Blijheid en Dromen.

Veel mensen bloggen om anderen iets over hun leven te laten zien. Op veel blogs wordt geschreven over de goede dingen in dit leven: recepten, boeken, DIYS.. allemaal (kleine) dingen waar mensen blij van worden.

Het is iets wat ik het moeten leren: blij zijn met kleine dingen. Ik schrijf al bijna twee jaar in een 'Positief Dagboek' om op die manier stil te staan bij alles wat een beetje goed en mooi is. Soms is dat heel belangrijk in deze wereld waar veel slechte dingen gebeuren.

Wat ik goed en mooi vind, kun je allemaal lezen aan de rechterkant (ik hou van..). Als je mijn blog vaker hebt gelezen, weet je wel een beetje wat ik leuk vind en waar ik blij van word. Waar ik van droom heb ik beschreven onder het kopje 'Woodcricket'.

Zojuist at ik een mandarijntje (eentje die wel te eten was) en dronk Chai Green Tea en dacht na over mijn blog. Wat is leuk? Toen ineens dacht ik: er zijn zoveel kleine en grote dingen waar mensen blij van worden. Die heeft iedereen.

Dus mijn idee is het volgende:
- Schrijf een (korte) blog over datgene waar je blij of gelukkig van wordt. Schrijf daarnaast (als je wilt) over een droom. Dat mag een droom voor jezelf zijn, dat mag een droom voor de wereld zijn: alles is goed. Stuur gerust plaatjes mee (maar die moeten dan wel zelfgemaakt zijn, omdat ik geen zin heb in gezeur over auteursrechten).
- Mail die blog naar grasshopperandants@gmail.com. Vermeld daarbij je naam/pseudoniem en eventuele website.
- Ik post hem op deze blog, mét je naam en website. Misschien kan het een serie van geluksmomentjes worden?

Je hoeft me niet te kennen om mee te doen. Je hoeft ook geen blogger te zijn. Wel vind ik het belangrijk dat de tekst respectvol is (en zonder vloeken). Ik geef mezelf het recht om teksten te weigeren en aan te passen (alleen op het gebied van spelling).

Idee?

Antropomorf. Hoe-heet-us.

Hoeheetus is geen woord, maar het is iets wat we [in onze omgeving] vaak gebruiken als we niet op een woord kunnen komen. Je zou kunnen zeggen: Hoe heet het ook alweer?

Antropomorf. Hoe heet het ook alweer? Nou: antropo [spiek op google] morfisme. Het is een zo ingewikkeld woord dat de gratis van Dale (wát heb jij geen echte, papieren?* Kop dicht!) weigert me de betekenis te laten zien. (Had je het niet verkeerd getypt? Heeft iemand je weleens pootjegehaakt? Expres?). 

En, waar wil je heen met deze blog?

[censuur]

Ik wilde eigenlijk vertellen dat ik soms medelijden heb met dingen. Dat ik het zielig vind voor mijn oude telefoon (uit 2009) dat ik nu een smartphone heb (met instagram, whatsapp en e-mail). Ik wilde bijna een extra SIM-kaart kopen om hem het gevoel te geven dat hij nog wel waardevol is. Tot ik ontdekte dat hij ook zonder SIM goed genoeg werkt om te kunnen blijven fungeren als mijn wekker.. (Ja. Ik zeg in sollicitatiebrieven dat ik empathisch ben, maar in welke mate kan ik beter achterwege laten).

Afgelopen weken hebben we hier thuis de boel behoorlijk opgeruimd. Schoolspullen, lampen, mokken. Veel spullen gaan naar het Oud Papier of naar de Kringloop. Soms vind ik dan ook ineens een beeldje. Een snoezig katje wat ik ooit bij een rommelmarkt van weggooien heb gered want een katje in stukken gooien doet pijn. En nog een kat – een beetje vergelijkbaar – die altijd met wijze blik op mijn slaapkamer stond. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te gooien. Want kapot. Dat maak je een beeldjesdier niet.

Antropomorfisme betekent dat ‘van menselijke gedaante’. Het kan beteken dat je dieren als mensen tekent (denk aan Donald Duck die kleren draagt en praat). Het kan ook betekenen dat je empathie ervaart bij je arme oude mobiel uit 2009 en bij de kattenbeeldjes uit het verleden.

-
*Ik hou van andere blogs. Eén van de blogs die ik al langere tijd volg is deze. Wat dat te maken heeft met het sterretje in mijn verhaal kun je ontdekken als je haar blog leest.

Boeken van vroeger.

Hoewel de zolder inmiddels is opgeruimd (en ik dus de meeste van mijn spullen wel georganiseerd heb), ontdekte ik in een mandje in de kamer een paar boeken waar ik als kind best wel dol op was. Je hoeft sommige van die boeken maar weer open te slaan om weer te denken dat je zes bent - en dat je wordt voorgelezen voordat je gaat slapen. Welke boeken las jij als kind?

Leestip: De koffer van mevrouw Sinclair.

Misschien is het wel een goed idee. Eens in de zoveel tijd een boek beschrijven wat ik heb gelezen (en wat ik mooi vond). Ik bedoel: leestips zijn altijd welkom, toch? (Dit is een hint. Ik hou van leestips - omdat ik dan weer weet welke boeken ik moet reserveren bij de bieb).

Het boek 'de koffer van mevrouw Sinclair' is zo'n boek wat je het liefst non-stop doorleest totdat je het uit hebt. Natuurlijk heb je dan spijt dat je zo snel gelezen hebt - want de laatste bladzijde van het boek betekent dat je de wondere wereld van het boek - helaas - alweer moest verlaten.

In dit boek lopen twee verhalen door elkaar heen. Enerzijds is daar Roberta. Zij werkt in een boekenwinkel (wat een geweldige baan lijkt me dat) en ze spaart de brieven en kaarten die ze in tweedehands boeken vindt. In één van de boeken (een tweedehands boek wat van haar oma vandaan komt) vindt ze een mysterieuze brief die aan haar oma gericht is.

Anderzijds is daar ook de oma van Roberta: Dorothy, die ook wel Dorothea wordt genoemd. Het verhaal zoomt telkens terug naar haar leven tijdens de Tweede Wereldoorlog (in Engeland). Over een romance. Over..

Ach weet je. Lees het verhaal zelf. Het leest lekker weg. Is mooi.
(Soms vind ik wel dat er wat minder vloeken in boeken zouden mogen staan. Maar dat is dan mijn - christelijke - puntje van kritiek).

Fijne liedjes.

Op een sombere (regenachtige) vrijdagmiddag zijn een paar liedjes waar je blij van wordt wel fijn. Okee. Ik weet ook dat de meeste mensen geen liedjes luisteren op andermans blog. Het voordeel van de liedjes bloggen is dat ik ze dan zelf weer even makkelijk terug kan vinden :-). Enjoy (als je wel zin hebt in twee stuiterliedjes).

Ik hou van wraps.

Wraps. Ongekende mogelijkheden tot variatie.

We zijn hier thuis vanaf deze week begonnen met een 'eetrooster'. Dat houdt simpelweg in dat we een planning hebben van wat we per dag eten. Ideaal, want op deze manier is het prima om maar één keer in de week boodschappen te doen.

Dit terzijde natuurlijk, want de wraps zijn waar deze blog over gaat. Ik wist dat ik wraps wilde maken en ook dat ik kip, sla, paprika en ui wilde gebruiken. Maar gewoon kip is een beetje saai, dus ik zocht naar een marinade. Die vond ik hier. Omdat ik niet alle ingrediënten bij de hand had, heb ik het recept iets aangepast. Alle ingrediënten zijn dik gedrukt.

Allereerst heb je kip nodig. Voor 375 gram kip gebruikte ik:
- 3 eetlepels ketjap
- 2 eetlepels citroensap
- 1 eetlepel zonnebloemolie
- 1 teentje knoflook
- 1 centimeter gemberwortel
- Snufje chili
- Snufje komijn
- 2 tl. bruine suiker

Twee uur lang liet ik de kip marineren in het hierboven genoemde mengsel, waarna het tijd was om te gaan bakken. Ik bakte de kip (mét de marinade). Ik strooide wat sesamzaad over het vlees heen. Om een tikkeltje een gebonden saus te krijgen, voegde ik een halve eetlepel maïzena toe. In een andere pan brutselde ik paprika en ui (een tip: laat paprika bakken tot ze zacht is: jum!).

Om het gerecht af te maken, vul je tortilla's met het bovengenoemde mengsel én sla.

 

Waarom je normaler bent dan je denkt.

Ik heb dat zo vaak. Dan heb ik al vol ijver mijn sleutel uit m'n tas gehaald (omdat sleutels altijd heel goed kwijt kunnen raken en je dan een poos in de kou in het donker bij je auto staat te zoeken waar die verdraaide sleutels nou toch zijn gebleven). En dán. Dan kom ik het rioolputje tegen.
Er gaat geen rioolputje voorbij of ik zie mijn sleutels erin verdwijnen en mezelf jankend over het putje leunen om met een takje te proberen mijn sleutels uit de drab te vissen.

Nu kun je denken: Je bent gek.
Hartstikke gek.

Maar het doel van deze blog is dus juist om aan te tonen dat heel veel mensen heel veel obsessies hebben. Helaas staat mijn sleutel-rioolputje-obsessie niet vermeld in de lijst met 'obsessies die voorkomen bij normale mensen'. Nee. Maar wel de volgende:
- De impuls om ergens tegenaan te botsen als je autorijdt.
- Impuls om van het perron te springen wanneer er een trein aankomt.
Volgens mij zijn dat obsessies die mensen niet snel toe zullen geven (want straks denken ze dat je hartstikke suïcidaal bent) maar volgens het behandelprotocol bij de obsessieve-compulsieve stoornis zijn dit obsessies die 'normale' mensen kunnen hebben. Ook de impuls om iemand te slaan of kwaad te doen komt verschillende keren terug in het rijtje.

Hm. Zelfs mijn 'ik-heb-zin-om-pootje-te-haken-als-kleine-kinderen-irritant-hard-voorbij-komen-rennen-impuls' is normaal.

Disclaimer: Natuurlijk kunnen bepaalde obsessies wel ziekelijk zijn. Ik wilde alleen aantonen dat veel obsessies gewoon door 'normale mensen', zonder stoornis, worden gerapporteerd en dat ze meer voorkomen dan je denkt. Ga dus niet op basis van deze blog denken dat je wel of niet iets hebt. Ik ontleen de genoemde voorbeelden aan het boek 'Protocollaire behandelingen voor volwassenen met psychische klachten' van Keijsers, van Minnen en Hoogduin (2011).

Mocht je je vervelen en dit onderwerp wel leuk vinden: In februari 2012 schreef ik samen met een vriendin een brief aan de neurotische tics. 
  

De tegenstrijdigheid van verlatingsangst.

"Zo. Vraag je. Sinds wanneer ben jij relatietherapeut?"
"Sinds nooit. En ik wil het niet meer worden ook."
"Wilde je dat ooit wel dan?"
"Ik heb het overwogen. Maar ik mis het overwicht om veertigplussers die rollend over de grond van het vechten naar binnen komen weer uit elkaar te halen en ze óók nog eens te leren dat ze elkaar maar weer lief moeten vinden".
 -
Verlatingsangst. Iets wat dus in relaties voor kan komen. Niet alleen in 'we houden van elkaar en samen kunnen we de hele wereld aan en daar hebben we jou niet voor nodig 'relaties. Ook in vriendschappen. In verhoudingen binnen families. Bij kinderen.
Ja. Misschien is verlatingsangst bij kinderen nog wel het meest bekend. Toch gaat deze blog vooral over verlatingsangst bij volwassenen. De angst die ervoor kan zorgen dat je al roepend achter je iemand aanrent: "Heeeeeeeeeenk! Laat me niet alleen"

Natuurlijk is het leuk om grapjes te maken. Ik denk zelfs dat het nodig is. Tegelijkertijd kan verlatingsangst een heel nare zwarte of grijze bril zijn waardoor je naar de wereld kijkt. Verlatingsangst kan de angst zijn dat een belangrijke ander ervoor kiest niet meer met je om te gaan. Het kan de angst zijn dat er op relationeel vlak iets gebeurt, zodat de ander uit je leven verdwijnt. Het kan ook de angst zijn dat iemand ziek wordt, verandert of overlijdt. Iets waardoor iemand er niet meer voor je kan zijn. Het heeft dus niet specifiek met liefdesrelaties te maken (al is het daarin wel vaak het meest zichtbaar).

Ik vind schematherapie heel erg interessant. Dit is een therapie die behoorlijk effectief is bij onder andere een borderline persoonlijkheidsstoornis. Nu kan verlatingsangst ook bij die stoornis een grote rol spelen (vandaar de intense woede die mensen kunnen ervaren als belangrijke anderen hen dreigen te verlaten). Eén van de schema's die in deze therapievorm aan de orde kan komen is dan ook het schema verlatingsangst. Ik geloof niet dat je per se een stoornis moet hebben om verlatingsangst te hebben. Het kan er dus wel een onderdeel van zijn. Meestal heeft die angst trouwens ook een reden: je hebt, ergens in je leven, geleerd dat iemand die belangrijk voor je was er niet (meer) voor je kon zijn.

Verlatingsangst kan zich op verschillende manieren uiten. Je kunt inderdaad heel hard "Heeeeeeeeeeeeeenk! Laat me niet alleen" roepen. Maar je kunt ook zeggen: "Sorry Henk, ik vind het wel genoeg zo" (want als jij Henk in de steek laat, doet Henk het jou niet).

Verder is - hoe rot het ook klinkt - verlatingsangst iets wat vaak een ongewenst effect heeft.
Geroep (hardop of juist alleen door lichaamstaal) om niet in de steek gelaten te worden kan weer angst bij iemand anders oproepen (brr - wat ben je krampachtig) waarbij iemand weerstand kan laten zien (wat weer tot nog meer verlatingsangst leidt). Dát is de tegenstrijdigheid die ik wilde benoemen. Bovendien, als je zelf mensen in de steek laat uit angst..  nou.. je creëert ergens dus precies datgene waar je bang voor bent: alleen zijn.

Het realiseren dat verlatingsangst een 'bril' is waarmee je naar de wereld kijkt is iets wat je kan helpen om gedachten te identificeren als behorend bij verlatingsangst - en dus misschien wel jouw werkelijkheid, maar niet dé werkelijkheid. Als je meer wilt lezen over verlatingsangst (en hoe daarmee om te gaan) dan is deze link een aanrader.

Eigenwijs? Ik?

Ik moest zo hard lachen toen ik dit filmpje gisteren zag. Daarom ging ik hem maar delen met iedereen die het wilde zien (en ook met iedereen die het niet wilde zien, natuurlijk). Ik begrijp meteen weer waarom katten zo ontzettend leuk zijn. (En volgens mij vele mensen met mij, want ik heb het filmpje al vaak voorbij zien komen op facebook).

Mythen en wetenschap.

Na al die jaren van studie (die dus –snif- zo goed als voorbij zijn) besef ik heel goed dat veel wetenschap uitgaat van feiten. Dat we toetsen en toetsen tot we erbij neervallen en dat je kennis aan kunt duiden met het begrip paradigma. Dat paradigma’s kunnen veranderen. Dat kennis falsifiëerbaar moet zijn (toets het en ontdek dat het niet waar is). Ik denk dat wetenschap een goede manier is om kennis uit te breiden. Immers, je baseert wat je doet op feiten en je kiest (bijvoorbeeld in de psychologie) datgene wat het beste werkt. 

Toch denk ik dat wetenschap ook overgewaardeerd kan worden. Zeker: negeer de feiten niet. Maar in de eerste plaats bestaat wetenschap ook uit theorieën die niet altijd getoetst kunnen worden. In Nederland vinden we Freud bijvoorbeeld bull-shit (correctie: sommige mensen in Nederland vinden dat). Maar bepaalde ideeën in de psychologie zijn wél gebaseerd op zijn theorieën. Ten tweede geloof ik ook dat we aannames doen om wetenschap te kunnen bedrijven. Dat is niet erg: het hele leven bestaat uit aannames. Sommige aannames zijn in de wetenschap noodzakelijk. Andere zijn not done (zie je dan ook een Engels dametje met krulhaar en een kopje thee in haar hand voor je?).

Gisteren ging ik naar een lezing over verhalen, mythen, natuur.. het was een ontzettend boeiende lezing waarin de Westerse visie op natuur werd vergeleken met die van mensen in Afrikaanse landen. Wat in zo’n lezing sterk naar voren komt is dat de ‘Afrikaanse visie’ (laat ik het even zo noemen) waarin soms sprake is van veel bijgeloof wordt gezien als ondergeschikt aan de Westerse. Dat voelt voor ons als heel erg waar: zo voelt het waarschijnlijker dat er een natuurlijke verklaring is voor een ramp dan een verklaring die uitgaat van geesten. Tegelijkertijd vraag ik me soms af of we niet te één-dimensionaal denken in onze cultuur. Begrijp me niet verkeerd: wetenschap kan zich (meestal) niet bezighouden met verklaringen die niet waarneembaar of toetsbaar zijn. In dat opzicht denk ik ook dat het goed is dat wetenschap zich niet bezighoudt met het waarheidsgehalte of het toetsbare van deze mythen. Toch kunnen deze mythen wel worden ingezet (wat ook gebeurt). Bijvoorbeeld om mensen te leren hoe ze met de natuur om moeten gaan.

Het simpele feit dat mythen in de hoofden van de mensen bestaan: maakt dat ze niet ook reëel? In een andere dimensie weliswaar: de-werkelijkheid-in-onze-hoofden-die-voor-ieder-mens-verschilt. Zijn mythen alleen verklaringen die mensen verzinnen omdat ze ‘daar nu eenmaal behoefte aan hebben?’. Onze neiging is om dat te zeggen. Maar wat als mythen een afspiegeling zijn van een andere werkelijkheid? Ik zeg niet dat dit zo is (en als het zo is: dan vast niet alle mythen) maar het zou kunnen (alleen niet volgens onze één-dimensionale manier van denken).

Waarom denken we altijd dat onze Westerse manier  van denken altijd alleen juist is? Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ervoor om te toetsen. Ik ben ervoor om datgene toe te passen wat het  beste werkt. Ik denk zelfs dat wetenschap waardevol is omdat het niet alleen inzichten oplevert, maar ook een zekere consensus: er zijn feiten waar we het allemaal over eens zijn. Die consensus is nodig, omdat het anders moeilijk wordt om afspraken te maken.

Maar volgens mij is wetenschap ook een visie die niet alles kan verklaren omdat simpelweg niet alles te toetsen is.

-

Zie ook de blog over waarheid.

Moet je van jezelf houden voordat je van iemand anders kunt houden?

Waarom zou ik ook schrijven over iets wat makkelijk is, als ik ook over een wat lastiger onderwerp kan schrijven? Liefde voor jezelf. Liefde voor de ander. Het is wel de ultieme week nu om daarover te schrijven :).

Liefde voor jezelf. Iets wat je op verschillende manieren kunt opvatten. Mensen kunnen een intense zelfhaat voelen. Ze denken bijvoorbeeld dat ze lelijk zijn, of stom, of ze vinden dat ze fouten maken die ze niet mogen maken. Ze kunnen ook vinden dat zij totaal niet leuk zijn in gezelschap. Liefde voor jezelf kan betekenen dat je wel tevreden bent met jezelf. Misschien weeg je wat meer? Maakt niet uit – want je ogen zijn zo mooi en je bent zo gezellig. Misschien ben je wat verlegen – maar ook dat is niet erg, want anderen zien er de charme wel van in. Bij deze vorm van liefde hoort tevredenheid met wie je bent – al is het nooit verkeerd om te streven naar een betere versie van jezelf. 

Liefde voor jezelf kan ook betekenen dat je jezelf heel belangrijk vindt en je nogal egoïstisch gedraagt. “Breng m’n pantoffels, kook, zwoeg, zweet!” Vaak is dit geen echte liefde, maar een manier van omgaan met zelfhaat. Overschreeuw die zogenaamde stemmetjes.

Maar nu liefde voor de ander. Moet je van jezelf houden voordat je van iemand anders kunt houden?

Laat ik het zo formuleren: Is het verstandig om iets met iemand te beginnen als je niet van jezelf houdt? Soms denk ik ja. Soms denk ik nee. Het formuleren van een uiteindelijke conclusie laat ik aan de lezer over. 

Nee. Want: In de eerste plaats is het lastig om überhaupt iemand te vinden die het geen bal kan schelen dat je niet gezond zelfverzekerd de wereld inkijkt. Daarnaast is, volgens mij, het gevaar van negatief over jezelf denken dat je je identiteit in iemand anders kunt zoeken. Kunt denken ‘als ik bij X hoor, dan ben ik leuk’. Maar X is leuk. Niet jij omdat je X hebt veroverd. Bovendien kun je niet telkens ‘hmpf. Dat is vast een grap’ denken als X iets aardigs tegen je zegt. X blijft dan niet aan het complimentjes geven.

Ja. Want: Soms kan liefde van een ander voor jou je laten ontdekken dat je écht wel waardevol bent. Als het zaadje van een plantje wat water krijgt en licht, kun je uitgroeien tot een geweldig mooie bloem – die weer voor nóg meer bloemen zorgt.  Als het maar de liefde van de ander is die dit teweegbrengt. De grens met ‘gevaarlijk’ is wel flinterdun: relaties moeten geen wondermiddel worden om je ego op te lappen. Maar warmte en armen kunnen heel veel bewerkstelligen.

  

Ik zou geen conclusies trekken. Wel kan ik dit zeggen: als je iets met iemand begint omdát je er beter van wilt worden - is denk ik geen goede keuze. Als je iets met iemand begint (terwijl je dus weet dat je niet positief over jezelf denkt) omdat je van die persoon houdt (echt. houdt!) dan zou het goed moeten komen. Toch? Ik denk dus eigenlijk wel dat je van iemand anders kunt houden als je niet van jezelf houdt. Maar ook dat een beetje voorzichtigheid wel gewenst is. Wat denk jij?

En altijd viel de sneeuw..

..de hele winter lang. Zoals in het liedje van Elly en Rikkert. Was het maar waar. Toch is er nu eindelijk sneeuw om van te genieten en dat is ook precies wat je moet doen als je tijd hebt. Zojuist ben ik met dikke jas, regenlaarzen, sjaal en handschoenen richting het bos gegaan om wat sneeuwfoto's te maken. Om het 'betoverde land achter de kleerkast' te ervaren, zonder dat je bang hoeft te zijn om een rinkelende arreslee mét heks tegen te komen. Het was bewolkt en sneeuwde zelfs een beetje, waardoor het leek alsof alle foto's zwart/wit waren. Af en toe kwam ik hoefafdrukken tegen (brr, straks loop ik een zwijn tegen het lijf). En toen ik thuis kwam was het tijd voor winterwonderlandcake én een kop Chai Thee. Gewoon omdat het lekker is en omdat het kan. Ziehier wat foto's - een beetje een allegaartje omdat ik het leuk vond te klooien met wat bewerkingsprogramma's.

Vriendschap (gedachten).

Vriendschappen maken het leven de moeite waard. Vind je niet? Wat ik er zo mooi aan vind is dat je ontdekt dat je van dezelfde dingen houdt en dat je bij vrienden jezelf mag zijn. Ook als dat je niet zo gezellige, door hormonen geteisterde, chagrijnige zelf is. Daarnaast zijn vrienden vaak degenen waarbij je terecht kunt als het niet zo goed met je gaat en met wie je het als eerste wilt delen als er iets moois is gebeurd. En vrienden moedigen je aan om een betere versie van jezelf te worden. Ja. Ik hou ervan om vrienden te hebben.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit dingen verkeerd doe. In het verleden had ik de neiging om teveel afhankelijk te zijn van vriendinnen. Omdat ik weet dat ik dat deed (en omdat het geen positief effect heeft op de relaties onderling) probeer ik dat niet meer te zijn, maar daardoor word ik weer te afwachtend af en toe.

Ik hecht dus veel waarde aan de vriendschappen die ik heb en ik zou ze voor geen goud kwijt willen. 

Wat ik wel bizar vind is dat vrienden in periodes komen en gaan. Deze week las ik oude brieven en mails van vroegere klasgenoten en het is wel raar dat je jarenlang bevriend bent met mensen en ze tegenwoordig niet alleen nooit meer ziet, maar dat je ook al jaren niet meer schrijft of mailt. Dit is geen verwijt. Ik ben blij met de vrienden die ik nu heb. Degenen die dat niet meer zijn, zullen waarschijnlijk ook blij zijn met de vrienden die zij hebben. In dat opzicht is het goed. Maar ik vraag me wel af wat maakt dat mensen die jarenlang close met elkaar zijn, dat later niet meer zijn. 

Ik heb weleens in een vriendschap gemerkt dat interesses en overtuigingen verder uit elkaar begonnen te liggen. Dat zorgde voor botsingen.  Wat een verklaring kan zijn voor verloren vriendschappen. Vroeger was ik meer dan nu van mening dat je in vriendschappen op dezelfde manier moet denken. Nu denk ik dat verschillende meningen en zienswijzen een vriendschap juist waarde kunnen geven.

Ik heb ook weleens gemerkt dat je af wilde spreken met mensen en dat ‘ze zouden laten weten wanneer’ maar ze lieten het nooit weten. Ik bleef het vragen. Later. Zeiden ze. Maar later kwam nooit. Opnieuw: dit is geen verwijt. Maar het is raar hoe vriendschappen als een flakkerend kaarsje uit kunnen gaan. Vanuit anderen. Misschien was ik er niet zo voor hen als zij voor mij. Maar ook vanuit mezelf (o ja, ik heb het ook wel gedaan. Niet omdat ik mensen niet meer aardig vond, maar misschien wel omdat we niet meer zo op elkaar leken als toen we elkaar leerden kennen). 

Eigenlijk is dit pijnlijk hè? Ik hecht nu veel meer waarde aan vriendschappen dan vroeger. Misschien was het toen vooral een middel om mezelf beter te voelen. Vriendschappen leveren dat nu natuurlijk nog steeds op. Het voelt goed om bij anderen te zijn. Maar het is ook goed om te proberen anderen te begrijpen en er voor hen te zijn. En op die manier kun je vriendschappen in stand houden zonder ze te laten uitgaan of uitdoven.