Waar ik na twee weken stage pas goed achter kom is dat ik zo ONT-ZET-TEND blij ben met alle lieve mensen om me heen. Familie, vrienden, vrijwilligerswerkcollega's-met-een-voorliefde-voor-taart.
Op zich is een stage doen natuurlijk helemaal niet zo'n grote stap. Maar voor mij voelt het nog wel een beetje als een enorme verandering in mijn tot dan toe zo kalme leventje. Dingen als werkdruk en 'op tijd klaar zijn' was ik haast vergeten. Maar goed, ik kan natuurlijk niet teveel inhoudelijk over m'n stage zeggen. Alleen dan dit: dat ik een paar keer bij consulten ben geweest, heb gezien hoe cognitieve en gedragstherapie er in de praktijk uitziet. (Dat was cool, zo'n exposure-hiërarchie, een ladder van niet-zo-heel-verschrikkelijk-eng tot heel-erg-érg-eng). En nu ben ik vooral bezig met diagnostiek. Vragenlijsten afnemen, vragenlijsten scoren, verslagen schrijven. En af en toe dus bij een consult zitten. Het koffiezetapparaat overstuur helpen, niet snel genoeg begrijpen hoe patiëntenregistratieprogramma's werken en een hoofd hebben dat omloopt van alle info en 'help, hoe ga ik dat óók nog doen vandaag'. Maar aan de andere kant: ik leer wel. En als dat ritme maar komt, dan komt de rest vanzelf.
En nou. Ik merk gewoon steeds weer hoe blij ik ben met al die lieve mensen. Dat ik, als het weekend is (of m'n vrije dag), afspreek met mensen. Om wat te drinken (en uren te praten over veel te persoonlijke dingen, terwijl ik nooit verder kom dan één of twee ice teas met kapotgeprakte citroen). Om boswandelingen te maken en de wind in je haren te voelen. Gewoon dat allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten