De pechdag.

Iedereen heeft pechdagen toch? Nou. Mijn dag ging grotendeels heel erg prima, maar nu loopt m'n hoofd toch wel om.

1.) De combinatie printers/koffiezetapparaten/[insert ander elektrisch apparaat] + Woodcricket is een ramp. Ik zou vijftig folders printen, waarbij de tekst ook nog eens precies op de goede plek moest komen te staan. Maar je raadt het al. Na tien pogingen begreep ik hoe ik de tekst op de voorkant moest krijgen en toen ging het nog een keer mis en toen stopte het kopiëerapparaat niet toen ik zei dat hij dat moest doen en toen dacht ik dat ik klaar was, maar toen waren het er te weinig. Toen ik óók nog eens de binnenzijde ging printen ging het weer vijf keer mis. De tekst stond consequent pestend precies op de verkeerde kant. Nanananana, je kunt het lekker toch niet. Prima.
Ik word toch chagrijnig als ik dingen niet kan. (En ik wilde er met zelfspot over schrijven, maar ik presteer het gewoon om apparaten nooit te snappen en er altijd een zooitje van te maken en dat drijft me tot frustratie).

2.) Je zou kunnen denken dat ik daardoor wel chagrijnig genoeg was. Confrontaties met je eigen zwakheden zijn nooit leuk. Maar het kan erger. Ik reed over de A28 naar huis en laat daar nou nét een spoedreparatie zijn waardoor ik met tien kilometer per uur over de snelweg zoefde.Terwijl ik gewoon een andere weg had kunnen nemen, maar nee, ik wilde per se deze route omdat ik dan meer van de natuur kon genieten. Schop jij me of doe ik het zelf?

3.) Maar eigenlijk was ik nog niet gefrustreerd genoeg. Nee joh.
Na een maand kreeg ik feedback op mijn stageverslag en het is heel erg verhalend en daardoor niet helemaal duidelijk en er moet meer literatuur en onderbouwing in. Nóg meer. Het is namelijk al een boekwerk van 50 pagina's. (Op verschillende universiteiten vinden ze een verslag van vijf kantjes prima en dat vind ik NIET EERLIJK).

Als je me nu vraagt of ik chagrijnig ben, krijg je een dreun.

(Maar morgen is het vast wel weer goed allemaal).