"Onze grootste angst is het kwijtraken van degenen waar we het meest van houden".
Ik las dit hier.
Die cadans van die woorden, die blijft in mijn hoofd hangen. Wat is dat een raar lot van ons mensen! Ondergaat iedereen dat lot? Van kind tot volwassene, van brave burger tot crimineel?
Zouden veel mensen die angst wegduwen? "Weg jij, ik wil niet aan je denken!"
Ze zeggen niet tegen de anderen om hen heen hoeveel ze van hen houden.
Angst voor afwijzing. Angst voor gekwetst worden.
Of gebrek aan liefde. Maar dat heeft niets met angst te maken. (Of misschien ook wel).
(En daar komt die angst weer om de hoek kijken met klamme handen, hartkloppingen, afwezigheid en kou. Kou die zo intens is dat je met vijfentwintig graden een dikke trui nodig hebt. Een capuchon op je hoofd. Thee om je handen weer te warmen).
Maar als die angst er niet was dan zou ook niet ineens op een klaarlichte lichtvoetige winterdag de één de ander vertellen hoeveel. En op een zwoele zomeravond zou dan niet de ander de één aanraken en vragen voor altijd. Want de angst brengt keuzes.
Soms. Het is niet altijd mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten