens in een vriendschap gemerkt dat interesses en overtuigingen verder uit elkaar begonnen te liggen. Dat zorgde voor botsingen.  Wat een verklaring kan zijn voor verloren vriendschappen. Vroeger was ik meer dan nu van mening dat je in vriendschappen op dezelfde manier moet denken. Nu denk ik dat verschillende meningen en zienswijzen een vriendschap juist waarde kunnen geven.

Ik heb ook weleens gemerkt dat je af wilde spreken met mensen en dat ‘ze zouden laten weten wanneer’ maar ze lieten het nooit weten. Ik bleef het vragen. Later. Zeiden ze. Maar later kwam nooit. Opnieuw: dit is geen verwijt. Maar het is raar hoe vriendschappen als een flakkerend kaarsje uit kunnen gaan. Vanuit anderen. Misschien was ik er niet zo voor hen als zij voor mij. Maar ook vanuit mezelf (o ja, ik heb het ook wel gedaan. Niet omdat ik mensen niet meer aardig vond, maar misschien wel omdat we niet meer zo op elkaar leken als toen we elkaar leerden kennen). 

Eigenlijk is dit pijnlijk hè? Ik hecht nu veel meer waarde aan vriendschappen dan vroeger. Misschien was het toen vooral een middel om mezelf beter te voelen. Vriendschappen leveren dat nu natuurlijk nog steeds op. Het voelt goed om bij anderen te zijn. Maar het is ook goed om te proberen anderen te begrijpen en er voor hen te zijn. En op die manier kun je vriendschappen in stand houden zonder ze te laten uitgaan of uitdoven.